పెళ్లంటే ఇలాగా…!?
[dropcap]పె[/dropcap]ళ్లంటే నూరేళ్ళ పంట అంటారు. పెళ్లి అనేది పూర్వకాలం నుండి సంప్రదాయబద్ధంగా వస్తున్న జీవన సరళికి పునాదిరాయి (పెళ్లి గురించి బాగా లోతుగా తెలియాలంటే సాహితీ ఉద్దండులు శ్రీ తాపీ ధర్మారావుగారి ‘పెళ్లి – పుట్టు పూర్వోత్తరాలు’ చదవ వలసిందే!). ప్రస్తుతం పెళ్లి రెండు రకాలుగా మనకు కనిపిస్తున్నది. మొదటిది పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్లి. రెండవది ప్రేమ వివాహం (ఇందులో మళ్ళీ పెద్దలకు ఇష్టం లేకుండా చేసుకునే ప్రేమ వివాహం ఒకటి. రెండోది పెద్దల అంగీకారంతో చేసుకునే ప్రేమ వివాహం). ప్రస్తుతం తాజాగా వెలుగులోనికి వచ్చినది/వస్తున్నది మరోటి కలిసి ఉండడం. దీనికి పెళ్లి అవసరం లేదు. మంచిగా ఇద్దరికీ కుదిరినంత కాలం కలిసివుండడమే. వీరిని స్నేహితులూ అనవచ్చు. సహచరులూ అనవచ్చు. సంసారం చేసి పిల్లలను కనవచ్చు. కనకపోనూ వచ్చు. ఈ విపరీత ధోరణి ఇప్పుడు ఆధునిక పెళ్లి కాని పెళ్లి. అదే కాస్త మార్పుకోసం దానికి ‘సహజీవనం’ అని పేరు పెట్టుకున్నారు. భార్యాభర్తల స్థాయిలో స్త్రీ పురుషులు కలిసి జీవించడానికి, సంసారిక జీవానందం పొందడానికి, అది పెళ్ళైనా, సహజీవనమైనా, ఇరువురి మధ్య సయోధ్య ఉన్నంతవరకే! తేడా ఏమిటంటే, ఇష్టం లేని జంట విడిపోవాలనుకున్నప్పుడు పెళ్లి చేసుకున్నవారైతే, విడాకుల కోసం కోర్టు మెట్లు ఎక్కాలి. సహజీవనం చేసే వారికి మాత్రం అలంటి చిక్కులు వుండవు.
ఇప్పుడు పెళ్లిళ్ల మాటల కంటే విడాకుల మాటలే విరివిగా వినపడుతున్నాయి. ఒకప్పుడు పురుషులతోనే సమస్యలు వచ్చి విషయం విడాకుల వరకూ వచ్చేది. ఇప్పుడు అమ్మాయిల వల్ల కూడా ఆ పరిస్థితి ఏర్పడుతున్నది. దీనికి ఈ ఆధునిక సమాజంలో కారణాలు అనేకం. అందుకే ఫామిలీ కోర్టుల అవసరం ఎక్కువై పోయింది.
