కాస్త ఆలోచించరూ

[box type=’note’ fontsize=’16’] శ్రీమతి యలమర్తి అనూరాధ రచించిన ‘కాస్త ఆలోచించరూ’ అనే నాటికని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము. [/box]

పాత్రలు:

• రాజశేఖరం: 50, మధురిమ తండ్రి
• మమత: 45, మధురిమ తల్లి
• మధురిమ: 18, హీరోయిన్
• ప్రేమేష్: 25, మధురిమ ప్రేమికుడు
• అచ్చయ్య: 40, మధురిమ పనివాడు

***

మధురిమ, ప్రేమేష్ ప్రేమలో పడ్డారు. వాళ్ళకు ఇక లోకం కనిపించటం లేదు. ప్రేమంటే అంతే కదా! మనమూ విందాం – వాళ్లేం మాట్లాడుకుంటున్నారో?

***

మధురిమ: ప్రేమ్! ఇన్నాళ్ళూ నేను మేజర్‌ని కానని మనం దూరంగా ఉన్నాం. ఇక ఆగలేను.

ప్రేమేష్: నీకేమిటి? నాకు మాత్రం లేదా? నిన్ను విడిచి ఒక్క క్షణం కూడా ఉండలేకపోతున్నా.

మధురిమ: మరి ఏం చేద్దాం?

ప్రేమేష్: అదే ఆలోచిస్తున్నా!

మధురిమ: ఇంకా ఎన్నాళ్ళు?

ప్రేమేష్: ఇంకా నువ్వు మేజర్ అవటానికి నెల ఉంది. అప్పడే మేజర్ వయిపోయినట్లు ఊహించేసుకుని మాట్లాడుతుంటే ఎలా చెప్పు?

మధురిమ: మీ ఇంట్లో ఒప్పేసుకున్నారు కాబట్టి ఎక్కడికన్నా వెళ్లి పెళ్ళి చేసేసుకుందాం.

ప్రేమేష్: అమ్మా నాన్నతో మాట్లాడి చెబుతా. మీ వాళ్ళు కూడా ఒప్పుకుంటే బాగుంటుంది కదా అని.

మధురిమ: అది జరిగే పనే కాదు. మా వాళ్ళు ఫారిన్ రిటర్న్‌ని, లేదా ఆమెరికాలో సెటిల్ అయినవాణ్ణో, లేదా డాక్టర్నో, ఇంజనీర్నో తెస్తారు కానీ నీ లాంటి బ్యాంకు ఉద్యోగం చేసుకొనే వాడికి ఇవ్వరు గాక ఇవ్వరు.

ప్రేమేష్: మేమూ ధనవంతులమైతే ఒప్పుకునేవారేమో!

మధురిమ: అదొక్కటేనా! కులం, మతం, పరువు, అంతస్తు. ఇలా ఒకటి కాదు, వంద ఆలోచిస్తారు. వాళ్ళను ఒప్పించటం మన వల్ల కాదు.

ప్రేమేష్: ప్రయత్నించాలిగా.

మధురిమ: ఏమిటి ప్రయత్నించేది. చూచాయిగా మన విషయం తెలిసినప్పటి నుంచీ అసలు నన్ను ఒక్కర్తినీ బయటకు పంపటం లేదు. చెప్పానుగా.

ప్రేమేష్: చెప్పావు అనుకో, చిన్నప్పటి నుంచీ అపురూపంగా నిన్ను పెంచారు. వాళ్ళకు తెలియకుండా పెళ్ళి చేసుకుంటే ఎంత బాధపడతారు?

మధురిమ: ఏమో! మొన్న ప్రణయ్‌ని చంపిచినట్లు మా నాన్న నిన్ను చంపిస్తే..(బాధగా ఏడుస్తూ) నేను మాత్రం నిన్ను విడిచి బ్రతకలేను.

ప్రేమేష్: అరె! అలా ఏడవకు. వాళ్ళకూ అవకాశమివ్వాలి. వాళ్ళు కాదన్నప్పుడు మన ప్రేమను మనం నిలబెట్టుకునే ప్రయత్నం చెయ్యాలి.

