[శ్రీమతి యలమర్తి అనూరాధ రచించిన – ‘నా’ నుంచీ ‘మనం’ లోకి! – అనే నాటికని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము. ఇది మొదటి భాగం.]
పాత్రలు:
వంశీ – సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీరు – 37 సవంత్సరాలు
గీత – వంశీ భార్య – సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీరు – 35 సంవత్సరాలు
శ్రీరామ్ – వంశీ నాన్న – విశ్రాంత ఉద్యోగి – 65 సంవత్సరాలు
వసంత – వంశీ అమ్మ – 63 సంవత్సరాలు
అక్షర – వంశీ చెల్లి – 32 సంవత్సరాలు
~
రామ్: (సంతోషంతో గట్టిగా అరుస్తూ) వసంతా! ఓ వసూ!
వసంత: (లోపలి నుంచీ) వస్తున్నా! ఏమిటంత ఆనందం?
రామ్: విషయం వింటే నువ్వూ ఎగిరి గంతు వేస్తావు.
వసంత: ఈ వయస్సులో అదొక్కటే తక్కువ.
రామ్: వయసు దేముందోయ్ మనసు హుషారుగా ఉండాలి గానీ.
వసు: ఇంతకీ విషయం చెప్పలేదు.
రామ్: ఆ.. ఆ.. మన కుమార రత్నం వంశీ, కోడలు, మనవడుతో పాటు ఇక్కడకు వచ్చేస్తున్నాట.
వసు: (ఆశ్చర్యంగా) నిజంగాఁ!
రామ్: అవునోయ్! ఇద్దరికీ ఉగ్యోగాలు ఆన్‌లైన్ లోనేనట. అందుకని మన దగ్గిర ఉందామని.
వసు: ఇదంతా కల కాదు కదా!
రామ్: (కాస్త హాస్యంగా) గిల్లి చూపించానా?
వసు: వద్దు లెండి. కలిసి ఉంటే కలదు సుఖం అన్నారుగా పెద్దలు. ఇన్నాళ్ళకి అర్థమయ్యిందా వాడికీ విషయం!?
రామ్: పోనీలే! ఇప్పటికైనా వాడు మారాడని సంతోషించు.
వసు: అంతేలే! మనం చిన్నప్పటి స్నేహం ప్రేమగా మారాక ఇద్దరి ఇండ్లల్లో వాళ్ళను ఒప్పించి అత్తమామలను కూడా ప్రేమగా చూసుకున్నాం.
రామ్: మన సుపుత్రుడు మాత్రం కులాలు, మతాలను ప్రక్కన పెట్టి పరువు ప్రతిష్ఠని దూరం చేసుకొని వాడి ప్రేమ పెళ్ళికి అంగీకరిస్తే వాడేం చేసాడు?
వసు: అవును రామ్. పెళ్ళికి ముందు, తర్వాత అంటే ఈ యువతరం వాళ్ళు నొచ్చుకుంటారు, కానీ పెళ్ళి అయ్యాక మన వైపు కన్నెత్తి కూడా చూడలేదు.
రామ్: మన బాధ ఎవరికీ రాకూడదు. నా స్నేహితులంటారు నువ్వంతలా వాళ్ళ పెళ్ళకి ఒప్పుకున్నందుకు మీ దంపతులను పువ్వుల్లో పెట్టి చూసుకోవాలని.
వసు: ప్చ్.. పువ్వుల్లో కాదు, అసలు కళ్ళకే కనిపించనంత వరకూ దూరమయ్యారుగా.
రామ్: ఏ జన్మలో ఏం పాపం చేసామో?
వసు: సంసారాన్ని ఈది, ఈది విశ్రాంతి తీసుకోవల్సిన సమయంలో కొడుకు, కోడలు ఇలా ప్రవర్తిస్తే జీవితం నరకమే కదా!
రామ్: ఎవరో చెప్పారు – పిల్లల్ని పెంచటం, విద్యా బుద్ధులు చెప్పించడమే మన బాధ్యత. వాళ్ళ మీద ఆశలు పెట్టుకోకూడదని.
వసు: ఓపిక లేని సమయంలో కాస్త ఆసరాగా కొడుకులు ఉంటే బాగుంటుందని అనుకోవటం కూడా తప్పేనా?
