[box type=’note’ fontsize=’16’] 2018 దీపావళి కథల పోటీకి వచ్చిన కథ. [/box]
[dropcap]’అ[/dropcap]నాథ’
ఆ పేరు విన్నా.. పేపరులో ఆ పదం చూసినా.. నా మనస్సు ఎప్పుడైనా సరే ఎంతో ఆందోళనకు గురవుతుంది.
నేను కూర్చున్న కుర్చీలోంచి అక్షరాలు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి.. న్యూస్ పేపర్లోని ఓ ఆర్టికల్ టైటిల్..
“అనాథలైన ఓ వృద్ద జంట.. స్పృహ కోల్పోయిన స్థితిలో రైల్వే ట్రాక్ ప్రక్కన..”
ఇంక ఆ ఆర్టికల్.. ఆ న్యూస్ చదవలేదు. నిజానికి చదవాలనిపించలేదు.
ఎ.సి. చల్లగా వుంది. రూమంతా హాయైన వాతావరణం.. కిటికీ లోంచి బయటకు చూస్తుంటే.. పచ్చని ప్రకృతి అందాలు..
పేపరు చేతిలోకి తీసుకున్నాను.. చదువుదామని! ఫొటో స్పష్టంగా వుంది… ఆ దంపతుల ఫొటో చూస్తుండి పోయాను!
నా ఆలోచనల్లో వివిధ సంఘటనలు.. ఒక దాని వెంట ఒకటి.. కదలడానికి సిద్ధంగా వున్నాయి..
నా ఆలోచనలని డిస్త్రబ్ చేస్తూ..
“డా. సాయినాధ్! మే ఐ కమిన్…” డా. శివకేశవ్ పిలుస్తుంటే..
“ఎస్. కమిన్” అన్నాను..
నా యెదురుగా కూర్చున్నాడు.. ఆ రోజు ఆదివారం.. నేనైతే.. ఆరోజు కూడా హాస్పటల్‌లో వుంటాను… పేషంట్స్‌ని గమనించుకుంటూ.. సాయంత్రం ఐదు గంటలకు వచ్చి.. ఓ గంటసేపు మాత్రమే వుండి వెళతాడు కేశవ్.
ఇద్దరికీ ‘రా ‘ అని పిలుచుకునేంత చనువు..
మేమిద్దరం హాస్పిటల్‌లో డాక్టర్స్‌గా ఒకేసారి చేరడం.. అందునా ఒకే మెడికల్ కాలేజ్ నుండి ఎం.బి.బి.స్ పట్టా పుచ్చుకున్నాం ..
“సర్లేరా!.. కేస్‌లు ఏమీలేవు కదా.. అలా ఒకసారి బయటకు వెళదామా..? ప్రభాకర్ వున్నాడు కదా.. ఎవరైనా పేషంట్స్ వస్తే చూడడానికి..” అన్నాడు.
మాములుగా అయితే బయలుదేరేవాడిని.. కాని న్యూస్పేపర్లో వచ్చిన.. ఫొటో చూసినప్పటి నుండి మనసంతా ఏదోలా వుంది..
“నేను రావడం లేదు లేరా” అన్నాను.
“సర్లేరా ..సీ యూ బై!” అంటూ కేశవ్ వెళ్ళిపోయాడు..
రూములో మళ్ళీ నన్ను పలకరించింది నా ఒంటరితనం.. అప్పుడప్పుడూ.. ఆ ఒంటరితనమే నాకు తోడుగా.. ఆలోచనలు గతంలోకి దారితీసాయి.
మా వూరు రామాపురం.. జిల్లా కేంద్రానికి చాలా దూరంలో వుంటుంది. అక్కడే నేను 5th క్లాస్ వరకు చదువుకున్నాను. నన్ను నాన్న 6th క్లాస్ సాంఘిక హాస్టల్ లో చేర్చాక కాని.. మా వూరికంటే ఎంతో పెద్ద ఊళ్ళు ఉన్నయని తెలియదు.
నేను 6th క్లాస్ హాస్టల్ లో వుండి చదువుకుంటున్న రోజులలో.. నాన్న ఓ రోజు నా దగ్గరికి వచ్చాడు..
“అమ్మ రాలేదేంటి?” నాన్నని ప్రశ్నించాను. వెంటనే ఆయన ఏమీ సమాధానం చెప్పలేదు. నా నోటికి స్వీటు అందించారు.
‘ఎందుకు’ నేను ప్రశ్నించ లేకపోయాను.
“అదీ.. నీకు తమ్ముడు పుట్టాడురా” అన్నాడు. నేను ఒక్కసారిగా నాన్నని పట్టుకుని.. “అవునా! మరైతే అమ్మని కూడా తీసుకుని వస్తే.. తమ్ముడిని చూసే వాడిని కదా!” అమాయకంగా అడుగుతున్న నాకెలా సమాధానం చెప్పలో నాన్నకి అర్ధం కానట్లు వుంది.
“అమ్మ.. హాస్పటల్‌లో వుందిరా” అన్నాడు .
“మరైతే.. నాకు.. అమ్మనీ, తమ్ముడినీ చూడాలని వుంది. నన్ను ఇప్పుడే తీసుకువెళ్ళు…” కొద్దిగా మారాం చేసాను.