మధురిమ: నాకయితే మా వాళ్ళ మీద అస్సలు నమ్మకం లేదు.

ప్రేమేష్: నిన్ను కని పెంచిన వాళ్ళ గురించి నువ్వే ఆలోచించాలి.

మధురిమ: వాళ్ళు నా గురించి ఆలోచిస్తున్నారా చెప్పు. చిన్నప్పటి నుంచీ నేనేది అడిగితే అది నిముషాల్లో తెచ్చి ఇచ్చేవారు. మరి ఇప్పుడు.. నీకు దూరం చెయ్యాలని చూడటం లేదూ!

ప్రేమేష్: వాళ్ళకి ప్రేమ విలువ తెలియక కాదు. బాగా డబ్బున్న వాళ్ళకిచ్చి చేస్తే నిన్ను కార్లలో తిప్పుతారని.

మధురిమ: ప్రేమ ఉంటే అవన్నీ లేకపోయినా బ్రతికెయ్య వచ్చని ఈ పెద్దవాళ్ళు ఎప్పుడు అర్థం చేసుకుంటారో?

ప్రేమేష్: మనమూ వాళ్ళ వైపు నుంచీ ఆలోచించాలి. వాళ్ళూ మన వైపు నుంచీ ఆలోచించాలి. అప్పుడే ప్రేమ వివాహాలు అందరి సమక్షంలో జరగుతాయి.

మధురిమ: ఏమో ప్రేమ్! నీ అంత సహనం నాకు లేదు. నాకు అమ్మనాన్న అంటే ఇష్టమే! కానీ నిన్ను వదులుకోలేను.

ప్రేమేష్: మరి నా కోసం వాళ్ళను వదులుకుంటావా?

మధురిమ: ఊహూ! వాళ్ళనూ వదులుకోలేను.

ప్రేమేష్: అందుకే! ఆలోచించి చేద్దాం! పద వెళ్దాం, చీకటి పడుతుంది.

***

రాజశేఖరం: మమతా! అమ్మాయి కనిపించటం లేదే?

మమత: రాజీ పుట్టినరోజు ఫంక్షన్ అని వెళ్ళింది.

రాజశేఖరం: ఈ రోజుల్లో ప్రేమలూ, దోమలూ ఎక్కువైపోతున్నాయి. డబ్బున్న అమ్మాయిలను ట్రాప్‌లో పడేసే మగ పిల్లలూ ఉన్నారు. అమ్మాయి జాగ్రత్త. అదంటే నాకు ప్రాణం.

మమత: నాకు తెలియదా? దానికి చిన్న దెబ్బ తగిలితే మీరు గుండె పట్టుకుంటారు.

రాజశేఖరం: ఎవడో ప్రేమ్ అట. దీని వెనకల పడుతున్నాడు. ఆ అనుమానంతోనే దాన్ని ఒంటరిగా ఎక్కడికీ పంపనివ్వటం లేదు మనం.

మమత: నేనూ ఓ కంట కని పెడుతూనే ఉన్నా. ఈ వయసులో ప్రేమ ఏదో, ఆకర్షణ ఏదో తెలియనితనమే ఎక్కువ.

రాజశేఖరం: మంచీ చెడూ తెలిస్తే ఇలా తక్కువ ఆలోచనలు చెయ్యరుగా.

మమత: అనుభవం లేకుండా తీసుకుంటారు నిర్ణయాలు. రేపు ప్రొద్దున మూడు గదుల ఇంట్లో ఆరుగురు మనుషుల మధ్య ఉన్నప్పుడు గానీ తెలియదు

రాజశేఖరం: చిన్నప్పుడు తప్పటడుగులు వేస్తే మనం సరిదిద్దలేదా? అలాగే ఇప్పుడూ! పిల్లలు ఎంత పెద్దైనా మనకు చిన్న పిల్లలే!