సరే. కారణం ఏదైనా పెళ్లిళ్లు పెటాకులైనప్పుడు (కారణం స్త్రీ అయినా, పురుషుడైనా) స్త్రీ పునర్వివాహం చేసుకోవలసి వచ్చినప్పుడు (పురుషుడికి ఎలాంటి సమస్య వుండదనుకుంటాను) మొదటి పెళ్లి వల్ల పిల్లలు పుట్టి వుంటే, అప్పుడు మరిన్ని సమస్యలు ఉత్పన్నమయ్యే ప్రమాదం వుంది. పెళ్ళైన తర్వాత పిల్లల్ని అనుమతించే పురుష పుంగవులు బహు అరుదు. అదే విధంగా పిల్లల్ని వదిలి కాపురానికి వెళ్ళే స్త్రీమూర్తులు కూడా బహు అరుదు. ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో ప్రథమ వివాహానికి సంబందించిన పిల్లల భవిష్యత్తు అయోమయంలో పడిపోతుంది. ఇది ఊహించిన మనసున్న కొందరు తల్లులు పునర్వివాహానికి సిద్ధపడరు. వారి యవ్వన జీవితం ఇలాంటి త్యాగంతో ముగుస్తుంది. స్వయంగా తమ పిల్లల్ని స్వయంగా పెంచగలిగామనే తృప్తి మాత్రం ఆ తల్లులకు మిగులుతుంది. పిల్లల్ని వదిలి పెళ్లి చేసుకున్న/సహజీవనం చేసిన తల్లులు కూడా లేకపోలేదు. ఇది వాళ్ళ మనఃస్తత్వం మీదా, ఆలోచనా విధానం మీదా ఆధారపడి ఉంటుంది. దీనికి భిన్నంగా విడాకుల తర్వాత పిల్లలు ఎవరికీ చెందాలన్న విషయం మీద సంవత్సరాలు తరబడి కోర్టుల చుట్టూ తిరిగే వారు కూడా వుంటారు. ఆ ఇద్దరి మధ్య పిల్లల మానసిక వేదన వర్ణించడానికి మాటలు చాలవు. తల్లిదండ్రులు చేసే పొరపాటు పనుల వల్ల, తప్పుడు నిర్ణయాల వల్ల పిల్లలు బలి అయిపోతారు.
పెళ్లి అంటే ఇప్పుడు ఒక వేళాకోళపు క్రీడగా మారిపోయింది. కారణాలు ఏమైనా పెళ్లి మీద పెళ్లి చేసుకోవడం ఫ్యాషన్ అయిపొయింది. సెలబ్రిటీలు కొందరు ఇలా చేయడం గొప్పగా భావిస్తున్నారు. పెళ్లి, దాని విలువలకు తిలోదకాలు పలికేస్తున్నారు. ఎంత వేగంగా పెళ్లి నిర్ణయాలు తీసుకుంటారో, అంతే వేగంగా విడాకుల వైపు పరిగెడుతున్నారు.
భార్యాభర్తల మధ్య సయోధ్య లేనప్పుడు విడాకులు తీసుకోవడంలో ఎంత మాత్రమూ తప్పులేదు. కానీ, పునర్వివాహం చేసుకున్నప్పుడు/చేసుకోవలసి వచ్చినప్పుడూ, ముందు వెనుకలు ఆలోచించి సరైన నిర్ణయాలు తీసుకోవాలి. ఒకరు తీసుకునే నిర్ణయం మరొకరికి ఇబ్బంది కలిగించ కూడదు.
స్త్రీలు/పురుషులు పునర్వివాహం చేసుకోవడానికి రెండు ముఖ్యమైన కారణాలు ఉంటాయి. అందులో ఒకటి వివిధ కారణాలవల్ల విడాకులు తీసుకోవడం. రెండవదిగా, అనారోగ్య కారణాల వల్ల, లేదా వివిధ ప్రమాదాల వల్ల, భర్త గాని, భార్య గానీ మరణించినప్పుడు గాని ఈ పరిస్థితి ఏర్పడుతుంది. ఈ నేపథ్యంలో నాకు తెలిసిన రెండు విభిన్నమైన సంఘటనలను ఇక్కడ వివరిస్తాను.
నేను మహబూబాబాద్ ఆసుపత్రిలో పని చేస్తున్న కాలంలో, నాకు తెలిసిన వైద్య కుటుంబం ఒకటి ఉండేది. ఆంటే భార్యాభర్తలు ఇద్దరూ వైధ్యులన్నమాట! ఇద్దరూ ప్రైవేట్ నర్సింగ్‌హోమ్ నడుపుకునేవారు. ఇద్దరూ మంచి వైద్యులుగా పేరు తెచ్చుకుంటున్న సమయంలో కొన్ని అనారోగ్య కారణాల వల్ల ఆ వైద్యురాలు ఆకస్మిక మరణం పొందింది. అప్పటికే వాళ్లకి ఇద్దరు పిల్లలు.