“ఈసారి వచ్చినప్పుడు తీసుకువెళతాను.. సరేనా?” అన్నాడు.
“అంటే రెండు రోజుల తరువాత వస్తావా?”
“దసరాకి వచ్చి తీసుకు వెళతాను. అప్పుడు నీకు వారం రోజులు సెలవులు వుంటాయి కదా!”
అంటే.. లెక్కలు వేసుకున్నను.. మనస్సులోనే .. ఇంకా ముప్పయి రొజుల సమయం వుంది .
“నెల తరువాత వస్తావా నాన్నా?” ప్రశ్నించాను. అవున్రా అన్నట్లుగా తలూపాడు.
అప్పుడప్పుడూ అమ్మ, నాన్న.. తమ్ముడిని తీసుకుని నా దగ్గరకి వచ్చేవాళ్ళు. వాళ్ళు వచ్చినప్పుడు నాకు ఎంతో సంతోషమనిపించేది. రోజులు అలా అలా గడిచిపోతుండేవి.
నేను 8th క్లాస్‌లో వుండగా.. నాన్న ఓ రోజు నాదగ్గరకి వచ్చారు. నాకు కాస్త ఊహ తెలిసింది అప్పట్లోనే …
నాకు తమ్ముడో, చెల్లాయో .. రాబోతున్నారని తెలిసింది.
“అమ్మాయి పుట్టిందిరా..”
“ఎ హే.. నాకు చెల్లాయి పుట్టిందోచ్..” అనుకుని సంబరపడ్డాను. నా టెంత్ క్లాస్ పూర్తయింది. ఇక నేను ఇంటికి వెళ్ళిపోయి.. ఆనందంగా కాలేజ్‌కి వెళ్ళి చదువుకోవచ్చు అనుకున్నాను. ఎందుకంటే.. తమ్ముడూ చెల్లాయి పెరుగుతున్నారు. వాళ్ళతో కలసి ఆడుతూ పాడుతూ.. ఇంటి దగ్గర ఎంజాయ్‌గా వుండొచ్చు అనుకున్నాను!
***
ఇంటర్మీడియట్.. నన్ను సంక్షేమ జూనియర్ కాలేజ్‌లో చేర్చాలనుకున్నట్లు.. అందుకు తగిన ప్రణాళిక నాన్న చేస్తున్నారని తెలిసింది. అమ్మని అడిగాను..”అవును” అని చెప్పింది.
“వద్దు.. నేను ఇంటిదగ్గరే వుండి.. కాలేజ్‌కి రోజూ వెళ్ళి వస్తాను” అన్నాను. అమ్మ నవ్వింది. నాన్న నా మాట వినకపోయినా.. అమ్మ నచ్చచెబుతుందని నమ్మకం.
నేను జూనియర్ కాలేజ్ చదవదానికి హాస్టల్‌లో జాయిన్ అయ్యాను.
ఓ రోజు.. నాకు తెలిసిన ఓ విషయం.. నా కాళ్ళ కింద భూమి కదలినట్లుగా అనిపించింది.
“నేను ఈ అమ్మ నాన్నలకి పుట్టలేదట. అమ్మనాన్నలకి పిల్లలు చాలా కాలం పుట్టక పోవడంతో.. నన్ను పెంచుకున్నారట.. మరి నేను వీళ్ళదగ్గరకి ఎలా చేరానో మాత్రం తెలియదు”
నాకు తెలిసిన విషయం.. ఏడుపు మొహం పెట్టుకుని నాన్నని అడిగాను.
“నీకెలా తెలిసింది?” ఆశ్యర్యపోతూ అడిగారు.. నాన్న వుద్దేశం.. ఆయన నన్ను ఎప్పుడూ అలా చూడలేదు కాబోలు..
కాని.. ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టాక అమ్మలో మార్పు.. అర్థమవుతూనే వుంది. కాని ప్రశాంత్ బాబాయి నాకు ఆ సంగతి చెప్పాక.. అమ్మ అలా ఎందుకు మారిపోయిందో చూచాయగా అర్థమయింది. నవ్వొచ్చింది.
ప్రశాంత్ బాబాయి నాకెలా బాబాయి అవుతాడు?
నాన్న మౌనంగా తలూపాడు.
కొద్దిరోజులు విపరీతంగా బాధ పడ్డాను.
ఒక్కోసారి అలా అలా ఆలోచిస్తూ కూర్చుండి పోయేవాడిని ..
అంటే నేను అనాథనా? నాకు ఎవరూ లేరా? మరి నా తల్లితండ్రులు ఎవరు? తల్లితండ్రులు లేని వాళ్ళనే కదా అనాథలు అంటారు.. మళ్ళీ నవ్వొచ్చింది.
***
అప్పటి వరకు నేను చూసిన జీవితం వేరు.. ఆరోజు నుండి నేను చూసిన చూసిన జీవితం వేరు..
నేను ఇంటర్మీడియట్ సెకండ్ ఇయర్‌లో వుండగా.. మా కాలేజ్‌లో కొత్తగా జాయిన్ అయింది సృజన!
తన అందం నన్ను ఆకర్షించిందా? తన హుందాతనం నాకు ఇష్టం అనిపించిందో తెలియదుకాని.. అందరినీ స్నేహంగా పలకరిస్తూ.. చక్కని ప్రవర్తన కలిగిన ఆ అమ్మాయి నాకు తెగ నచ్చేసింది!
