ప్రకృతి విలయ తాండవం – మానవ ధర్మం – శ్రీమద్భగవద్గీత సూత్రం

[శ్రీ నమిలికొండ విశ్వేశ్వర శర్మ గారి ‘ప్రకృతి విలయ తాండవం – మానవ ధర్మం – శ్రీమద్భగవద్గీత సూత్రం’ అనే రచనని అందిస్తున్నాము.]

ॐ శ్రీ గణేశాయ నమః

శ్రీ మాత్రే నమః

శ్రీ కృష్ణ పరబ్రహ్మణే నమః

~

గత కొన్ని రోజులుగా ఎప్పుడు టీవీ పెట్టినా ప్రకృతి విలయ తాండవానికి చెందిన వార్తలే కనిపిస్తున్నాయి. ఎడతెరిపి లేని వానలు. చెరువులు, వాగులు, నదులు పొంగి పొర్లుతున్నాయి. వాటికి ప్రవహించడానికి స్థలం లేదా అన్నట్లు ఊళ్లలోకి, నగరాలలోకి అందులో మానవ నివాసస్థలాల లోకి వస్తున్నాయి. మానవ నివాస స్థలాలను ముంచేస్తున్నాయి. పూర్వం ఈ విధంగా జరగలేదు. నా చిన్నప్పుడు కూడా భారీ వర్షాలు కురిశాయి. ఇంతకంటే ఎక్కువ కూడా కురిశాయి. నాకు జ్ఞాపకం 9 లేదా 11 రోజులు ఏకధాటిగా ముసురు పట్టిన రోజులు కూడా ఉన్నాయి. అప్పుడు కూడా చెరువులు, నదులకు సమీప ప్రాంతాలు మునిగిపోయేవి. కాని నేడు తీర ప్రాంతాలు మాత్రే కాదు,  గ్రామాలలోకి, నగరాల లోకి వరద నీరు భయంకరంగా ప్రవేశిస్తుంది. మానవ నివాసాలను ముంచేస్తుంది. ప్రాణ నష్టం, ఆస్తి నష్టం జరుగుతుంది. అట్టి ప్రాంతాలలో నివసించే వారు విలవిలలాడి పోతున్నారు. ఇక మూగ జీవుల సంగతి చెప్పనవసరం లేదు. పరిస్థితి చూస్తుంటే యుగాంతం అప్పుడు సంభవించే ‘జల ప్రళయం’ వలే అనిపిస్తున్నది. దాదాపు అన్ని రాష్ట్రాలు ఈ విధమైన ప్రకృతి విలయాలను ఎదుర్కుంటున్నాయి. ప్రస్తుతం విజయవాడ, అంతకు ముందు, కేరళ, గుజరాత్, బిహార్, ఉత్తరాఖండ్, తెలంగాణ ప్రధానంగా హైదరాబాద్ ఇత్యాది అనేక కాష్టాలు ఈ విధమైన ప్రకృతి ప్రకోపానికి గురౌతున్నాయి.

ఇది ఎవరి తప్పిదం? ఎందుకు ఈవిధంగా జరుగుతుంది? దీనికి బాధ్యులు ఎవరు? జరుగుతున్న నష్టానికి బాధ్యులు ఎవరు?

ఇది ఎవరికి వారు ప్రశ్నించుకోవాలి. ఎవరికి వారు విశ్లేషణ చేసుకోవాలి. రోజురోజుకు జనాభా పెరుగుతుంది. మనిషి నివసించడానికి స్థలం దొరకడం లేదు. అందుకే ఎక్కడ ఖాళీ కనబడితే అక్కడ స్థలాలను ఆక్రమించు చున్నారు. ఇళ్ళు కడుతున్నారు, వ్యాపార సముదాయాలు, ఆకాశ హర్మ్యాలు ఇత్యాదివన్నీ కడుతున్నారు. భోగలాలసుడైన మానవుడికి ఎంత వున్నా సరిపోవడం లేదు. తరతరాలుగా తరగని సంపత్తి ఉన్నా ఇంకా-ఇంకా కావాలనే తపన రోజురోజుకు పెరిగిపోతుంది. ఈ విధమైన ‘ప్రకృతి విలయం-అది చేకూర్చు నష్టం’ అనే విషయాన్ని ధర్మ సూత్రాలు మరియు భగవద్గీత సూత్రాలతో విశ్లేషించి చూద్దాము.