మమత: కానీ మాట వినే పరిస్థితుల్లో లేరు కదా ఇప్పటి పిల్లలు. అంతా తమకే తెలుసు అనే అహంభావం ఎక్కువ కనిపిస్తోందే?

రాజశేఖరం: యువ రక్తం అలాగే పొంగిపొర్లుతూ ఉంటుంది. ఇన్నాళ్ళూ అమ్మా నాన్నా అంటూ మన చుట్టూ తిరిగిన నీ కూతురు ఇప్పుడు అంటీ ముట్టనట్లు ఉండటంలా.

మమత: తప్పు చేస్తే నా కూతురు, మంచి చేస్తే మీ కూతురా ఏమిటి?

రాజశేఖరం: ఏది చేసినా మన కూతురేనే. ఏదో తమాషాగా అలా అంటూ ఉంటాను. అంతే!

మమత : ఏదోలేండి. దాని పుణ్యామా అని నాతో ఓ పది నిముషాలు మాట్లాడారు. లేకపోతే మీ వ్యాపారమే మీది. నాతో నాలుగు కబుర్లు చెప్పే సమయం కూడా ఉండదాయే.

రాజశేఖరం: ఎంత సంపాదించినా అవన్నీ నీ కోసం, మన అమ్మాయి కోసమే కదా! ఇన్ని వేల కోట్లు నేనేం చేసుకుంటాను చెప్పు?

మమత: అవుననుకోండి.

రాజశేఖరం: అదే నిజం.

మమత : ఏమండీ. మన అమ్మాయి ప్రేమించినవాడినే చేసుకుంటానంటే మీరేం చేస్తారు?

రాజశేఖరం: చంపేస్తాను. దాన్ని చంపి నేనూ చచ్చిపోతా. ఆస్తి అంతా ట్రస్టుకి రాసి పారేస్తా.

మమత: అంత కోపం ఎందుకు? రేపు అదేమైనా చేస్తే మీరేమయిపోతారో అని నా బెంగ. నా గురించి మీకేమీ అక్కర్లేదా?

రాజశేఖరం: మధు నన్ను కాదని ఏ నిర్ణయం తీసుకున్నా నేను భరించలేను. అన్నీ అది అడిగితేనే ఇచ్చామా? అలాగే దానికి తగ్గ భర్తను నేనే తెస్తాను.

మమత: అన్ని రోజులూ మనవి కావు కదండీ.

రాజశేఖరం: కులం, మతం వదిలేసి అది ఏ పరువు తక్కువ పనో చేస్తే నేను సహించలేను.

మమత: మన దేశంలోనే ఇవన్నీ. విదేశాలలో అసలు ఇలాంటివి ఎవరూ పట్టించుకోరట కదా.

రాజశేఖరం: అవును. వాళ్ళకు మనలా బంధాలను పెనవేసుకోవవటం రాదే పిచ్చిమొద్దూ. ఇక తెంపేసుకోవటం గురించి ఎందుకు ఆలోచిస్తారు?

మమత: బీద, గొప్ప అనే భేదాలు పోనీ ఎందుకు? మన కున్నదంతా అమ్మాయికే కదా? అబ్బాయికి లేకపోతే ఏం?

రాజశేఖరం: ఉద్ధరించటానికి మనం దేశోద్ధారకులమా? ఉన్నవాళ్ళు ఉన్న వాళ్ళనే చేసుకోవాలి. ఇంకా గొప్పగా బ్రతకటానికి అదో మార్గం.

(హు.. హ్హ.. హ్హ అని నవ్వుతూ)

మమత: ఏమో! నాకు అలా అనిపించదు. ఎంత ఉన్నా ఇంకా ఇంకా కావాలనే అనిపిస్తుంది. ఆశకు అంతు ఏముంది?

రాజశేఖరం: ఏమిటో వైరాగ్యపు కబుర్లు? కొంప తీసి నువ్వే నీ కూతురిని చెడగొట్టేస్తావా ఏమిటి?