రామ్: అంతే! కాలం అలా మారిపోయింది. ఎవరికీ వారే యమునా తీరే తరహాలో ఉంది.
వసు: పోనీలెండి. మనవడి ముద్దు ముచ్చట్లకి దగ్గరవుతాం. ఏలినాటి శనిలా ఏడేండ్లగా అనుభవిస్తున్న బాధ ఒక్క మాటతో ఎగిరిపోయింది.
రామ్: మనమే అన్నం వండుకొని కూరలు, పచ్చడి, సాంబారు బయటి నుంచే తెచ్చుకుంటున్నాం, కష్టమేమో!
వసు: ఏం భయపడకండి. పిల్లలు సాయం చెయ్యరా ఏమిటి? అంతా మన మంచికే అని నేనానందపడుతుంటే!?
రామ్: (నసుగుతూ) ఏమోఁ! నీ ఆరోగ్యం అంతంత మాత్రం..
వసు: ఫరవాలేదు లెండి. ముందే భయపడకండి. అంత అవసరమైతే వంటమనిషిని పెట్టుకుందాం.
రామ్: నువ్వా మాత్రం భరోసా ఇస్తే చాలు. రైట్! రైట్!(హుషారుగా)
వసు: (నవ్వుతూ) చాల్లెండి.
(మనసులో) ఎప్పుడూ, దిగులుగా, నీరసంగా కనిపించే రామ్ ఈ రోజు ఎంత సంతోషంగా కనిపిస్తున్నాడు? కొడుకు వస్తున్నాడన్న సంబరం ఉత్సాహాన్ని తెచ్చేసింది.
***
కారు హారన్ మ్రోగిన శబ్దం.
రామ్, వసు: (సంతోషంగా ఇద్దరూ ఒకేసారి) పిల్లలు వచ్చేసినట్లున్నారు.
వంశీ: అమ్మా! నాన్నా! బాగున్నారా?
రామ్, వసు: ఆఁ! ఆఁ! బాగున్నాం రా
గీత: అత్తయ్యా! మావయ్యా! ఎలా ఉన్నారు?
రామ్, వసు: బాగున్నాం గీతా!
వసు: (ఆశ్చర్యంగా) మనవడు ఏడిరా?
వంశీ: వాడు మా దగ్గర ఉండటం లేదమ్మా! వాళ్ళ అమ్మమ్మ దగ్గిరే ఉంటాడు. ఇద్దరికీ ఉద్యోగాలుగా.
గీత: అమ్మను విడిచి రావటానికి కూడా ఇష్టపడడు. శని, ఆది వారాలలో మేమే వెళ్ళి వస్తుంటాం.
వసు: (నీరసంగా) అవునా!
రామ్: కాళ్ళూ, చేతులూ కడుక్కోండి.
వసు: నేను టిఫిన్ల సంగతి చూస్తాను.
***
వసు: ఏమిటిది రామ్. పిల్లల ముద్దు మచ్చట్లు వీళ్ళు చూసుకోరా?
రామ్: ఇద్దరికీ ఉద్యోగాలుగా, పనివాళ్ళు సరిగ్గా చూస్తారో లేదో అని ఉంటుందిగా.
వసు (దిగులుగా): వాడు వస్తాడని ఎంత ఎదురు చూసాం? ఎన్ని బొమ్మలు కొని ఉంచాం!?
రామ్: వాళ్ళతో పాటూ ఒకసారి మనము వెళదాం. అప్పుడు ఇద్దాం లే!
వసు: ఏమో! నా మనసేం బాగోలేదు. ఇప్పుడు మనం ఉన్నాంగా. తీసుకు వచ్చి ఉంటే బాగుండేది.
రామ్: కోడలు చెబుతోందిగా వాళ్ళ అమ్మకు అలవాటు పడిపోయాడని.
వసు: అంతేనా రామ్.
రామ్: అంతే. నాకు మాత్రం బాధగా లేదా?
***
వంశీ: అమ్మా! దోసెలు చాలా బాగున్నాయి. నీ అంత పలుచగా ఎవ్వరూ వెయ్యలేరమ్మా.
వసు: చిన్న నవ్వు.
గీత: వంట చెయ్యటం నా కసలు అలవాటు లేదు అత్తయ్యా.