ఇష్టంగా తన వైపు చూస్తుంటే.. చిరునవ్వే సమాధానం..
ఓ రోజు ‘సృజన’ అంటూ పిలిచాను కాస్త చనువుగా.. ఏమనుకుంటుందో.. బిడియం మనస్సులో ..
“ఏంటి?” ప్రశ్నించింది .
“బోటనీ నోట్స్ ఇస్తావా? వ్రాసుకుని ఇస్తాను” అన్నాను కాస్త దైర్యం చేసి.. అలా.. మా ఇద్దరి మధ్య పరిచయం ప్రారంభమయ్యింది.
తనకీ చెల్లయి తమ్ముడూ వున్నారని చెప్పింది. చెల్లి శ్రావ్య, తమ్ముడు శ్రీకాంత్, అంటూ పేర్లతో సహా.. చెప్పేస్తూ.. తాము ఎలా పెరిగామో.. తమ మధ్య అనుబంధం ఎలా వుందో అప్పుడప్పుడూ చెబుతుండేది. ముచ్చటగా వినేవాడిని.
నేను తన కళ్ళలోకి తొంగి చూస్తున్నా.. హూందాగా నడిచే తన నడక తీరును ఎప్పుడైనా కామెంట్ చేసినా.. జోక్స్ లాంటివి ఎమైనా చెప్పినా.. నవ్వేసేది.
మా ఇద్దరి మధ్యన వున్నది స్నేహమా? ప్రేమా? అభిమానమా? ..అంటే.. “తెలుసుకోలేని పసిడి హృదయాలేమో” అనేసేది తనే ..
ఓ రోజు.. ఆదివారం.. ఇద్దరం హస్టల్ బయట కలుసుకున్నాం. అంటే తను ఇంటికి బయలుదేరుతుంటే..
దగ్గరవుండి బస్ ఎక్కించాలని.. మా వార్డెన్‌కి మస్కా కొట్టి.. వాచ్‌మన్‌కి చిన్న గిఫ్ట్ ఇచ్చి.. ఇద్దరం కలసి బయటపడ్డాము.
ఓ గంట సేపు ఇద్దరం కూర్చున్నాము ప్రక్కప్రక్కనే.. వచ్చిపోయేవాళ్ళు మమల్ని గమనిస్తున్నా పట్టించుకునే స్టితిలో లేము ఇద్దరమూ..
నా గతం గురించి చెప్పాను.. శ్రద్దగా విన్నది. “అలాగా..” అంది. ఆ రోజు ఎందుకో నా మదిలోని భావాలను.. నా ఆలోచనలను తనతో పంచుకోవలనిపించింది.
“అనాథ అంటే..” చివరగా ప్రశ్నిచింది. నేను చెప్పిన దాంట్లో ఏం అర్దం చేసుకుందో కాని.. కొద్ది క్షణాల తరువాత “ఆ పదానికి అర్థం నేనే” అన్నాను.
చిరునవ్వు నవ్వింది. ఆ నవ్వు నేను ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను. ఆ చిరునవ్వు నాకు జన్మంతా ఓ అద్భుత చిత్రంలా ఇప్పటికీ నా కళ్ళముందు కదులుతూనే వుంటుంది.
తనెంత అందంగా వుంటుందో.. అంతకంటే అందంగా వుంటుంది తన మనస్సు..
వాచ్ చూసుకుంది.
“బస్ వచ్చే టైం అవుతుంది” అంది.
అప్పుడుగాని గుర్తుకు రాలేదు అది బస్‌స్టాండ్ అని.. మేమిద్దరం కబుర్లు చెప్పుకుంటూ.. ఓ ప్రక్కగా కూర్చున్నామని ..
“అందరూ చుట్టూ వున్నా.. వాళ్ళెవరూ తన వాళ్ళు కాదనుకుంటూ జీవించే వాళ్ళనే అనాథలు అంటారు. అంతే కాని నీలాంటి వాళ్ళని కాదు. అయినా ఒక్కసారి గుర్తు తెచ్చుకో.. నేను, మన ఫ్రండ్స్, మన హాస్టల్ స్టూడెంట్స్.. అందరూ నీకు ఫ్రండ్స్ కదా.. కొంతమంది నిన్ను ఎంతగా ఇష్టపడతారో నీకు తెలియదు. తెలుసుకో. యు ఆర్ టాపర్ ఇన్ క్లాస్.. ఇంకాస్త శ్రద్ధ పెట్టి చదివితే నువ్వు డాక్టర్ అవుతావు. ఎయిమ్ ఫర్ ఎంసెట్” అంది.
***
ఆ తరువాత ..
నేను ఎంసెట్ లో ది బెస్ట్ సాధించడం.. తనేమో డిగ్రీలో చేరడం జరిగింది. నాకు వచ్చిన ర్యాంక్ చూసి అమ్మానాన్నలు ఎంతో సంతోషించారు.
కాని అంత డబ్బు ఖర్చుపెట్టి డాక్టర్ చదివించడానికి అమ్మ ఒప్పుకోలేదని, ఆస్తులు అమ్మవద్దని.. అన్నట్లు తరువాత తెలిసింది.