మమత: ఛ! ఛ! అవేం మాటలండీ? అలా పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుంటే బీద, గొప్ప అనేదే తుడిచిపెట్టుకుపోతుంది కదా అని అన్నానంతే!

రాజశేఖరం: అవన్నీ కథల్లో, సినిమాల్లో బాగుంటాయి. నిజ జీవితంలో కాదు.

మమత: ఓ రాజకుమారుడు సేల్స్ గరల్‌ని ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్నాడా లేదా?

రాజశేఖరం: చెప్పాగా! అవన్నీ ఇక్కడ జరగవు. మన దగ్గిర అలాంటివి విన్నావా చెప్పు?

మమత: అదే.. అది మనం ఎందుకు కాకుడదూ అనే.

రాజశేఖరం: బాబోయ్. దాని కంటే ముందు నిన్ను బాగు చేయాలనిపిస్తోంది. నేను పని ఆపుకుని నీతో మాట్లాడుతోంది నా గారాల కూతురు ‘మధు’ కోసం.

మమత: అది మీరేం చెప్పక్కర్లేదు. నాకు తెలియకపోతే కదా!

రాజశేఖరం: మరింకేం? చాలా నీతులు చెప్పి అలిసిపోయావు ఇక వెళ్ళి నిద్రపో.

మమత: సరే.

రాజశేఖరం: నాకు చెప్పినట్లు దానికి చెప్పకు. అదే చేసేస్తుంది.

మమత: మరే.. తండ్రీ కూతుళ్ళు ఇద్దరూ తెలివి తక్కువ వాళ్ళు కదా.

రాజశేఖరం: మేము ఒకరిని మించిన వారం ఒకరం. అందుకే నా బాధంతా.

మమత: పిల్లల్ని కనగలం గానీ వాళ్ళ రాతలను కనలేం అని ఊరికే అన్నారా?

రాజశేఖరం: నా కూతురు జాతకం నా చేతుల్లోనే ఉంది.

మమత: ఆయన ఏం అనుకుంటున్నాడో?

రాజశేఖరం: హఁ హఁ హఁ భగవంతుడా? ఆయన తన దర్శనానికి కూడా టిక్కెట్టు పెట్టుకుంటున్నాడు. ఆయనా మనలాంటివాడే.

మమత: రామ రామ. మీతో మాట్లాడలేం. నే పోతున్నా!

***

సెల్ రింగవుతున్న శబ్దం.

ప్రేమేష్: హలో!

మధురిమ: ప్రేమ్! నేను అనుకున్నట్లే అయింది.

ప్రేమేష్: ఏమయింది? కొంప తీసి నిన్ను అమెరికా పంపించేస్తున్నారా మీ డాడీ?

మధురిమ: అన్నీ నీకు జోకులే.

ప్రేమేష్: సరే! విషయం చెప్పు.

మధురిమ: ఇందాక నేను ఇంటికి వచ్చేటప్పటికి అమ్మా, నాన్నా మాట్లాడుకుంటున్నారు.

ప్రేమేష్: ఏమని?

మధురిమ: డాడీ చెప్పిన వాణ్ణి కాకుండా ఎవరిని చేసుకుంటానన్నా నన్ను చంపేసి తను కూడా చచ్చిపోతారట.

ప్రేమేష్: అయితే మీ డాడీ తెచ్చినతన్నే చేసుకో.

మధురిమ: సరే! అయితే ఫోను పెట్టేయ్, అలాగే చేస్తాను.

ప్రేమేష్: అంత కోపం ఎందుకు మధూ! సావిత్రి యమధర్మరాజును ఎదిరించి భర్తను కాపాడుకున్నట్లు నేను నిన్ను మీ నాన్న నుంచీ రక్షించుకుంటాను.

మధురిమ: ముందు విషయం తెలిస్తే నిన్ను నువ్వు కాపాడుకోగలగాలి. అది ఆలోచించు.

ప్రేమేష్: పెద్ద వాళ్ళ సమ్మతితో చేసుకుంటే బాగుంటుందని ఆలోచించా. అంతే. మన వయసువారు చేసే తప్పు నేను చేయకూడదనుకున్నా.

