పరమార్థం

[dropcap]“మ[/dropcap]నియార్డర్” అన్న కేకతో చెట్టుకింద కూర్చుని తత్వశాస్త్ర పుస్తకం తిరగేస్తున్న పరమేశ్వర్ తలెత్తి చూచాడు.

“పరమేశ్వర్ శర్మకే మనియార్డర్” అని పోస్టుమేన్ మరలా అన్నాడు.

పరమేశ్వర్ లేచి వచ్చి సంతకం పెట్టి, తన పేర పంపిన ఐదువందల రూపాయలను తీసుకున్నాడు. ఆ డబ్బును తీసుకుని కళ్ళకద్దుకున్నాడు. గాయత్రీపీఠం వారి వేదపాఠశాలలో వుండి చదువుకుంటూ, తన ఖర్చులకోసం ఒక మనసున్న దాత పంపే డబ్బులతో నెట్టుకొస్తున్నాడు పరమేశ్వర్. ‘తర్వాత తాను వారి ఋణం తీర్చుకోవాలి’ అనుకున్నాడు..

మర్నాడు ఉదయాన్నే చాలా విచారకరమైన వార్త ఒకటి తెలిసింది. కోడూరులోని ప్రధాన గాయత్రి పీఠాధిపతి ఉత్తర భారతదేశంలో జరిగే గాయత్రీపీఠ ఉత్సవాలలో ఉపన్యసించటానికి వెళ్ళారు. తిరుగుప్రయాణంలో విమాన ప్రమాదం జరిగి అకస్మాత్తుగా మరణించారు. వారికింకా ఏబది సంవత్సరాల వయసు కూడా పూర్తికాలేదు కాబట్టి ముందుగా తన తర్వాతి ఉత్తరాధికారిని ఎవర్నీ ఎంపిక చేయలేదు. కాబట్టి ప్రస్తుతం ఆ ప్రధాన పీఠాధిపతి స్థానం ఖాళీగా వున్నది. కోడూరులోని ప్రధాన గాయత్రీ పీఠం కింద ఎన్నో ఉపపీఠాలూ, కొన్ని వేదపాఠాశాలలు నడుస్తున్నాయి. పీఠాలలలో ఆధ్యాత్మిక భావాలను పెంపొదిస్తున్నారు. వేదపాఠశాలలో వేదమూ, దర్శనలూ, ఉపనిషత్తుల నేర్పుతో జ్ఞానాన్ని కలిగిస్తున్నారు.

ఇప్పుడు ప్రధాన పీఠాధిపతి అకస్మాత్తుగా స్వర్గస్థులయ్యేసరికి ఉత్తరాధికారి కోసం, గాలింపు మొదలయింది. ఉపపీఠాలలోనుంచి కాని, వేదపాఠశాలల నుంచి కాని, తగిన వ్యక్తిని ఎంపిక చేసి ప్రధానపీఠ బాధ్యతలు అప్పజెప్పాలన్న నిర్ణయానికొచ్చారు.

***

“పరమేశ్వర్! నిన్నొక పనిమీద పిలిచాను. మన ప్రధాన పీఠాధిపతుల విచారకరమైన మరణం నీకు తెలుసు. ఆ పీఠానికి అనుబంధంగానే మన వేధపాఠశాలా నడుస్తున్నది కదా? మన పాఠశాల నుంచి యోగ్యమైన వారినొకరిని ఎంపిక కోసం జరిగే పనినిమిత్తం పంపమని కబురొచ్చింది. నీ గుణగణాలను బట్టి నిన్నే అక్కడకు పంపుదామనుకుంటున్నాను. ఎంపిక కాలేకపోతే, నువ్వు మరలా తిరిగివచ్చి ఇక్కడే విద్యాభ్యాసం చెయ్యవచ్చు. అదృష్టవశాత్తు నువ్వే ఎంపిక అయితే మొట్టమొదట సన్యాస దీక్ష తీసుకోవాల్సి ఉంటుంది. ఆ తర్వాతే పీఠాధిపతిగా అభిషేకిస్తారు. పీఠం యొక్క బాగోగులు, ఆస్తిపాస్తులు, అనుబంధ పీఠాల నిర్వహణ మొదలగువన్నీ చేయాల్సి ఉంటుంది. ఎంతో గురుతరమైన బాధ్యత. కాని ఎవరికో కాని దక్కని అదృష్టం కూడా. రేపు తెల్లవారుఝామునే మనం బయల్దేరాల్సి ఉంటుంది. ఈ రాత్రంతా బాగా ఆలోచించుకో. నీకు బాగా అంగీకారం వుంటేనే బయల్దేరి వెడదాం. ప్రొద్దుపోయింది వెళ్ళి పడుకో” అని పాఠశాల ప్రధానాచార్యులు చెప్పారు.