కర్మాచరణ రెండు విధాలుగా ఉంటుంది. 1) మొదటిది ఫలాపేక్ష రహితంగా ఆచరించు కర్మ, 2) రెండవది ఫలాసక్తితో ఆచరించు కర్మ. ఈ రెండు విధములైన కర్మలలో కూడా మనిషి కర్మను మాత్రం తప్పక ఆచరిస్తాడు. కాని ఫలాన్ని తాను అనుభవించుటయా లేదా లోకహితార్థం వినియోగించుటయా అన్నదే ప్రశ్న. స్వకీయ బుద్ధితో కర్మను ఆచరించు వారిలో ఫలాపేక్ష ఉంటుంది. కర్మను ఒక ‘యజ్ఞం’ గా భావించి, అట్టి యజ్ఞము శ్రీ మహా విష్ణువు స్వరూపమని భావించి ఈశ్వర ప్రీత్యర్థం అట్టి కర్మను ఆచరించు వాడు ‘యోగి’. యజ్ఞాలను ఈశ్వరుడి ద్వారా సృష్టించబడిన లోకాలను మరియు ప్రకృతిని కాపాడుటకు ఆచరించాలన్నది వేద ప్రమాణం. అందుకే ‘యజ్ఞోవైవిష్ణుః’ అట్టి యజ్ఞమే శ్రీ మహా విష్ణువు. ‘యజ్ఞం’ అనగా అగ్ని ప్రతిష్ఠ చేసి ఆహుతులు ఇవ్వడం కాదు. ఈశ్వర ప్రీత్యర్థం నిత్యం ఆచరించు కర్మ కూడా యజ్ఞమే. ‘యజ్ఞ ఏవా అన్తతః ప్రతి తిష్ఠతి’ చివరిగా అట్టి యజ్ఞంలోనే ఆయన నివసించి యున్నాడు. మానవుడు యజ్ఞ సమానమైన కర్మను ఆచరించాలి. అప్పుడే లోకాలు కాపాడబడతాయి. ప్రకృతి కాపాడబడుతుంది. తద్వారా అది మనను కూడా కాపాడుతుంది. కాని నేడు కోరికలు విపరీతంగా పెరిగిపోయి ‘పుత్రైషణ. విత్తైషణ మరియు లోకైషణా’ ప్రధాన ధ్యేయంగా మానవుడు కర్మను ఆచరించుచున్నాడు. ‘యా హ్యేవ పుత్రైషణా సా విత్తైషణా, యా విత్తైషణా సా లోకైషణా’ (బృహదారణ్యక ఉ. శ్రీ శఙ్కర భాష్యం) – ఒకటి మరొక దానికి దారితీస్తుంది. ‘పుత్రైషణ’ పుత్ర సంతానం కావాలనే కోరిక. అంతకంటే ముందు ‘దారైషణ’ మంచి భార్య/భర్త కావాలి. పుత్ర సంతానాన్ని పోషించుటకు గాను ‘విత్తైషణ’ ధన సంపాదించాలి. అది అంతటితో ఆగదు. అది ‘లోకైషణ’ కు దారి తీస్తుంది. అనగా లోకాలకు తాను అధిపతి కావాలని, తనకు అధికారం ఉండాలని, అందరూ తననే గౌరవించాలని, తన మాటను ఎవరూ కాదన కూడదని, తనను మించిన వారు మరొకరు ఉండకూడదని, ఇత్యాది ఎన్నో రకాలను ‘అహఞ్కార’ ప్రవృత్తులు వాడిలో వృద్ధి చెందుతాయి. నిజానికి ‘శరీరయాత్రకు’ సరిపడా సంపాదించాలని భగవద్గీత బోధించు చున్నది. ‘శరీరయాత్ర’ అనగా శరీరం జీవించి ఉండడానికి కావలసిన ఆహారం, వస్త్రం, తల దాచుకోవడానికి ఒక గృహం. మిగిలిన దాన్ని ఈశ్వరార్పణం చేయమని భగవద్గీత బోధించు చున్నది. అప్పుడే అట్టి కర్మలు వాడిని బంధించవు. లేని ఎడల కర్మలలో బంధించబడి తత్సంబంధిత ‘ఇష్టానిష్ట’ ఫలాలను అనుభవిస్తూ ఉంటాడు. ఇంతవరకు ఇది బాగానే ఉంది.