సృజన కలిసింది ఒక రోజు. నా వివరాలు అడిగింది. వద్దన్న వినకుండా.. సెల్ ఫోన్ కొనిచ్చింది. ఎంతో హ్యపీగా అనిపించింది. అలాంటి అనందం అనుభవించి చాలాకాలం అయింది.
నెంబర్ జాగ్రర్త అంది సిమ్ తీసుకుంటుంటే..షాప్‌లో!
డాక్టర్ కోర్స్ ఎలా చదవాలో ఉపాయం చెప్పింది. ఫ్రేరణ.. జీవితంలో విజయాలు సాధించేందుకు స్ఫూర్తిగా నిలుస్తుంది. నాకు ఆ సమయంలో స్ఫూర్తి, ప్రేరణా.. అంతా తనే..
తను తోడుగా వుంటే జీవితం వెన్నెల బాట. కాని అంతా అనుకున్నట్లుగా జరిగితే అది జీవితం ఎందుకు అవుతుంది? తన తల్లితండ్రుల నిర్ణయం మేరకు తను ముంబై వెళ్ళాలని.. అక్కడ డిగ్రీ చదువుతానని చెప్పింది.
“మళ్ళీ ఎప్పుడు కలుస్తావు?”
చిరునవ్వు నవ్వుతూ “నీ డాక్టర్ చదువు పుర్తయ్యాక తప్పకుండా కలుస్తాను” అంది.
‘ఎంతైనా నువ్వు నా వాడివి కదా’ అన్న ఫీలింగ్ తన కళ్ళలో..
ప్రేమ.. ఇరు హృదయాలను ఏకం చేసే బంధం! ప్రేమ .. నీకు నేను నిత్యం తోడుంటాను నేస్తం.. అనిపించే మధుర భావన !
***
సృజన చెప్పిన వివరాలు నాన్నకు చెబితే..
నాన్న ఒప్పుకున్నారు. “అలాగే చేద్దాం” అన్నారు.
“స్ఫూర్తి ఫౌండేషన్” అక్షరాలు తళతళా మెరుస్తున్నయి.. మేమిద్దరం నిలబడి వున్న ఇంటి ముందు వున్న శిలాఫలకంపై.. నాన్న, నేను బిడియంగానే అందులోకి అడుగుపెట్టాము..
“డా. మనోహర్ గారు లోపలే వున్నారు.. రా రా శివయ్య” అంటూ మనోహర్ గారి డ్రైవర్ సూర్యం మమ్మల్ని లోనికి తీసుకువెళ్లాడు.
నాన్నకి సూర్యంగారితో వున్న కొద్దిపాటి పరిచయం.. ఆ రోజు మేము అయన్ని కలిసేలా చేసాయి.
నా ర్యాంక్ వివరాలు, జూనియర్ కాలేజ్‌లో నా మార్క్స్, టెంత్‌లో నా ప్రతిభ ఆయనకు ఎంతో నచ్చాయి. “మీ వాడికి మంచి భవిష్యత్ వుంది” అన్నారు… నా వైపు ప్రశంసాపూర్వకంగా చూస్తూ….
“నాకు.. మా అబ్బాయిని డాక్టర్ కోర్స్ చదివించే స్తోమత లేదు” నాన్న మాటలు కూడబలుక్కుంటూ చెప్పాడు.
“సూర్యం.. వీళ్ళ వివరాలు మన ఫౌండేషన్ రికార్డ్స్‌లో వ్రాయమని పరంధామయ్య గారికి తెలియజేయి” అన్నారు.
ఇంటర్ కంలో ఫొన్ చేసి.. ఆ విషయం పరంధామయ్య గారికి చెప్పాడు సూర్యం. పరంధామయ్య వచ్చి వాళ్ళ ముందు నిలబడ్డాడు. అదే సమయంలో హాస్పటల్ నుండి మనోహర్ గారికి ఫొన్ రావడంతో..
“ఓ గంట సేపటి తరువాత వస్తాను..” అంటూ హడావుడిగా బయలుదేరాదు మనోహర్ గారు… సూర్యంతో కలసి!
డా. మనోహర్ గారు సిటీలో పేరు గాంచిన డాక్టర్.. కార్డియాలజిస్ట్ !
పూర్వీకులనుండి వచ్చిన ఆస్తి.. వైద్యరంగంలో వున్న గొప్ప పేరు ప్రఖ్యాతులు.. ఆయనని ఎం.ఎల్.ఎగా గెలిచేలా చేసాయి! అయినా వృత్తిపట్ల వున్న ప్రేమ.. అంకితభావం.. ఆయన్ని డాక్టర్ వృత్తిలో కొనసాగేలా..
‘స్ఫూర్తి ఫౌండేషన్ ఫర్ పూర్’ నెలకొల్పేలా చేసాయి.
అలా అన్న ఆయన సాయంత్రం ఆరుగంటలకు ఇంటికి వచ్చారు. అప్పటి వరకూ నిరీక్షిస్తున్న మమ్మల్ని చూసి..
“వివరాలు ఇచ్చివెళ్ళవచ్చుకదా” అన్నారు.
“అమ్మగారు పెట్టిన భోజనం తిన్నాము.. అలా పెరటిలో వున్న పచ్చని చెట్ల మధ్యన కూర్చున్నాము. మిమ్మల్ని మరొక్కసారి కలిసి మా వివరాలు చెప్పి వెళదామని ఆగాము” ఈసారి నాన్న ధైర్యంగా చెప్పాడు.