‘ప్రధాన పీఠాధిపతి ఎంపికలో పాలుపంచుకోగల యోగ్యత తనకుందా?’ అన్న ఆలోచనతో ఆ రాత్రి నిద్రే రాలేదు పరమేశ్వర్‍కు. కంబళి మీద పడుకుని అటూ ఇటూ దొర్లసాగాడు. అతని అవస్థ చూసి పక్కన కంబళిమీద పడుకున్న సోమశేఖర్ అడిగాడు. “ఏం మిత్రమా! ఈ రోజేమిటి చాలా అలజడిగా కనిపిస్తున్నావు?” అని.

“అవును మిత్రమా!” అంటూ ప్రధానాచార్యులు చెప్పిన విషయం చెప్పాడు.

“ఇది చాలా సంతోషించదగ్గ విషయం. నువ్వే ఎంపికైతే నీ జీవితమే మారిపోతుంది. ఎంతో పేరుప్రఖ్యాతులూ, మరెంతో విలువైన సంపత్తికి రక్షకుడుగా మారతావు. కాకపోతే ముందుగా సన్యాస దీక్ష తీసుకుని, జీవితాంతం ఆ దీక్షలోనే వుండాలి. పీఠాభివృద్ధికి నిరంతరం పాటుపడుతూ వుండాలి”

“నా తల్లి కడుపు చలువ వల్లనే నేను మన ప్రధానాచార్యుల దృష్టికి వచ్చి వుంటాను. సన్యాస దీక్షలో వుండటానికి నాకేం ఇబ్బంది లేదు. నేను కోరుకునేది కూడా ఇదే. ఏ బంధనాలూ తగిలించుకోకుండా జీవితాంతం సమాజసేవ చేస్తూ గడపాలనే ఉవ్విళ్ళూరుతున్నాను. నేను సాంఖ్యం నేర్చుకుంటున్నా, యోగం నేర్చుకుంటున్నా జ్ఞానంతో సామాన్య మానవులకు ఎలా సేవ చేయొచ్చు? అనే ఆలోచిస్తున్నాను. పీఠాధిపతి కావాలనే ఆలోచనలో నేనెప్పుడూ లేను. నేను వేదపాఠశాల విద్యార్థి గానే భావించుకుంటూ, ఈ ప్రకృతి పట్ల, తోటిసమాజం పట్ల జాలీ, దయా వుంటే చాలనుకుంటూ వుంటాను”

“ఇంత చిన్న వయసునుండే ఇలాంటి ఆలోచనలు చేస్తున్నావా మిత్రమా?”

“మనతో పాటు మన ఆలోచనలూ పెరిగి పెద్దవ్వాలి కదా? ఇక విశ్రాంతి తీసుకుందాం” అంటూ పడుకున్నాడు పరమేశ్వర్.

