చవితి నాటి చంద్రుడు

[dropcap]ద[/dropcap]ట్టమైన మబ్బులు నిండు గర్భణి లాగా కదలలేక కదలలేక నెమ్మదిగా కదులుతున్నాయి. ఇప్పుడో, ఇంకా సేపటికో వర్షం దంచి కొట్టేలా ఉంది.

కారు విజయవాడ నుంచి హైదరాబాదు వైపు దూసుకుపోతున్నది.

అసలే కుర్రకారు. పైగా కొత్త కారు. అందునా కొత్త దంపతులు. మహాజోరు మీద ఉన్నారు. రహదారి మీద ఉన్నారు.

కారు మలుపు తిరుగుతున్నది. అతను ఒడుపుగా చక్రం తిప్పాడు.

“నువ్వు చక్రం తిప్పటంలో సిద్ధహస్తుడవనే, మీ వాళ్లు నీకా పేరు పెట్టారు” అన్నదామె.

“నేను చక్రం తిప్పబట్టేగదా, నా పక్కన చేరావు…” అన్నాడు అతను.

అతనిది కృష్ణలంక. ఆమెది సీతమ్మధార. అడవిలోని ఉసిరికాయ, సముద్రంలోని ఉప్పు కలిసినట్లు, ఇద్దరూ చెరో చోటు నుంచి వచ్చి హైటెక్ సిటీలో అయిదో అంతస్తులోని ఒక కంపెనీలో ఒకే రోజు పక్కపక్కన చేరారు.

వయసులో ఉన్నప్పుడు కళ్లు నిరంతరం దేనికోసమో అన్వేషిస్తూ ఉంటాయి. ఎక్కడో ఒక చోట చూపు నిలిచిపోతుంది. అంతే. అన్వేషణ ఆగిపోతుంది.

రోజూ ఆఫీసుకు రాగానే స్నేహహస్తాన్ని చాచేవాడు. అరవిరిసిన దిరిసెన పువ్వులాంటి సుతిమెత్తని చేతిని అందించేది. ముంజేతిపై వాలిన చిలకలా వాలు చూపులూ వచ్చి చేరేవి. సయ్యాటలాడి నెయ్యానికి రమ్మన్న కనుసైగలూ వెంటాడుతుండేవి.

లంచ్ చేస్తున్నప్పుడూ వలపుల ఊహలు నంజుకునేవారు. క్షణాలూ, నిమిషాలే కాదు, రోజులూ, నెలలూ అలా రెప్పలార్పకుండా అనిమేషంగా చూస్తుండగానే గడిచిపోయాయి.

“ప్రేమంటే ఒకరి వైపు మరొకరు చూస్తూ కూర్చోవటం కాదు. ఇద్దరూ ఒకే వైపు చూడటం…” అన్నాడు అతను.

“పక్కన నువ్వుంటే, చూపు పక్కకు మరలదుగదా” అన్నదామె.

“అయితే మరి నువ్వు ‘ఊ’ అను, నేను ‘ఊఊ’ అంటాను” అన్నాడు.

ఆమె ‘ఊ’ అన్నది కిలకిల నవ్వుతూ.

“నువ్వు నవ్విన చోట, నాకు నవరత్నాలు దొరుకుతాయి” అన్నాడు.

పెద్దవాళ్ల అభ్యంతరం అల్లా, కట్నకానుకుల దగ్గరే… స్పీడ్ బ్రేకర్ ఎదురైంది. అతను నేర్పుగా చక్రం తిప్పాడు. అంతే… వంశీకృష్ణకీ, మధులతకీ సుముహుర్తం నెట్టుకొచ్చింది. అంగరంగ వైభవంగా వివాహం అయింది.

కారు వేగంగా దూసుకుపోతూనే ఉంది.

“ఏమన్నా మాట్లాడు” అన్నాడు డ్రైవ్ చేస్తూనే, భార్య భుజం మీద చెయ్యివేసి.

“నేనొకటి అడుగుతాను. నిజం చెప్పాలి…” అన్నది మధులత.