పిల్లలను దృష్టిలో ఉంచుకుని ఆ డాక్టర్ గారు మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకోకూడదని నిర్ణయించుకున్నారు. బంధువులు, స్నేహితులు, శ్రేయాభిలాషులు ఎందరు చెప్పినా అయన ‘ససేమిరా పెళ్లి చేసుకోన’ని మొండి పట్టు పట్టాడు. అయితే ఆయన రక్త సంబంధీకులు కొందరు తెలివిగా ఆ డాక్టర్ గారి పిల్లలతో తండ్రిని పెళ్ళికి ఒప్పించే పథకం వేసి కృతకృత్యులయ్యారు. ఆయన కొత్త భార్యకు కూడా పిల్లలున్నారు. వాళ్ళిద్దరి చక్కని అవగాహనతో పిల్లల్ని పెంచి, చదివించి పెద్దచేసి వాళ్ళందరూ చక్కగా స్థిరపడేట్లు చేసారు. ఆ భార్య భర్తలిద్దరూ సుఖమయ, ఆనందమయ జీవితాన్ని గడుపుతున్నారు. ఇరువైపు పిల్లలు తృప్తికరమైన జీవితాన్ని అనుభవిస్తున్నారు.
ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకుని విదేశాల్లో స్థిరపడ్డ నాకు తెలిసిన ఒక అందమైన జంట చక్కగా అక్కడ స్థిరపడి ఆనందమయ జీవితం గడుపుతూ ఇద్దరు పిల్లలకు జన్మనిచ్చారు. వాళ్ళు కాస్త ఎదిగే సమయానికి భార్యాభర్తలకు విభేదాలు వచ్చాయి. అవి చిలికి చిలికి గాలివాన అయి విడాకుల వరకూ వెళ్ళింది. కోర్టు ద్వారా స్వచ్ఛందంగా విడిపోయారు. తర్వాత ఇద్దరూ వారికి ఇష్టమైనవారికి పెళ్లి చేసుకుని హాయిగా వున్నారు. కానీ కోర్టు ఆదేశాల మేరకు తండ్రి కోర్టు నిర్దేశించిన సూచనల మేరకు పిల్లలను అప్పుడప్పుడు దర్శించే అవకాశం కలిగింది. ఆ తండ్రి పిల్లలను కలిసినప్పుడల్లా ఇరువైపులా మానసిక పరిస్థితి ఎలావుంటుందో ఊహించవచ్చు. ముఖ్యంగా పిల్లలకు అది మానసిక చిత్రహింసే. తల్లిదండ్రులు చేసిన పాపానికి శిక్ష అనుభవిస్తున్నది పిల్లలు!
మారుటి తల్లులు/తండ్రులూ మంచిగా చూసుకున్నంత కాలమూ సమస్య ఉండదు. అది లోపిస్తేనే సమస్యలు వస్తాయి.
ఇక అసలు విషయానికి వస్తే, నేను ఒక ప్రభుత్వ ఆసుపత్రిలో పని చేస్తున్నప్పడు నాకు అసిస్టెంట్‌గా ఒక అమ్మాయి కాంట్రాక్ట్ పద్ధతిలో వచ్చి చేరింది. ఆమె మన సమాజంలో చెప్పుకునే ఉన్నత సామాజిక వర్గానికి చెందిన అమ్మాయి. ఆమె భర్త కూడా వైద్యరంగానికి చెందినవాడే. ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టిన తర్వాత ఒక ప్రమాదంలో ఆయన చనిపోయాడు. ఆయన చనిపోయిన తర్వాతే ఈ అమ్మాయి ఉద్యోగంలో చేరింది. ఉద్యోగం చేసుకుంటూ పిల్లల్ని జాగ్రత్తగా పెంచుకుంటున్నది. ఆమె జీవితంలోని సాదకబాధకాలను నాతో అప్పుడప్పుడూ చెప్పుకుంటుండేది. నాకు తోచిన ఓదార్పు మాటలు నేను ఆమెకు చెబుతుండేవాడిని. అలా నాతో చాలా చనువుగా ఉండేది. ఒక ఉదయం డ్యూటీకి వచ్చి ఒక వార్త నా చెవిన పడేసింది. ఆమె ఆ విషయం చెబుతున్నప్పుడు ఆమె ముఖం విప్పారినట్టు, చాలా సంతోషంగా ఉన్నట్టు నేను గమనించాను.