మధురిమ: నీలాంటి వాడిని నేను ఎక్కడా చూళ్లేదు.

ప్రేమేష్: అవును మధూ! ప్రేమ కోసం పేరెంట్స్‌కు అబద్ధాలు చెప్పటం, మోసం చెయ్యటం ఈనాటి యువతరానికి అలవాటు అయిపోయింది. అది నాకు నచ్చదు.

మధురిమ: అయితే మా డాడీకి నిజం చెప్పేయ్.

ప్రేమేష్: అబద్ధం చెప్పవద్దన్నాను కానీ..

మధురిమ: బాబోయ్! నీలాంటి సత్యహరిశ్చంద్రుడితో జీవితాంతం ఎలా వేగాలో ఏమో!

ప్రేమేష్: అంతా నేను చూసుకుంటాగా! హాపీగా నిద్రపో! గుడ్ నైట్ – అంటూ ఫోన్ పెట్టేసాడు.

***

ప్రేమ్, మధూ నవ వధూవరులుగా మెడలో పూల దండలతో గుమ్మం ముందు నిలబడ్డారు.

***

కాలింగ్ బెల్ మ్రోగింది

అచ్చయ్య(అరిచినట్లే!): అమ్మగారూ! అమ్మగారూ!

మమత: ఎందుకురా అచ్చయ్యా అలా అరుస్తున్నావ్?

అచ్చయ్య(కంగారుగా): పాపగారు.. పాపగారు..

మమత(దగ్గరికి వస్తూ): మధూ! ఎంత పని చేసావే?

మధురిమ (నసుగుతూ): డాడీ మా పెళ్ళికి ఒప్పుకోరని..

మమత: దూరంగా వెళ్ళిపోయి హాయిగా బ్రతకండి.

మధురిమ: డాడీ ఆశీర్వచనాలు కావాలి అమ్మా!

మమత: వద్దు మధూ! నా మాట విను. మీరెంత త్వరగా వెళ్లిపోతే అంత మంచిది.

ప్రేమేష్: లేదు అత్తయ్యగారు! మేము పిరికి వాళ్ళం కాదు. మామయ్యగారిని కలిసే వెళ్తాం.

మమత(కంగారుగా): అర్థం చేసుకోరేం?

రాజశేఖరం: మనమే అర్థం చేసుకుందాం.

మమత (ఆశ్చర్యంగా): ఏమండీ..!

రాజశేఖరం: అవును. మమతా నేను నిజమే చెబుతున్నాను.

మమత(మనసులో): పైకి ప్రేమ నటించి వీళ్ళిద్దరినీ ఏమైనా చేసేయ్యారు కదా!

రాజశేఖరం: ఇలా ఇద్దరూ నా దగ్గరకు రండి. మమతా.. అలా చూస్తూ నిలబడతావేం అక్షింతలు తీసుకురా..

అచ్చయ్య(ఆనందంగా): ఇదుగోండి అయ్యగారూ. నేను తెచ్చేసాను.

రాజశేఖరం(నవ్వుతూ): నువ్వు రా సరైనోడివి, నన్ను బాగా అర్థం చేసుకున్నావు.

మధురిమ: డాడీ!

రాజేశేఖరం: ఎందుకురా ఆశ్చర్యపోతావ్? నువ్వేది అడిగితే అది ఇచ్చే నేను నువ్వు జీవితాంతం కోరుకునే తోడును నీడగా ఇవ్వనని ఎలా అనుకున్నావ్?

ప్రేమేష్: క్షమించండి మామయ్యా! మధూ మాటలు విని మిమ్మల్ని అపార్థం చేసుకున్నాను.

రాజశేఖరం: నిన్ను ముందు నేను అలానే అనుకున్నాను. కానీ నువ్వు మాట్లాడిన మాటలు అమ్మాయి తన స్నేహితురాలితో ఫోనులో చెబుతుంటే విన్నాను. అంత బుద్ధిమంతుడి వనుకోకపోవటం నా పొరపాటే.