మనోహర్ గారి సహాయంతో నేను డాక్టర్ కోర్స్‌లో జాయిన్ అయ్యాను. నా చదువు, హాస్టల్ ఫీజ్ అన్నీ ఫౌండేషన్ నుండే.. మనుష్యుల మధ్యన దేవుళ్ళు వుంటారని.. ఆ పెద్దాయన్ని చూశాకే తెలిసింది. ఎంతోమంది నాయకులు.. పేరు ప్రఖ్యాతులతో పాటుగా గొప్ప పదవులూ విపరీతంగా డబ్బు సంపాదించినా.. ఇంకా చాలక.. తరతరాలకు ఆస్తులూ, అంతస్తులూ అప్పజెప్పాలని చూస్తారు.
కానీ మనోహర్ గారు పేద విద్యార్ధులు మంచి మార్క్స్ సాధించి.. చదువుపట్ల శ్రద్ద కలిగి వుంటే.. అటువంటి వారిని చేరదీసి.. తన ఫౌండేషన్ పేరుతో చేయూతనిస్తారు. ఆయన వక్తిత్వం.. ఉన్నతమైన ఆలోచనా విధానం నాకెంతో నచ్చాయి. నా మనసంతా పుర్తిగా చదువులపైనే కేంద్రీకరించాను!
ఏదో సాధించాలన్న పట్టుదల.. అది పూర్తిగా ఇదీ అని స్పష్టంగా ఏదో తెలియకపోయినా.. వైద్యరంగం ద్వారా.. ఐ మీన్ నేను ఎంచుకున్న రంగం ద్వారా ఈ సమాజానికి అంతో ఇంతో మేలు చేయాలన్న తపన.. ఆలోచన!
ప్రతి ఒక్కరికీ భగవంతుడు ఇచ్చే ఒకే ఒక అవకాశం.. అదృష్టం.. ఈ జీవితం! జీవితమంటే..? పుట్టుకకీ.. చావుకీ.. మధ్య జరిగే నాటకమా? దేవుడు ఆడించే నాటకమేమో..! ఏదైనా.. నేనంటే ఏంటో ఈ ప్రపంచానికి తెలియాలి.
గెలుపు కోసం ఆరాటమా? గెలుపు కోసం పోరాటమా? తెలీదు.
డాక్టర్ పట్టా పుచ్చుకున్నాక.. నా కుటుంబానికి నా వీలైనంత సహాయం చేయాలి. నన్నూ నా వున్నత స్థితిని చూసి వాళ్ళు గర్వపడాలి. ఆర్థికంగా కుటుంబానికి అండగా నిలవాలి. నాన్న ఆర్థిక పరిస్థితి అంతంత మాత్రమే కదా!
పార్వతి శివయ్యల పుత్రుడిగా నలుగురిలో గుర్తింపూ గౌరవం పొందాలి! ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంటుంది.. ఆమ్మా నాన్నలు మంచివాళ్ళే.. కాకపోతే నేను వాళ్ళకు పుట్టలేదు. వాళ్ళ పెంపకంలో ఎటువంటి లోపం లేదు. నా ఆలోచనలు సరయిన దిశలో సాగవు అప్పుడప్పుడూ.. వాళ్ళకి సంతానం కలిగాక నాపై కాస్త శ్రద్ధ తగ్గింది అంతే!
అయినా ఇంతకాలం నన్ను ఆదరణగా చూసిన.. నా తల్లితండ్రులకి.. జీవితాంతం.. ఋణపడి వుండాలి. మదిలో.. ఏదో మూల చిరు అలజడి. అది ఎప్పటికీ తీరదేమో.. అందుకే అప్ప్పుడప్పుడూ.. అనాథననే ఫీలింగ్!
***
మెడికోలుగా మేమంతా కలిసే వుంటాము.. చదువుకుంటాము.. ప్రాక్టికల్ క్లాసులు అంతా సీరియస్‌గా.. సేం టైం ఆనందంగా.. అలా అలా గడిపేస్తాము.
మాధవి… నన్ను ఇష్టపడుతుందని చివరి సంవత్సరంలో తెలిసింది. నేరుగా..”ఐ లవ్ యూ..” అంటూ ప్రపోస్ చేసింది.
నాకు ఆశ్చర్యం.. నా గురించి తెలిసే ప్రపోస్ చేసిందా? ఐనా నాకు తన మీద అలాంటి ఫీలింగ్ ఏమీ కలగలేదు. కేవలం ఒక ఫ్రండ్‌గా చూసాను.
అలాగని తనేమి సింపుల్ అమ్మాయి కాదు. బ్యూటిఫుల్‌గా వుంటుంది. తండ్రి ఐ.ఎ.ఎస్.. అలాంటి హైక్లాస్ ప్రొఫైల్ కలిగిన ఆ అమ్మాయి ఎక్కడ.. దాదాపు పేద కుటుంబానికి చెందిన నేను ఎక్కడ.. అదే చెప్పాను మాధవికి…
నవ్వుతూ.. “డియర్.. ప్రేమలో పేద గొప్ప తారతమ్యాలు వుండవు. నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను. కలసి జీవిద్దామని ప్రపోస్ చేసాను” అంది.
