మానవ మృగాల విశృంఖల హేల!

[శ్రీ విడదల సాంబశివరావు రచించిన ‘మానవ మృగాల విశృంఖల హేల!’ అనే కవితని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]

[dropcap]ఆ[/dropcap] నడిరేయి నిశ్శబ్దంలో
నాలుగు గోడల నడుమ ఆ ‘అమ్మ’ రోదన
‘బంగాళాఖాతం..’
సముద్రఘోషలో కలిసి పోయింది!

మానవ మృగాల వికృత వికార చేష్టలను
ఎదిరించి నిలువలేని నిస్సహాయురాలై
మృత్యుగహ్వరంలో
విగత జీవిగా కనిపించిన దృశ్యం..

కన్నులలో బడబాగ్నిని రగిల్చి
హృదయాన్నినిప్పుల కొలిమిగా మార్చింది!
నా గుండె గోడలను
పదునైన శూలాలతో
ఛిద్రం చేస్తున్నారు కిరాతకులెవ్వరో!
మనసు గదులు రక్తసిక్తమై
వేదనా రుధిరం వరదలై
నా అంతరంగం నుండి
ప్రవాహ వేగంతో పరుగులు తీస్తోన్న వేళ..

నా మది మూగగా విలపిస్తోంది!
విశ్వమానవ జగతికి
సుగంధ పరిమళాలు వెదజల్లే
సుమనోహర వికసిత కుసుమాలు
కర్కశ మనుష్య జాతి
రాతి పాదాల క్రింద
నలిగి నశించి పోవలసిందేనా?

అమ్మ..
ఎవరికైనా అమ్మేగా!?
మరి..
బిడ్డకు పాలిచ్చే తల్లి రొమ్ములో
శృంగారాన్నిమాత్రమే చూస్తూ
కామాంధుడై..
మానసిక వికలాంగుడై..
అమ్మను చెరబట్టే దుస్థితికి
దిగజారి పతనమైపోయాడు..
సాంకేతిక పరిజ్ఞానాన్ని సొంతం చేసుకొని
శూన్యాకాశంలో..
విచిత్రాలను.. వింతలను
ఆవిష్కరిస్తోన్న..
ఆధునిక మానవుడు!!!