“అర్ధాంగివి కదా… అడుగు…”

“పెళ్ళికి ముందు మీరు గ్రంథసాంగులని విన్నాను…”

“గ్రంథమే లేదు… సాంగులెక్కడివి?”

“అబద్ధాలడితే, ఆడపిల్లలే పుడతారు…”

“ఏమీ లేదుగానీ, మా పక్కింటి అమ్మాయి, నేనూ… ఫ్రెండ్‌షిప్… అంతే…”

“అందంగా ఉంటుందా?”

“ఎప్పుడూ ఎవరు ఆనందంగా నవ్వుతుంటారో, వాళ్లు ఎప్పుడూ అందంగానే ఉంటారు. ఎదురు పడిన ప్రతిసారీ ఎవరు చిరునవ్వు చిందిస్తారో, వాళ్లను మించిన మంచి మనిషి మరొకరు ఉండరు. కుసుమ మేలిమ బంగారంలా మెరిసిపోతుండేది. ముట్టుకుంటే మాసిపోతుందేమో అన్నట్లు ఉండేది. మనిషి బంగారం అయితే, మనసు మరువపు మొలక.”

“మా ఇద్దరిదీ ఒకటే వయసు. ఒకటే క్లాసు. రోజూ వాళ్లింటి మేడమీదో, మా ఇంటి పెరటిలోనో కబుర్లు కలబోసుకునే వాళ్లం. కుసుమ కలికి చూపులతో, మొలక నవ్వులతో, కులుకు నడకలతో, పరువాల సరస సల్లాపాలతో సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి.”

“రోజూ ఒక రోజా పువ్వు ఇచ్చేవాడిని. తలలో దోపుకునేది. రోజూ ఒక పుస్తకం ఇచ్చేవాడిని. చివరి పేజీ చదివి ఇచ్చేసేది. నీతో కలిసి ప్రపంచంలోని ఏడు వింతలూ చూడాలని ఉంది – అని అంటే – ఎందుకూ, ఎనిమిదో వింత నువ్వు ఉన్నావుగదా, నిన్ను చూస్తున్నాను గదా – అని విరగబడి నవ్వేది. నిజంగానే కుసుమ నాకు ఎనిమిదో వింతగా కనిపించేది.”

హృదయం చతురస్రాకారంగా ఉండకుండా, వృత్తాకారంగా ఎందుకు ఉందని, పిచ్చి ప్రశ్న వేస్తే – చతురస్రాకారంగా ఉంటే, వీధి చివర కార్నర్ ఎదురయ్యే ప్రతి వెధవా, హృదయంలోని ఒక కార్నర్‌లో వాడి మోహపు మూటను దాచేసుకుంటాడని – మళ్లీ అదే కిలకిల… గలగలమని.

“జీవితంలో నీకు అమితమైన ఆనందాన్ని కలిగించేది ఏది – అని వెర్రి మొహం వేసుకుని అడిగితే… ఈ జన్మనిచ్చిన తల్లిదండ్రుల కళ్లల్లో మిలమిలా మెరిసే సంతోషాన్ని చూడటం కన్నా విలువైనదీ, వెలలేనిదీ ఇంకొకటి ఏముంటుంది – అనేది.”

“మధ్య మధ్య రెండు మూడు రోజులు మూతి ముడిచేసేది. నిన్నగానీ, మొన్నగానీ, నిన్నుగానీ నేనేమన్నా అన్నానా – అని అమాయకంగా అడిగితే – ఏమీ అనలేదనే ఈ అలక – అంటూ వాలు చూపుతో పాటే వాలు జడతోనూ విసురుగా కొట్టేది, నా మొహం మీద… ” అని అపాడు. కొద్ది క్షణాలు ఆగి అన్నాడు.

“ఎన్నని చెప్పను? అప్పటి జ్ఞాపకాలన్నీ, నచ్చిన నెచ్చిలి, మెచ్చి ఇచ్చిన చెలువపు చలువలు…”

“మరి నీవూ ప్రేమిస్తున్నట్లు ఆమెకు ఎందుకు చెప్పలేదు?” అని అడిగింది మధులత.