***

అనేకమంది ఉప పీఠాధిపతులు, వేదపాఠశాలల ప్రధానాచార్యులూ తమ తమ అనుభవంతోనూ, జ్ఞానంతోనూ కలిసి నిర్వహించిన వడపోతలో పరమేశ్వర్ నిలబడగలిగాడు. సన్యాస దీక్ష ఇవ్వబడింది. తర్వాత పరమేశ్వర్ స్వామీజీగా, కోడూరు గాయత్రి ప్రధాన పీఠాధిపతిగా, అభిషేకింపబడ్డారు. మరికొన్నాళ్ళపాటు పరమేశ్వర స్వామీజికీ మరింత శిక్షణ అవసరమనిపించి, ఆ శిక్షణ గూడా పూర్తి చేయించారు. అపార సంపదున్న పీఠం అది. త్వరగానే పీఠం యొక్క సంప్రదాయాలకు అలవాటు పడ్డాడు. తన అధ్వర్యంలో ఈ పీఠం ఆధ్యాత్మిక జ్ఞానాన్ని పంచుతుంది. దాంతోపాటు సామాన్య ప్రజల ఏ చిన్న సమస్యనైనా తీర్చటానికి తాను కంకణం కట్టుకున్నాడని, ఈ పీఠం ఇలాంటి వారందరికీ ఆశ్రయం కల్పించే కల్పతరువు కావాలని గట్టిగా కోరుకుంటున్నాడు. ఆ దిశగానే అడుగులు వేయసాగాడు.

ఆ రోజు ప్రవచనాల కార్యక్రమం అయిపోయింది. భక్తులందరూ వెళ్ళిపోసాగారు. ఇద్దరు వ్యక్తులు లేచారు. “స్వామీ! మీరు దేముడి తర్వాత దేముడంత వారు కదా? మా ఇబ్బందులు తెలియటం లేదా? మా చిన్నపిల్లలు, కడుపుతో ఉన్న ఆడవాళ్ళు ఎక్కడికి వెళ్ళాలన్నా, గతుకుల్లో, రాళ్ళలో, నడవలేక నానా ఇబ్బందులు పడుతున్నారు. అందరికీ దారి చూపేవారు, మాకు ఏదైనా దారి చూపలేరా స్వామీ!” అంటూ కాళ్ళు పట్టుకున్నారు ఆ వృద్ధులిద్దరూ.

“దైవానుగ్రహ ప్రాప్తిరసు. నా కాళ్ళు వదలండి. మీకు సరైన బాట కావాలి అంతేగా. నేనే స్వయంగా మీ ప్రాంతానికి వస్తాను. పరిస్థితి చూసి వెంటనే సహాయం చేయటానికి ప్రయత్నిస్తాను. ఇప్పటికి మీరు వెళ్ళండి.”

ఆ తర్వాత వెంటనే పరమేశ్వర స్వామీజి పర్యటన తండాల ప్రాంతంలో జరిగింది. వెంటనే కోడూరు గాయత్రి ప్రధానపీఠం ఆ ప్రాంతాన్ని దత్తత తీసుకున్నది. తండాలను కలుపుతూ అక్కడి ప్రజలకోసం రోడ్డూ, ఆసుపత్రి, విద్యార్థుల కోసం పాఠశాలల నిర్మాణం కోసం శంకుస్థాపన అవి పూర్తయిన తర్వాత ప్రారంభానికీ స్వయంగా స్వామీజీయే వెళ్ళాడు. ‘ఆనాటి ఆ వృద్ధుల బాధకు, నాకు చేతనైన సాయం అందించాను స్వామీ!’ అని భగవంతుణ్ణి ఉద్దేశించి అనుకున్నాడు. పీఠం యొక్క నిధులు దుర్వినియోగం అవుతున్నాయని ఇతర ఉపపీఠాల వారు గగ్గోలు పెట్టినా పరమేశ్వర స్వామీజి చెవులు అలాంటి మాటలు వినిపించుకోవటం మానేశాయి.