ప్రమేష్: ఇది తెలియక మధు గొడవ పడలేక, నా ప్రేమను నిలబెట్టుకోవాలనే తపనలో నిన్ననే తిరుపతి వెళ్లి తిరుమల శ్రీ వేంకటేశ్వరుని సన్నిధిలో పెళ్ళి చేసుకున్నాము.

రాజశేఖరం: చట్టపరంగా ఇబ్బంది రాకూడదని మా మధూ మేజర్ అయిన రోజే ముహుర్తం పెట్టుకున్నావన్నమాట. తెలివైన వాడివే. శభాష్ అల్లుడూ!

ప్రేమేష్: అమ్మా, నాన్నా, మా బంధువులు అందరి సమక్షంలో పెళ్ళి జరిగింది. మీరిద్దరూ లేరనే లోటు తప్ప. అంత సంతోషంలో కూడా మీ మధూ కన్నీళ్ళు పెట్టకుంది.

రాజశేఖరం: ఏం ఫరవాలేదు. పెళ్ళి కంటే ఘనంగా ‘రిసెప్షన్’ జరిపిస్తాను. అప్పుడు నీ కోరికా తీరుతుంది.

ప్రేమేష్: సంతోషం మామయ్యా! మీ నుంచీ మీ గారాలపట్టిని దూరం చేస్తున్నామోనని ఎంత తల్లడిల్లిపోయానో!

రాజశేఖరం: ఈ కాలంలో తప్ప పుట్టావు అల్లూడూ.

ప్రేమేష్: అదేం లేదు మామయ్యగారూ! పెద్దలంతా ఎప్పుడూ పిల్లల భవిష్యత్తు, మంచి చెడ్డలు గురించే ఆలోచిస్తారు కదా! అలాగే పిల్లలం మేము కూడా మీ గురించి ఆలోచించాలని.

రాజేశేఖరం: ఇంకా మామయ్యగారు ఏమిటి చక్కగా మామయ్యా అని పిలువు. ఇక నుంచీ ఈ ఆస్తీ, పాస్తీ అంతా నీదే!

ప్రేమేష్: వద్దు మామయ్యా! అందరినీ వదులుకుని మా ఇంటికి వస్తున్న మధూనే నాకు బంగారం. మీ నుంచీ నాకు ఒక్క రూపాయి కూడా వద్దు.

రాజశేఖరం: అదేమిటి? ఇదంతా మా అమ్మాయిదే గదా!

ప్రేమేష్: మీరలా అనుకుంటే బీదవారికి చదువు చెప్పించండి. ఆడపిల్లలకు పెళ్ళిళ్ళు జరిపించండి.

మమత (సంతోషంతో): కబుర్లతోనే కడుపు నింపేసుకుంటారా ఏంటి? రండి. అందరూ టిఫిన్ చేద్దురుగానీ.

రాజశేఖరం: ఇంకేం టిఫిన్ మమతా! నువ్వు చెప్పిందే అక్షరాలా నిజం. నా అల్లుడు మంచివాడు. అతని మాటలు విని నా కడుపు నిండిపోయింది.

అచ్చయ్య: అలా అంటే నా నొప్పుకోనండీ.

మధురిమ: డాడీ! మీ గురించి నేనెంత బెంగ పెట్టుకున్నానో. అడ్డుపడతారని చెప్పలేదు.

రాజశేఖరం: తెలుసురా నాన్నా. ఇప్పుడు బెంగా, గింగా తీరిపోయిందిగా.

హఁ హఁ హఁ అందరూ కలిసి నవ్వుతారు.

***

అవునండీ. పిల్లల మనసులను పెద్దలు గ్రహించాలి. పెద్దల మనసులను నొప్పించకుండా పిల్లలు ప్రవర్తించాలి. అప్పుడు పెళ్లిళ్ళు స్వర్గంలో కాదు ఇలలోనే నిశ్చయింపబడతాయి.

(సమాప్తం)