కర్మాచరణలో మనిషి ప్రధానంగా గుర్తుంచుకోవాల్సిన విషయాలు:

1. శాస్త్ర విహితమైన కర్మలను మాత్రమే ఆచరించాలి. శాస్త్ర విహితమైన కర్మలు సదా ధర్మ బద్ధమైన కర్మలుగా పరిగణించ బడతాయి. అధర్మం అన్యాయంతో కూడిన కర్మలను శాస్త్రం అంగీకరించదు. అందుకు మనకు ధర్మ సూత్రాలు ఉన్నాయి. కర్మను ప్రారంభించ కంటే ముందు అది ధర్మ బద్ధమైనదా? కదా?అనే విశ్లేషణ చేయాలి.
2. ఫలాన్ని శరీరయాత్రకు మాత్రమే సరిపడా వినియోగించు కోవాలి. భవిష్యత్ అవసరాలకూ దాచుకోవాలి. అదే ధర్మబద్ధమైన కర్మ.
3. ఆచరిత కర్మ ఫలాన్ని ఈశ్వరార్పణం చేయాలి.

ఇట్టి కర్మలే యజ్ఞ సమానమైన కర్మలు. వీటినే ‘యజ్ఞార్థ’ కర్మలను కూడా అంటారు.

ఈ విధమైన కర్మలను ఆచరించిన నాడు సృష్టి అంతా కూడా కాపాడబడుతుంది. మానవజాతి కల్యాణం జరుగుతుంది. నేడు చెరువులలో నిర్మాణాలు చేస్తున్నారు. అందుకే చెరువు నీళ్ళు నిర్మాణాల లోకి వస్తున్నాయి. దీనికి చాలామంది బాధ్యులు ఔతారు. ముందుగా చెరువు అని, నది అని తెలిసి కూడా అందులో నిర్మాణానికి పూనుకున్న వాడు ప్రథమ దోషి. అట్టి నిర్మాణానికి అనుమతి ఇచ్చిన వాడు (ఇందులో ప్రభుత్వం, దాని నడిపిస్తున్న నాయకత్వం కూడా ఉంటుంది) రెండవ దోషి. అందులో గృహాన్ని కొన్నవాడు మూడవ దోషి. వీరందరూ శిక్షార్హులే. గృహాన్ని కొన్న వాడు దోషి ఎలా అవుతాడనే ప్రశ్న తలెత్తవచ్చు. అది చెరువు ప్రాంతమని తెలిసి, జలాలు ప్రవహించే స్థలమని తెలిసి, అక్కడ నిర్మాణం ప్రకృతి నియమాలకు విరుద్ధమని తెలిసి అందులో ఇల్లు కొనుక్కోవడానికి సిద్ధమైన వాడు కూడా దోషే. అనుమతి ఉండి, అందులో కాంట్రాక్టర్ గృహ నిర్మాణం చేసినా దాన్ని కొనడానికి ఎవరూ సిద్ధం కాకపోతే వారు అట్టి స్థలాలో గృహాలను ఎందుకు నిర్మిస్తారు. ఈరోజు జరుగుతున్నది కూడా ఇదే. ప్రజలు ఇద్దరినే దూషిస్తున్నారు. కాని వారు కూడా ఇందుకు బాధ్యులే. జీవితాంతం కష్టపడి కూడబెట్టిన ధనాన్ని వెచ్చిస్తున్నప్పుడు ఆ మాత్రం బుద్ధిని ప్రయోగించాల్సిన అవసరం లేదా? లేకుంటే ఈ విధంగానే జరుగుతుంది మరి. ఈ విధమైన ప్రకృతి