“ఎప్పటికప్పుడు చెప్పాలనుకుంటూనే… చెప్పాలని నెమరు వేసుకున్నది కొన్ని.. తీరా దరి చేరినప్పుడు, చెప్పినవి కొన్ని, చెప్పీ చెప్పనివి కొన్ని, చెప్పలేకపోయినవి కొన్ని… ఈ ఊగిసలాటలో ఉండగానే, వాళ్ల అమ్మ నాన్న సిలికాన్ వ్యాలీ నుంచి ఒక నలకుబేరుడు వంటి వాడిని తీసుకొచ్చారు. వాడు కుసుమ మెడలో తాళి కట్టి, తాడు కట్టి లాక్కుపోయ్యాడు. అనుక్షణం, సమక్షంలో పెరిగిన చెరకుతోట, విరిగిపోయింది. పెదవి దాటని మాటలు, గొంతు పెగలని పాటలు, క్రీనీడలుగా సాగిన ఆటలు… అన్నీ ఎక్కడివక్కడ ఆగిపోయినయి. పరుగులు తీసిన కోరిక శారికలు అలసి, సొలసి విశ్రమించాయి.”

“అంత చనువుగా ఉన్నారుగా… ఆమెకు తెలియదా?” అని అడిగింది మధులత.

“పురుషుడు ఎప్పుడూ తాను ప్రేమించిన స్త్రీలోనే యావత్ ప్రపంచాన్నీ చూస్తాడు. కానీ స్త్రీ అలా కాదు. తను ప్రేమించిన పురుషుడితో పాటు, యావత్ ప్రపంచాన్ని కూడా చూస్తుంది… ఈ విభిన్నమైన దృక్పథం వల్లనే, జీవనగమ్యాలూ, మార్గాలూ వేరపుతూ ఉంటాయి…” అన్నాడు అతను.

“అయితే గట్టి దెబ్బే తగిలి ఉంటుంది. తేరుకోవటానికి చాలా కాలం పట్టి ఉండాలే…”

“తారల్లా తళుక్కున మెరిసి మాయమైపోతుంటారు తరుణులు. అయితే ఆశలన్నీ అలల మాదిరే. ఎదిగినా ఒదిగినా క్షణం సేపే. కొంత కాలం గుండెనిండా ఘనీభవించిన తమస్సు. నిప్పుల్ని నమిలి నెమరిసిన మనస్సు… ఒక రోజు రైల్వేస్టేషన్‌లో ఒక దొంగను చూశాను. వాడికి నాది అని చెప్పుకోవానికి ఏమీ లేదు. పైగా అందరూ తిడుతున్నారు… అయినా నిశ్చింతగా నవ్వుకుంటూ తిరుగుతున్నాడు. అవును… వాడిలా అందరూ ఎందుకుండలేకపోతున్నారు? నవ్వలేకపోతున్నారు?  అంత నిర్విచారంగా బ్రతకగలగటం గొప్ప విశేషమే అనిపించింది. అదే టర్నింగ్ పాయింట్  అయింది….”

“మళ్లీ ఎప్పుడైనా ఆమెను చూడాలనిపిస్తుంటుందా? ” అని అడిగింది మధులత.

“జీవితంలో మేం మళ్లీ కల్సుకోకపోవటమే మంచిది… ఒక మనిషి మీద ఒక అభిప్రాయం ఏర్పడినాక, ఆ మనిషి చూపుల్లో, మాటల్లో, నవ్వులో, నడకలో, నడతలో, ప్రతి కదలికలో అదే భావం స్ఫురిస్తూ ఉంటుంది. అయినా అదీ నా మంచికే అనుకుంటాను… ఒక కుసుమం చెయ్యి జారిందనే దిగులు లేదు. ఇవాళ ఈ మధులతను దక్కించుకున్నానన్న సంతోషం చాలు… క్షీరసాగర మథనంలో ఆవిర్భవించిన అమృత భాండాన్ని నా కోసం మోసుకొచ్చిన నవమోహనాంగివి నీవు…” అన్నాడు.

“కొయ్, కొయ్” అన్నది మధులత.

కారు సూర్యాపేట వచ్చింది.

హోటలు ముందు కారు పార్క్ చేసి లోపలికి వెళ్లారు.