వసు: పెళ్ళి కాక ముందు ఎవరూ చెయ్యరు. అందరూ ఆ తర్వాతేగా అలవాటు చేసుకుంటారు.
వంశీ: అందరి సంగతి దేముడెరుగు. ఈవిడ మాత్రం పెళ్ళయ్యాక సంవత్సరం దాకా వంటింట్లోకి అడుగు పెట్టలేదు.
రామ్: మరి ఏం చేసే వాళ్ళురా?
వంశీ: ఆర్డర్లే ఆర్డర్లు.
రామ్: అవునా. మీ అమ్మ మాత్రం నన్నెప్పుడూ ఇబ్బంది పెట్టలేదు.
వసు: మీరు మరీనూ.
రామ్: అత్తగారి దగ్గరా, అందరి దగ్గరా అన్నపూర్ణమ్మలా మంచి పేరు తెచ్చుకుంది.
వంశీ: కాస్త గీతకు నేర్పమ్మా.
వసు: అలాగే లేరా!
రామ్: ఒరేయ్ వంశీ. నీకో సంగతి తెలుసా? ఇప్పుడు మాత్రం మీ అమ్మ సరేనంటేనే దోసెల పిండి కొనుక్కొని వచ్చేది.
వంశీ: అదేంటి?
వసు: అబ్బా ఊరుకో రామ్.
గీత: చెప్పండి మామయ్యా.
రామ్: ఏం లేదమ్మా! మీ అత్తగారికి ఇది వరకు ఓపిక లేదు. మేము తినేది ఆరు దోసెలే ఐనా వెయ్యగలదో లేదో కనుక్కొనే తెస్తాను.
వంశీ: మా అమ్మను నాన్న చూసినంత అపురూపంగా ఎవరూ చూడరు.
గీత: అవునా.
వంశీ: అంతేనా! వీళ్ళు ఏ ఊర్లో ఉన్నా అక్కడందరికీ ఆదర్శ ప్రేమ జటలు వీళ్ళే.
గీత: గొప్పేగా.
వంశీ: ఇంకా భర్తలందరూ భార్యలంతా అమ్మలాగా ఉండాలని భార్యలంతా భర్త అంటే నాన్నలా ఉండాలనే వారు.
నలుగురు: హ.. హ.. నవ్వులు
***
గీత: వంశీ! తొమ్మిందింబావు అయ్యింది. చెప్పమన్నావుగా.
వసు: అదేంటి గీతా! చెప్పటమేమిటి?
గీత: అంతే అత్తయ్యా! మీ అబ్బాయి స్నానాల గదిలోకి వెళితే గంట దాకా బయటకి రాడు.
వసు: డాక్టరుకి ఒకసారి చూపించుకోవచ్చుగా.
గీత: అదేం రోగం కాదు. సెల్ పుచ్చుకొని చూసుకుంటూ ఉంటాడు లోపల.
వసు: నువ్వు చెప్పినా వినటం లేదా?
గీత : పెళ్ళి అయిన దగ్గర నుంచీ ఎంతో ప్రయత్నించాను. ఏమీ ప్రయోజనం లేదు.
వసు: ఇదెక్కడా చూడలేదే!?
గీత: ఈయనే కాదు. ఇప్పుడు అందరూ అంతే అత్తయ్యా.
వసు: అవునా?
గీత: మామయ్యాగారిని ఒకసారి చెప్పి చూడమనండి మారతారేమో?
వసు: అలాగే.
గీత (గోముగా): ఆ! అత్తయ్యా! నాకు డ్యూటీ సమయం అయింది. కాస్త మా గదిలోకి టిఫిన్ ఇచ్చెయ్యరూ!
వసు: అలాగే.
రామ్: వసూ! వాళ్ళను తొందరగా తెముల్చుకుని టిఫిన్‌కి డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గరకు రమ్మను.
వసు: మొదటి రోజే ఏం చెబుతాం?
రామ్: అన్ని సార్లు మనమేం తిరగగలం?
వసు: అవును. జీవితమంతా చేసీ చేసీ అలిసిపోయాం. కష్టమే. నిన్న వాడికి అన్ని అట్లు వేసేటప్పటికి నా పనయిపోయింది.
రామ్: వంశీకి నేను చెబుతాలే.
వసు: మీ ఇష్టం.