ఆ సాయంత్రం నుంచి హోరుగాలీ, గాలికి తోడు వర్షం, ఉరుములూ, మెరుపులూ వచ్చి వాతావరణమంతా భయం పుట్టిస్తున్నది. మూడురోజులపాటు ఎడతెరిపిలేని వర్షాలు. ఆ రోజే వర్షం కాస్త వెనకాడింది. జనం ఇళ్ళలోనుంచి బయటకు వస్తున్నారు. కాని ఎటుచూసినా విరిగిపడ్డ పెద్ద పెద్ద చెట్లు, కరెంటు, టెలిఫోను స్థంభాలు, చిన్న, చితకా ఇల్లు ఎలా కొట్టుకుపోయాయో తెలియదు. మరికొన్ని గోడలూ, పై కప్పులూ, పడిపోయిఅ పాత ఇల్లు, జలప్రళయం అంటే ఇదేనేమో అనిపిస్తున్నది. ఆ నీళ్ళలో పడవేసుకుని పరమేశ్వర్ స్వామీజి కొద్దిమంది అనుచరులతో కలిసి కొన్ని కిలోమీటర్ల వరకు తిరిగారు. హృదయవిదారకంగా అనిపించింది. రాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రి అక్కడే వుండి సహాయ కార్యక్రమాలు చేయిస్తున్నారని విని అక్కడికెళ్లాడు. అనుచరులు గగ్గోలు పెట్టారు. “రాష్ట్రముఖ్యమంత్రి అయినా సరే. మీ దర్శనానికి వారే రావాలనిగాని, మీరు వెళ్ళటం పీఠానికి అమర్యాద.”

“నేనిప్పుడు పీఠాధిపతిని కాదు. విపత్తుకు చలించి ఒక మనసున్న మనిషిగా తిరుగుతున్నాను” అంటూ ముఖ్యమంత్రి దగ్గరకెళ్ళి “ప్రభుత్వం తరుపున మీరు సాయం చెయ్యండి. ఇళ్ళు కోల్పోయిన పేదవారందరికీ మా పీఠం తరుపున ఇళ్ళు కట్టించి ఇస్తాం. వారి నెత్తిన మరలా గూడు కనబడితేనే నాకు మనశ్శాంతి” అని చెప్పి ఆ విధంగానే వాళ్ళకు ఇళ్ళు కట్టించి అప్పగించాడు. అప్పుడు ప్రజల కళ్ళలో కనపడ్డ మెరుపులు పరమేశ్వర స్వామీజి గుండెను తాకాయి. మరోసారి ప్రధాన పీఠంలోనూ, అనుబంధ పీఠంలోనూ దుమారమే చెలరేగింది. ఆ దుమారపు ధ్వని కూడా ఆయన చెవులను తాకలేదు.

తాను స్వయంగా జ్ఞానాన్ని సంపాదిస్తూ, ఆ జ్ఞానాన్ని శిష్యులకు, ఉత్తరమీమాంస, పూర్వమీమాంస, శంకరభాష్యంలతో జోడించి బోధిస్తూనే ఉన్నాడు. ప్రవచనాలు చెప్పటంలో కాని, ఉపపీఠాలకందించవలసిన తోడ్పాటుగ్గానీ, ఏ లోటూ రానివ్వటం లేదు.

***

మోకాళ్ళపైకి కట్టుకున్న పంచెలు, చేతులకూ, చెవులకూ వెండినగలూ, నెత్తిన చుట్టిన తలగుడ్డలూ, చేతుల్లో నిడూపాటి కర్రలు పట్టుకున్న వ్యక్తులిద్దరు వచ్చి కర్రను పక్కన వుంచారు. ఆ తర్వాత భయం భయంగా పీఠానికి, స్వామీజికి నమస్కారం చేసి నిలబడ్డారు.

“ఏం నాయనా! భయమేమీ వద్దు. ఏం కావాలో చెప్పండి” అన్నాడు ప్రేమగా, ధైర్యమిస్తున్నట్లుగా కూడా.