***

హోటలు పెళ్లివారిల్లు లాగా సందడిగా ఉంది.

టిఫెన్లు, కాఫీలు అయినాయి. ఒక అరగంట విశ్రాంతి తీసుకున్నారు. అక్కడ చిన్న చిన్న షాపులూ ఉన్నాయి. మధులత నాలుగు చాక్లెట్లు తీసుకున్నది. కారు బయలుదేరింది.

వర్షం ప్రారంభమైంది. అయినా ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉంది.

మధులత ఒక చాక్లెట్ వంశీ నోటికి అందించింది. ముందుకు వంగాడు. చాక్లెటు అతని ఒడిలో పడింది. అది తీసుకోబోయాడు.

కారు ముందున్న లారీని గుద్దేసింది. ముందు భాగం సగం వరకూ నుజ్జునుజ్జు అయింది. అంతా క్షణంలో జరిగిపోయింది.

మధులత ‘వంశీ’ అని అరిచింది. అతను ముందుకు వంగి, చక్రం మీదకు వాలిపోయాడు. బాధతో గిలగిల్లాడుతున్నాడు, పెద్దగా అరుస్తున్నాడు.

ట్రాఫిక్ మొత్తం ఆగిపోయింది.

వెనక వస్తున్న కార్లు నిలిచిపోయినయి. అందులో నుంచి జనం దిగి, ఈ కారు చుట్టూ మూగారు.

ఆమె కిందకు దిగ గల్గింది. వానలో తడుస్తూ నిలబడింది. చుట్టూ చేరిన వాళ్లు వంశీని దించేందుకు ప్రయత్నించారు. కానీ సాధ్య పడలేదు. ముందు భాగం కొంత వరకు నొక్కుకు పోయినందువల్ల దిగలేకపోతున్నాడు.

పావు గంట తరువాత పోలీసులొచ్చారు. ఆరగంట తరువాత అంబులెన్స్ వచ్చింది. మెకానిక్‌లూ వచ్చారు.

కష్టపడి వంశీని కారులో నుంచి బయటకు తీశారు. అంబులెన్స్‌లోకి ఎక్కించారు.

దగ్గర్లోని ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్లారు. ప్రథమ చికిత్సల్లాంటిది చేశారు. అతను బాధతో విలవిల్లాడిపోతున్నాడు.

ఆమె అతడ్ని హైదరాబాదు తీసుకు వచ్చింది.

నిమ్స్‌లో చేర్చారు. మర్నాడు సీనియర్ డాక్లర్లు వచ్చారు. చేయవల్సిన పరీక్షలన్నీ చేశారు.

ఆమె ముక్కోటి దేవుళ్లకు మొక్కుకుంటోంది. ఏడుకొండల వాడికి అంగ ప్రదక్షణలు చేస్తానన్నది. పంచారామాలకు వెళ్లి పాలభిషేకాలు చేయిస్తానన్నది. ఆంజనేయుడికి పూజ చేయిస్తానంది. సుబ్రమణ్యేశ్వరుడికి, సాయి బాబాకు కూడా దండాలు పెట్టుకుంది.

మల్టిపుల్ ఇంజురీస్ ఉన్నాయన్నారు. మోకాలిదాకా కాలు తీసెయ్యాలన్నారు.

విధిరాతను ఎవరూ తప్పించలేరని వేదాంతమూ చెప్పారు.

ఇలాంటి సమయాల్లో స్థితప్రజ్ఞడవు కావాలనీ అన్నారు.

సగం కాలు తీశేసారు.

చంకలోని కర్రతో మెల్లగా నడవటం నేర్పారు.

***

ఆరు నెలలు గడిచాయి.

కుసుమ అమెరికా నుంచి వచ్చింది. మర్నాడు వంశీకి జరిగిన ప్రమాదం గురించి తెల్సింది.

వంశీకి ఫోన్ చేసింది. “రేపు పైదరాబాదు వస్తున్నాను” అన్నది.

“వద్దు వద్దు. రావద్దు. నేను బాగానే ఉన్నాను” అన్నాడు వంశీ.

