[‘పద్య కళాప్రవీణ’, ‘కవి దిగ్గజ’ ఆచార్య ఫణీంద్ర రచించిన ‘విషాద యశోద’ అనే పద్యకావ్యాన్ని అందిస్తున్నాము.]
ఆ.వె.
“ఉగ్రసేను” పిదప నగ్ర పీఠము నెక్కి,
“మధుర” రాజ్య ప్రజకు మంచి చేయు
శాసనముల నిలుపు సమ్రాట్టు వౌదువో!
పల్లెటూరు నీకు పనికి రాదొ? (96)
ఉ.
ఇప్పుడు వచ్చుచో మరల నీమె వచించెడి శాసనమ్ముల
న్నెప్పుడు పాలనమ్ము నొనరించుచు నుండక తప్పదం చదిన్
నప్పక, రాకపోవడమె న్యాయముగా తలపోయుచుంటివో?
ఎప్పటి నుండియో తలచు స్వేచ్ఛను నిప్పుడు పొందుచుంటివో? (97)
కం.
నా యదుపాజ్ఞల నుంచను!
నీ యిష్టము వచ్చినటుల నీవుండుమయా!
నా యెడ నిక దయ జూపుము!
పాయక నా తోడునుండ పదివే లదియే! (98)
ఉ.
కాల్వలు గట్ట నీరిపుడు కన్నుల యందున, దాని నద్ది నా
వల్వలు పచ్చి ముద్దలయె – వానను నానిన వాని వోలె! నీ
చెల్వపు మేని స్పర్శ గొన చీరల కెప్పుడు భాగ్యమబ్బురా? –
వెల్వడు నీదు వెల్గు లిడు వెచ్చదనంబున కెప్పు డెండురా? (99)
కం.
నల్లనయా! ఇక చాలయ!
ఎల్ల జనులు నీ వియోగ మిట నే మాత్రం
బొల్లరు – అదెల్ల సరె! నీ
తల్లి మనము నెరిగియైన త్వరగా రారా! (100)
కం.
దిమ్మను బోలుచు నిలబడి
యిమ్మేనిక వడలి పోయి యెన్నాళ్ళయినన్ –
గుమ్మము కడ యుందును! నీ
యమ్మనురా! వేచిచూతు నంతము వరకున్! (101)
ఉ.
వాచిన కన్నులన్ వగచి పాపము! తానె కృశించి పిమ్మటన్,
రాచరికంబు వీడి యిక రాడని గుండెయె రాయి గాగ, తా
వేచుట మాను నింక యని, వెర్రి దటంచు తలంచుచుంటివో?
నే చిర కాలమైన సరె! నిన్ను తలంచుచు వేచి జూతురా! (102)
మంగళ మహాశ్రీ.
రాజ సుఖ మెంచి యిక రానియెడ, నేను నిట ప్రాణముల వీడెదను నాన్నా!
ఈ జనని బాధ యిక యిప్పటికి తీరెనని ఎప్పటికి నెంచకుము కన్నా!
బూజు వలె నిన్ విడిచి పోక, మరు జన్మమున పుట్టియును నీ జనని నౌదున్!
ఆ జనన మందయిన నాశయము దీర్చవలె నయ్య! నిను వీడ నిక కృష్ణా! (103) #
వేడుక
మ.
మరు జన్మంబున నా యశోద వకుళాంబై, వేంకటాద్రీశుడౌ
మురళీకృష్ణుని పాలి తల్లియయి, వైభోగంబుగా పెండ్లినిన్
వరునిం జేసియు జేసె, తృప్తి యొనరన్ – పద్మావతీ నామయౌ
మరులన్ రేపిన ప్రేయసిన్ వధువుగా, మాతా సుతుల్ మెచ్చగాన్! (1)
తే.గీ.
జన్మ జన్మాల యా దుఃఖ సాగరమ్ము
కర్మ బంధానుసారమై కరిగె నపుడు!
ఆ “విషాద యశోద” – “మహానుమోద
వకుళ మాల” గా తరియించి వరలె నపుడు! (2)
కం.
ఎవ్వరు నీ కృతి చదివియు,
మువ్వల గోపాలు, నతని ముద్దుల తల్లిన్
పువ్వులతో పూజింతురొ –
యవ్వారికి శుభములొసగు నా కన్నయ్యే! (3) #
(సమాప్తం)