తన కళ్ళ నిండా ప్రేమ.. నా పట్ల ఆరాధనా భావం!
‘కొద్దిగా ఆలోచించుకోవాలి’ అన్నాను నేను.. ఏమనుకుందో మౌనంగా వుండిపోయింది.
ఓ రోజు..
నేను డాక్టర్‌గా జాయిన్ అయిన హాస్పటల్‌కి వచ్చింది.
“నేను యు.ఎస్. వెళుతున్నాను.. ఎం.ఎస్. చదవడానికి. ఇంట్లో సంబంధాలు చూస్తున్నారు. అమెరికాలో బావ వుంటాడు. బావతో నా వివాహం చేయాలని అమ్మానాన్నలు అనుకుంటున్నారు” అంది కన్నీళ్ళతో.
“నాకు ఇప్పట్లో పెళ్ళి చేసుకోవాలని లేదు..” చెప్పాను.
“నీ సమాధానం కోసం ఎదురు చూస్తుంటాను, నువ్వంటే ఇష్టం. వీలైనప్పుడు కాల్ చేయి..” అంటూ నెంబర్ ఇచ్చి వెళ్ళింది .
***
రాత్రి ఎనిమిది గంటలప్పుడు బయటకు వెళ్ళి బోజనం చేసి.. నా రూం కి చేరి పడుకున్నాను.
సొమవారం.. హాస్పటల్ ఆవరణ అంతా గోలగా ఉంది.
“డాక్టర్ గారు వచ్చారు” అన్నారెవరో.. ఆ రోజు నైటు డ్యూటీ డాక్టర్ రాలేదు. నర్సులు వాళ్ళే కేసులు చూస్తున్నారు.
“ప్రాథమిక చికిత్స చేసాము సార్” అన్నాడు కాంపౌండర్ నరేష్, నర్స్ లతతో కలసి..
ఫస్ట్ ఫ్లోర్ కి చేరుకున్నాము..
“వెంటనే సర్జరీకి ఏర్పాట్లు చేయండి” అన్నాను.
పేషంట్ కాలు దాదాపు విరిగిన స్థితిలో వుంది.
“ఎంతసేపు అయింది పేషంట్ వచ్చి” అడిగాను.
“గంట సేపు అయివుంటుంది సార్” అన్నారు ఇద్దరూ ఒకేసారి.
“డా.రాకేష్ గారికి కబురు పెట్టండి”
డా. రాకేష్ నేను..ఇద్దరం కలసి సర్జరీ చేసాము. బయటకు వచ్చాము.. నేను జనరల్ ఫిజీషియన్, డా. రాకేష్ ఆర్ధోపెడిక్.
పేషంట్ కోసం వచ్చిన జనాలు చాలామంది వున్నారు హాస్పటల్ బయట. ఒక్కరి కోసం ఇంతమందా? నేను హాస్పటల్‌లో జాయిన్ అయ్యాక తొలిసారి చూశాను.. ఇంతమంది ఒక్కరి కోసం రావడం. ఏదైనా అర్జంట్ కేస్ వస్తే.. నెమ్మదిగా ఒక్కొక్కరూ రావడం.. లేదా ఫ్యామిలీ మెంబర్స్‌తో పాటూ మరో ఇద్దరూ లేదా ముగ్గురు రావడం సహజంగా జరిగేది.. అంతే!
నా అస్టెంట్ రాము కూడా “సార్.. జయంత్ గారికి ఎలా వుంది” ఆత్రుతగా అడిగాడు.
“ఈయన నీకెలా తెలుసు?” అడిగాను..
“ఈయన మావీదిలోనే వుంటారు. చాలా మంచి వ్యక్తి. వచ్చినవాళ్ళు ఆయన కొలీగ్స్ మరియు మా వీధిలోని వాళ్ళు. నలుగురికీ చేతనయినంత సాయం చేస్తాడు. అలాగని ఆయనేమి గొప్ప ఉద్యోగస్తుడు కాదు. ఆఫీసులో క్లర్క్… అంతే” అన్నాడు.
రాము మాటలు వింటూ హాస్పటల్ బయటకి వచ్చాను.
“సార్.. జయంత్ గారికి ఎలా వుంది?” ఆత్రుతగా అందరూ చేరి అడుగుతుంటే..”నౌ హీ ఇస్ ఆల్‌రైట్” అన్నాను.
సహాయం చేయాలంటే స్థితిమంతులే అవవలసిన అవసరం లేదు. ఆపదలో వున్న వారికి ఆదుకోవాలన్న చిరు సంకల్పం వుంటే చాలు. చేసింది చిన్నదా పెద్దదా.. సాయం అన్న ప్రశ్న లేదు .
‘మనిషి’ అన్న పదానికి అర్థం.. మానవత్వం.. అంటే…? ఏదో కొత్త విషయం బోధపడింది.. భగవంతుడికి ఎన్ని రూపాలో.. నా మదిలో నిత్యం కొలువుండే భగవంతుడి ప్రతిరూపం డా. మనోహర్ గారు…. తరువాత తెలిసింది ఆయన సృజన వాళ్ళ నాన్న గారని..