విషయం ఏమిటంటే, ఆమె సామాజిక వర్గానికి చెందని ఒక వైద్య మహాశయుడు, ఆమెను పెళ్లి చేసుకోవడానికి ఒప్పుకున్నాడు. త్వరలో వివాహం చేసుకోబోతున్నారు. విషయం చెప్పి నా అభిప్రాయం కోసం ఎదురు చూసింది. అప్పుడు నేను “చాలా సంతోషం అమ్మా” అని ఆశీర్వదించాను. అప్పటినుండీ ఆమె చాలా చలాకీగా సంతోషంగా ఉండేది. నేను కూడా ఆమెకు అనేక సూచనలు చేస్తుండేవాడిని.
ఒకరోజు ఆ అమ్మాయి దిగాలు ముఖంతో వచ్చి నా ఎదురుగా నిలబడింది. ఇంట్లో ఏదైనా విషాద సంఘటన జరిగిందేమో అనుకుని, ఆమె చెప్పేవరకూ నేను మౌనం వహించాను. కొద్ది నిముషాల తర్వాత ఆమె నోరు విప్పింది.
“సార్.. మీరు నాకు ఒక సలహా ఇవ్వాలి” అంది మామూలు పరిస్థితికి వచ్చి.
“చెప్పమ్మా” అన్నాను ఆమె ముఖంలోకి చూస్తూ.
“అతను.. మా పెళ్లి విషయంలో ఒక మెలిక పెట్టాడు సార్” అంది
“మెలిక ఏమిటమ్మా?’’ అన్నాను, అదేమిటో అర్థంకాక.
“అవును సర్. పెళ్లి చేసుకున్న తర్వాత, పిల్లల్ని మా అమ్మ దగ్గర వదిలి రావాలని కండిషన్ పెట్టాడు” అంది.
“మరి నువ్వు ఏమని అన్నావు?’’ అన్నాను.
“ఆలోచించుకుని చెబుతానన్నాను సర్” అంది
“మరి ఏమని నిర్ణయించుకున్నావ్?’’ అన్నాను.
“నా.. నిర్ణయం మీ సలహా మీద ఆధార పడివుంటుంది సర్” అంది మెల్లగా.
“నా సలహా నీకు నచ్చినా నచ్చకపోయినా, ఒక విషయం స్పష్టం చేస్తానమ్మా. పిల్లల్ని నువ్వు అలా వదిలి వెళ్లడం కరెక్ట్ కాదు. పిల్లల కోసం నువ్వు ‘పెళ్లి’ త్యాగం చేయక తప్పదు. వాళ్ళ భవిష్యత్తుకు నువ్వే సరైన అండ” అన్నాను.
“నేనూ అదే అనుకుంటున్నాను సర్. అతనికి విషయం చెప్పేస్తాను” అంది దైర్యంగా, ఒక నిర్ణయానికి వచ్చినదానిలా.
ఆమె పెళ్లి చేసుకోలేదు. పిల్లల్ని ఎంతో శ్రద్ధగా జాగ్రత్తగా పెంచుకుంటున్నది. పిల్లలిద్దరూ ఇప్పుడు మెడిసిన్ చదువుతున్నారు. ఆమె సంసారిక జీవితాన్ని త్యాగం చేసినా మంచి నిర్ణయమే తీసుకున్న తృప్తి ఆమెకు మిగిలింది. ఎందరు ఎన్ని పెళ్లిళ్లు చేసుకున్నా, చిన్న పిల్లలు వున్నప్పుడు తీసుకునే నిర్ణయం విషయంలో చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి. పెళ్లంటే మరీ స్వార్థపూరితమైనదిగా వుండకూడదు. కారణంతో సంబంధం లేకుండా, రెండవ పెళ్లి అవసరమైనప్పుడు చేసుకోవలసిందే! కానీ అమాయకమైన పిల్లలకు తల్లిదండ్రుల ప్రేమను దూరం చేయకూడదు. అందరూ కలిసి బ్రతికే ప్రయత్నం చేయడం మంచిది. పాశ్చాత్య పోకడలకు మన సమాజం అప్పుడే పోవలసిన అవసరం లేదు (పిల్లలే లేనప్పుడు సమస్య ఉత్పన్నం కాదు).
(మళ్ళీ కలుద్దాం)