విపత్తుల ద్వారా లోకాలు కాపాడబడాలని చెరువులకు రెండు మైళ్ల దూరంలో, నదులకు ఒక ఆమడ దూరంలో (1 ఆమడ=4 క్రోసులు=8 మైళ్ళు=13 కిలోమీటర్లు), సముద్రానికి 5 ఆమడాల దూరంలో గల ప్రాంతమే మానవ నివాస యోగ్యమైన ప్రాంతంగా పరిగణించారు. దాన్ని ఎవరూ అతిక్రమించేవారు కాదు. నాడు బుద్ధిని ప్రయోగించి సమస్త మానవాళి క్షేమానికై ఇట్టి నియమాలను ఏర్పాటు చేశారు. నేడు కర్మాచారణలో బుద్ధి ప్రయోగం జరగడం లేదు. స్వకీయ తత్త్వం మనిషి బుద్ధిని పొగతో కప్పేసింది. కర్మాచారణలో బుద్ధిని ప్రయోగించని ఎడల జరిగే ప్రమాదాలు ఇవి. ప్రభుత్వాలు బాధ్యత తీసుకోవాలి, ఉద్యోగులు బాధ్యత తీసుకోవాలి, నాయకులలో బాధ్యతా ఉండాలి. నేడు దౌర్భాగ్యం ఏమిటంటే అధికారాన్ని కోల్పోయినవాడు తన కాలంలో ఏమి చేశాడో దాన్ని మరిచి, అధికారంలో గల వాడిని దూషిస్తాడు. ఇదే మన దౌర్భాగ్యం. వాడు ఉన్నన్ని రోజులు చేసి వెలగబెట్టింది ఏమీ ఉండదు. వారి స్వీయ ప్రయోజనాలను మాత్రం చక్కగా కాపాడుకుంటారు. అది ఏ రాజకీయ పార్టీ అయిన నేమి! ప్రతి ఒక్కరూ ఈ కోవకు చెందిన వారే. ఈ ధర్మ సూత్రాలకు కులంతో గాని, మతంతో గాని, ప్రాంతంతో గాని సంబంధం లేదు. మానవుడి జీవన ప్రమాణాలు ఇవి. ఇవి సార్వత్రిక ప్రమాణాలు. కాని ఇట్టి ధర్మ సూత్రాలను, ప్రమాణాలను కులం మతంతో ముడి వేసి రాజకీయ ప్రయోజనాలకు వాడుకుంటున్నారు.

మనమందరం మేల్కోవాలి. ధర్మబద్ధమైన కర్మాచరణ వైపు అడుగులు వేయాలి. కర్మాచరణ కంటే ముందు మనస్సును నియంత్రించాలి. అందుకు బుద్ధిని ప్రయోగించి కర్మను విశ్లేషించాలి. రాజకీయం, నాయకత్వం అన్నది ఉద్యోగం కాదు. అది ప్రజా సేవ. నేటి నాయకులలో, రాజకీయాల్లో ‘ప్రజాసేవ’ ఏనాడో అదృశ్యమై పోయింది. అదే మన దౌర్భాగ్యం. రామ రాజ్య స్థాపన కంటే ముందు శ్రీ రామచంద్రుడు ఆచరించిన ధర్మాలను ఆచరించాలి. అప్పుడే తనకు తానుగా రామరాజ్య స్థాపన జరుగుతుంది. స్వస్తి.

స్వస్తి ప్రజాభ్యః పరిపాలయంతాం –

న్యాయేన మార్గేణ మహీం మహీశాః।

గో బ్రాహ్మణేభ్య శ్శుభమస్తు నిత్యం –

లోకాస్సమస్తా స్సుఖినోభవంతు॥