“సృజన ఎలా వుంది? ఇప్పుడు ఎక్కడ వుంది?” అడిగాను. తన చిన్నమ్మ వాళ్ళ దగ్గర ముంబైలో వుందని చెప్పారు.
“మా సృజన నీకు ఎలా తెలుసు?” ఆయన అడిగిన ప్రశ్నకి సమాధానం చెప్పకుండా చిరునవ్వు నవ్వాను.
జీవితంలో కొన్ని సంఘటనలనీ.. కొందరు వ్యక్తులనీ ఎప్పటికీ మర్చిపోలేము. మరి నేను ‘సృజన’ని ఎలా మర్చిపోగలను.. అయినా.. తను నాకేమీ కాదు కదా..? ఇప్పుడు ఎలా వుందో? కొద్ది క్షణాల మౌనం.
***
108 వచ్చి హాస్పిటల్ ముందు ఆగింది. డ్రైవర్ దిగుతూనే.. “సర్ ఎవరో తెలియదు…. ఎవరో ఈయన్ని హాస్పటల్‌లో చేర్చారట.. అది చాలా చిన్న హాస్పటల్. వాళ్ళు ప్రాథమిక చికిత్స చేసి.. మన హాస్పటల్‌కి కబురు చేసారు. సీరియస్ కేస్” అంటుంటే..”ఏమైంది” అన్నాను.
“తెలియదు. మగ మనిషికి తలదగ్గర గాయమై చాలా రక్తం పోయిందట. బ్లడ్ అవసరం అట..” అతడు ఇంకేదో చెప్పుకు పోతున్నాడు.. విని నా క్యాబిన్ లోకి వెళ్ళాను.
స్ట్రెచర్‌పై ఆయనని ఐసియూ లోకి తరలిస్తున్నారు.. డైవర్, కాంపౌండర్, నర్స్ ..
చైర్‌లో కూర్చున్నాను. ఫొన్ రింగ్ అయింది.
“హాయ్..” అంది మాధవి.
నేనూ “హాయ్..” అన్నాను.. అసంకల్పితంగా ..
“ఇక్కడ ఎంత బాగుందో తెలుసా.. వావ్ అమెరికా! లవ్లీ ప్లేస్..” అంటూ చెప్పుకు పోతుంది.
తనకి వికాస్‌తో వివాహం కుదిరిందని.. బావకి తనెంతో నచ్చానని.. తల్లితండ్రులని ఒప్పించి అతడు ఈ మ్యారేజ్ ప్రపోస్ చేసాడని ఉత్సాహంగా చెబుతుంటే వింటుండిపోయాను.
కాల్ మాట్లాడడం పూర్తి అయ్యాక..
ఐ సి యూ వైపు కదిలాను.. నెమ్మదిగా.. ఎందుకో తెలియదు.. నా గుండెల్లో సన్నని కంపనలు.. వాళ్ళు..
ఆ దంపతులు.. వున్న దగ్గరకి వెళ్ళాను..
ప్రక్క ప్రక్కనే బెడ్స్..
కేస్ షీట్ చదువుతూ వాళ్ళని చూస్తున్నాను.. నిన్న న్యూస్పేపర్లో చదివిన ఆర్టికల్‌లోని జంట.. ఫోటోలో చూసిన జంట..
సెలైన్ ఎక్కుతుంది.. ఆ వ్యక్తి నిశ్చలంగా పడుకుని వున్నాడు.. మగత నిద్రలో వున్నట్లున్నాడు.. తల దగ్గర కట్టు కట్టి వుంది.
ప్రక్కనే బెడ్ పై పడుకున్న ఆమె.. భర్త వైపు తిరిగి పడుకుని వుంది. ఆమె వున్న బెడ్‌ని సమీపిస్తుంటే.. నా హృదయ స్పందనలు నాకే వినిపిస్తున్నాయి.. దగ్గరకి చేరుకున్నాను. నాడి పట్టుకుని చూసాను. చిరునవ్వునవ్వింది. ప్రక్కకి తిరిగాను..
బెడ్ పై పడుకున్న ఆ వ్యక్తి లో చిరు కదలిక. కళ్ళు మగతగా తెరిచాడు.. అస్పష్టంగా నేను కనిపిస్తున్నానేమో.. కళ్ళు కొద్దిగా నలుపుకొని చూస్తున్నాడు.
నన్ను డాక్టర్‌గా గుర్తించాడేమో .. నమస్కరించబోతుంటే .. వద్దంటూ చేతులు పట్టుకున్నాను.
ఆ వ్యక్తిని పరిశీలనగా చూస్తుంటే.. నా గుండె లయ.. తప్పుతుందేమో అనుకున్నాను. ఎంతో ఉద్యేగానికి గురయ్యాను ఆ సమయంలో.. ఆ పెద్దయన రూపం.. అచ్చూ నా పోలికే..! కాదేమో.. నేనే ఆయన పోలిక!
ప్రత్యేకంగా డి.ఎన్.ఎ టెస్ట్‌లు అవసరం లేనంత స్పష్టంగా ఆయన పోలికలు నాలో..
ఆయన నా వైపు చూస్తూ.. “మాది.. శ్రీకాకుళం దగ్గర చిన్న పల్లెటూరు.. నా పేరు రామనాధం” అన్నాడు.
మాట్లాడవద్దు అన్నట్లుగా సైగ చేసాను.