“నువ్వు రావద్దు అన్నా, నేను వస్తాను. నీకు నా మీద కోపం ఉండొచ్చు కానీ నాకు నీ మీద కోపం లేదు” అన్నది కుసుమ.

మర్నాడు కుసుమ, వంశీని చూడటానికి వచ్చింది.

మధులత ఆమెకు ఎదురెళ్లి స్వాగతం చెప్పింది.

“ఎలా ఉండేవాడివి? ఎలా అయిపోయావు? రాజు ఎవడి కొడుకు అన్నంత ధీమాగా ఉండే నిన్ను, ఈ చక్రాల కుర్చీలో నిస్సహాయంగా ఉండటం చూడలేకపోతున్నాను” అన్నది.

వాతావరణాన్ని తేలిక పరచడానికి, జీవం లేని నవ్వుతో అన్నాడు “ఇదీ ఒకందుకు మంచిదే అయింది. బరువు తగ్గాలని అనుకుంటూ వచ్చాను. దేవుడే కొంత బరువు తగ్గించాడు. అన్నిట్లోనూ తొందర ఎక్కువని నువ్వు అంటుండేదానివి. ఇప్పుడేది తొందరగా చెయ్యలేను. నెమ్మదిగానే చేస్తున్నాను…”

“ఇంత బాధను ఎలా తట్టుకున్నావో తెలియటం లేదు” అన్నది కుసుమ.

“ఇప్పుడు నేను నిలబడాలంటే నా భార్య భజం పట్టుకుని లేవాలి. ప్రతిసారి భార్య భుజం మీద చెయ్యి వేసే అదృష్టం ఎంత మందికి ఉంటుంది చెప్పు…” అన్నాడు నవ్వుతూ.

కుసుమ నవ్వలేదు. ఆమెలో ఇదివరకటికీ, ఇప్పటికీ చాలా మార్పు కనిపిస్తోంది. వయసుతో వచ్చిన పెరుగుదల, మనసులోని మెరుగుదల, ఎదుగుదల, నడకలో హుందాతనం కనిపిస్తోంది.

“ఆఫీసుకు ఎలా వెళ్తున్నావు?” అని అడిగింది.

“వాళ్లు నన్ను రావద్దన్నారు. మధులత తాను వెళ్లనంది. కనుక ఇద్దరం మానేసినట్లే…” అన్నాడు.

కుసుమ కాసేపు ఏదో ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయింది. ఏదో మాట్లాడుతున్నా, అన్యమనస్కంగానే ఉంది.

అరగంట తరువాత కుసుమ అమెరికాలోని భర్తకు ఫోన్ చేసింది.

“చిన్న సాయం చేయగలరా?” అని అడిగింది.

“ఆజ్ఞ, మహారాణీ…”

వంశీ గురించి చెప్పింది. ఇండియాలో నుంచి పని చేసేటట్లు ఓవర్‌సీస్ జాబ్ ఏదన్నా ఇప్పించగలరా అని అడిగింది. ఆయనకు నిన్ననే ప్రమోషన్ వచ్చింది. ఇంకో ఇద్దర్ని అసిస్టెంట్స్‌ను తీసుకునే అవకాశం ఉంది. వంశీకి, మధులతకీ ఇద్దరికీ ఉద్యోగాలు ఇప్పిస్తానన్నాడు కుసుమ భర్త.

“అది చాలా పెద్ద కంపెనీ. మీ ఇద్దరికీ చెరో పది వేల డాలర్లు అయినా జీతం ఉంటుంది…” అని చెప్పింది కుసుమ.

ఇద్దరూ ఆమె పాదాలకు నమస్కరించారు. కుసుమ, మధులత కన్నీరు తుడిచింది. “ఊరుకో చెల్లీ” అంటూ ఓదార్చి వెళ్లింది.

ఆ రాత్రి ఇద్దరూ ఆరు బయట కూర్చున్నారు.

ఇద్దరూ ఒకర్నొకరు కాక, ఇద్దరూ ఒకే వైపు చూస్తున్నారు.

చవితి నాటి చంద్రుడు బలహీనంగా నవ్వుతూ కనిపించాడు.