“మేమిక్కడికి పదిమైళ్ళు పైగా ఆవుల్ని తోలుకుని నడూస్తూ వచ్చాం. ఇటీవల మా ఆవులు కొన్ని ఉన్నట్లుండి గింగిరాలు తిరుగుతూ కిందపడి చచ్చిపోతున్నాయి. వాటిని కాపాడుకోవటానికి ఇంక మావల్ల కావటం లేదు. మా ఆవులన్నింటినీ మీ గోశాల కప్పగిస్తాం. మీరైతే కాపాడుకుంటారు స్వామీ” అన్నారు చేతులు జోడించి.

“అయ్యో! పాపం అలాగా? మీకు దగ్గర్లో పశువుల ఆసుపత్రి లేదా? లేకపోతే ఆసుపత్రిలో మీరేం చూపించలేదా?”

“ఆసుపత్రి లాంటిదేం లేదు. మాకు తెలిసిన ఆకుపసర్లు, మంత్రించిన గరిక తినిపించాం. ఏమీ లాభం లేకపోయింది స్వామీ”

“మీరు భోజనం చేసి ఇక్కడే విశ్రాంతి తీసుకోండి. మా పశువైద్యులతో చెప్పి మీ వెంట వచ్చిన ఆవులకు వైద్యం చేయిస్తాను. వాటికి నయమయ్యాక మీరే తోలుకెళ్ళండి”

ఆ తర్వాత వారి ప్రాంతమేదో వారి స్థితిగతులేమిటో తెలిసికొన్నాడు. అక్కడి వారికి పశుసంపదే వాళ్ళ ఆస్తి. మెట్టప్రాంతం కావటాన పంటల దిగుబడి అంతగా లేదు. పశుసంపద మీదే ఆధారపడీ జీవిస్తున్నారని తెలిసింది. వెంటనే కోడూరు ప్రధాన గాయత్రీ పీఠం ద్వారా ఆ ప్రాంతంలో ఒక పశువుల ఆసుపత్రి కట్టించాలి. పశువుల ఆసుపత్రి పూర్తయిన తర్వాత పశువైద్యుణ్ణి, కావలసిన సిబ్బందినీ, మందులనూ, చికిత్సా పరికరాలనూ అందించాలి అన్న నిర్ణయం జరిగింది.

ఎవరెన్ని విమర్శలు చేసినా లెక్కచేయకుండా తను అనుకున్న పశువుల ఆసుపత్రి నిర్మాణం పూర్తిచేయించాడు పరమేశ్వర స్వామీజీ. అప్పటివరకూ మెడలు వేలాడవేసే ఆవులూ, గొర్రెలూ కనపడి స్వామీజీ మనస్సు అస్థిమితంగా బాధగా అన్పించేది. ‘ఇప్పుడు నా మనస్సుకు కాస్త ప్రశాంతత దొరికింది’ అనుకుంటూ పీఠాన్నితాకి నమస్కరించాడు స్వామీజి.

ఆ రోజు స్థిమితంగా కూర్చుని ఆలోచనలో పడ్డాడు పరమేశ్వర స్వామీజి.

‘కొందరు రాజకీయాలలో వుంటారు. కొందరు విద్యను బోధిస్తారు. కొందరు దేశరక్షణ బాధ్యతలో ఉంటారు. మరికొందరు ఆధ్యాత్మిక రంగంలో ఉంటారు. నేనూ ఆ ఆధ్యాత్మిక రంగంలోకే తేబడ్డాను. ఈ రంగాన్నే ఆలంబనగా చేసుకుని పేదవారికి, ప్రాణికోటికీ, నా చేతనైన సాయం చేసేటట్లుగా నన్ననుగ్రహించు స్వామీ! నన్ను ఇందుకే పుట్టించావని నేను నమ్ముతున్నాను. మానవసేవే మాధవసేవ కదా స్వామీ! తోటివారి కన్నీరు తుడవటం కన్నా గొప్ప పరమార్థం ఏముంటుంది స్వామి. నేను ఇదే నమ్ముతున్నాను’ అనుకుంటూ మరోసారి పీఠాన్ని తాకి నమస్కరించి, వైదిక సంధ్యాకార్యక్రమం నిర్వర్తించటానికి కూర్చున్నాడు.