మా ఇద్దరినీ గమనిస్తూ..అమ్మ అంటుంది..
ఆమె లోనూ ఒకింత ఆశ్చర్యం.. ఆనందం. కళ్ళలో భావాలు స్పష్టంగా తెలుస్తున్నాయి.
“నాకు ఇద్దరు పిల్లలు. ఇద్దరూ మొగపిల్లలే. ఓసారి ట్రైన్‌లో ప్రయాణిస్తుంటే.. పెద్దోడు తప్పిపోయాడు. అప్పుడు వాడి వయస్సు రెండున్నర సంవత్సరాలు. వాడి ఆచూకీ గురించి ఎంతో వెతికాము. ఇప్పటి వరకూ తెలుసుకోలేకపోయాము. కాని నువ్వు మా పెద్దబ్బాయిలా వున్నావు” అంది.
‘మరి మీ పెద్దబ్బాయి దొరికాడా?’ ప్రశ్నించలేదు నేను. నన్ను ప్రేమగా అల్లుకుపోయింది అమ్మ…
నాన్న నన్ను దగ్గరికి తీసుకుంటుంటే.. ఆ కౌగిలిలో ఏదో తెలియని భద్రతా భావం… లక్షలు, కోట్లు కూడా విలువ కట్టలేవేమో.. ఆ అనుబందాన్ని!
“నాన్నా” ప్రేమగా పిలిచాను.
నిజానికి ఆ సమయంలో నా మస్తిష్కం పనిచేయడం ఆగిపోయింది. అసంకల్పితంగా వచ్చాయి ఆ పిలుపులు..
“చిన్నోడు.. పెళ్ళయ్యాక మారిపోయాడు.. అందుకే ఈ తిప్పలు” అంటూ ఫొన్ చేసి ఏదో మాట్లాడింది అమ్మ.
మరుసటి రోజు ..
నాన్నకి చిన్నపాటి సర్జరీ జరిగింది తల దగ్గర. రెండు మూడు రోజులలో కోలుకుంటారని అమ్మకి దైర్యం చెప్పాను.
చిన్నోడు నాదగ్గర నిలబడ్డాడు. “ఎందుకు ఇలా చేసావు?” సున్నితంగా మందలిస్తూ అడిగాను.
“అప్పుచేసి వ్యవసాయం చేసాను. ఈ యేడు సరిగ్గా పంటలు పండలేదు. ఓ వైపు పిల్లల చదువులు.. తల్లితండ్రుల భాద్యత. మా మధ్యన చిన్న గొడవ జరిగింది” అన్నాడు.
“ఎంత అప్పు?”
“ముప్పయి వేలు”
వెంటనే చెక్కు వ్రాసి వాడి చెతికి ఇచ్చాను.. సంతోషంగా అందుకొని “రెండు రోజులు ఆగి.. నీరజని తీసుకుని వస్తాను” అని అన్నాడు. అలాగే అన్నాను నేను.
వాడి ఆనందం నా సంతోషాన్ని రెట్టింపు చేసింది. రెండు రోజుల తరువాత.. జీవితాన్ని సంపుర్ణంగా మార్చేసే సంఘటన జరిగింది. అన్నీ కలిసొచ్చే సమయం అంటే ఇదే కాబోలు. ఏమైనా ..భగవంతుడి సృష్టి గొప్పది. ఆ దేవ దేవుడు చేసే లీలలు అన్నీ ఇన్నీ కాదు!
మనుష్యుల మద్య బంధాలు, అనుబంధాలు, ఆప్యాయతలు, అనురాగాలు, ప్రేమ.. అంటూ ఓ ప్రత్యేకమైన అల్లికను ఏర్పాటు చేసి.. జరిగేదంతా చిరునవ్వుతో వీక్షిస్తాడేమో..
“సాయినాధ్! మిమ్మల్ని కలవడానికి ‘స్రవంతి’ వచ్చారు” అంటూ కేశవ్ అంటుంటే.. రిసెప్షన్ వైపు నడిచాను..
తను ఎం.ఎ. ఇంగ్లీష్ లిటరేచర్ చదువుతున్నానని చెప్పింది.. సృజన స్రవంతి! “వెయిటింగ్ ఫర్ యూ డియర్ సాయినాధ్” అంటూ నా చేయి అందుకుంది.
చెప్పొద్దు “థ్యాంక్ గాడ్” అనుకున్నాను మనస్సులోనే.. జీవిత బాగస్వామిగా సృజనస్రవంతిని నా జీవితం లోకి ఆహ్వానిస్తూ..
రామనాధం,జానకిల కన్నబిడ్డను.. శివయ్య, పార్వతమ్మల ముద్దుబిడ్దను.. సృజన స్రవంతి తోడైన సాయినాధ్‌ని ….
నన్ను అభిమానించే వాళ్ళు.. ప్రేమించే వాళ్ళు ఇందరు వుండగా.. నేను అనాథను ఎలా అవుతాను? మరొక్కసారి.. భగవంతుడికి కృతజ్ఞతలు అర్పించుకున్నాను. ఎన్నో రకాల పరీక్షలు పెట్టి.. నాకు జీవితం విలువ తెలియజేసి.. జీవనపోరాటంలో గెలిచి ‘విజేత’ గా నిలిచే అదృష్టాన్ని ఇచ్చినందుకు!