***
రామ్: వసూ! ఇది విన్నావా?
వసు: ఏమిటండీ?
రామ్: బస్టాండులో బస్సు కోసం ఎదురు చూస్తున్న అమ్మాయిని గ్యాంగ్ రేప్ చేసారట.
వసు: ఇలాంటి వార్తలు మామూలు అయిపోయాయి. మహాత్ముడు గాంధీగారు ఆర్ధరాత్రి ఆడపిల్లలు ఒంటరిగా తిరగగలిగితే అసలైన స్వాతంత్ర్యం అంటే..
రామ్: యువతరం ఇప్పుడు ఇలా తయారవుతోంది.
వసు: నెట్‌ని అందరికీ అందుబాటులో తెస్తే అంతే కదా.
రామ్: పిల్లలు తల్లి తండ్రుల చేతుల్లోంచి ఎప్పుడో జారిపోయారు.
వసు: మగపిల్లలతో సమానంగా ఉద్యోగాలు చేస్తున్న ఆడపిల్లలు కాస్త ఆత్మరక్షణ టెక్నిక్స్ నేర్చుకోవాలి రామ్.
రామ్: అదీ నిజమే. కాలంతోపాటూ మనమూ మారాలి.
వసు: అవసరంలో ఉన్నప్పుడు 100కి ఫోన్ చెయ్యమని ప్రభుత్వం వాళ్ళు చెబుతూనే ఉన్నారు.
రామ్: ఆ భయంలో అలాంటివి తట్టవేమో?
వసు: ఆపద వచ్చినప్పుడే ఎదుర్కోవటానికి ధైర్యం తెచ్చుకోవాలి కదా.
రామ్: ఆ సమయంలో అసలు ఎవరికి ఫోను చెయ్యాలనేది కూడా ఒక ఆలోచనే!
వసు: వీటికి సంబంధించి చాలా యాప్స్ కూడా వస్తున్నాయి. అవి సెల్లో ఉంచుకోవటం ముందు ఆడపిల్లలు చేయాలి.
రామ్: ఆఁ! నా స్నేహితుని కూతురు ఒక ఇన్‌స్పెక్టరు నెంబర్ సెల్లో మొదటే ఉంచుకుంటుందట.
వసు: ఏమో పబ్‌లూ, డేటింగ్‌లూ, అంటూ మనది కాని సంస్కృతి వెంట పడితే పరిస్థితులు ఇలాగే ఉంటాయి.
రామ్: విదేశీ పద్ధతులను ఎంత దూరం పెట్టమని చెబుతుంటే ఇప్పటి పిల్లలు దానికి అంత దగ్గరవుతున్నారు.
వసు: ముందు మనం మన పాత పద్ధతులను అలవాటు చేసుకుంటే కానీ మార్పు రాదు.
రామ్: నయంలే.. వినేవాడు ఎవడు? పాత చింతకాయ పచ్చడి అని కొట్టి పారేస్తారు.
వసు: మళ్లీ వీళ్ళేగా ‘ఓల్డ్ ఈజ్ గోల్డ్’ అనేది.
రామ్: సరే! పడుకుందాం. మళ్ళీ ప్రొద్దునే లేవాలి.
***
గీత: (గోముగా) వంశీ.
వంశీ: ఏమిటి?
(మనసులో) భార్య తనకు ఏదో టెండర్ పెడుతోంది.
గీతా: ఆంటీ, అంకుల్‌ని అలా అత్తయ్యా, మామయ్యా అని పిలవటం ఎంతో కష్టంగా ఉందో తెలుసా?
వంశీ: తప్పదు గీతా. కొన్న చిన్న చిన్న ట్రిక్స్ పాటించాలి.
గీత: ఒక్కరోజు కాదుగా.
వంశీ: ఆన్‌లైన్‌లో పని.. మాకు కదలటానికి వీలుపడదు అంటే అన్నీ అమ్మ చేసి పెట్టటంలా.
గీత: అవుననుకో.
వంశీ: మరి అమ్మ అంత చేస్తుంటే నువ్వు నాలుగు పలుకులు పలకలేవా?
గీత: రెండు, మూడు రోజులు ఊరుకుంటారు. ఆ తర్వాత ఊరుకుంటారా ఏం?
వంశీ: వచ్చినప్పుడు చూసుకుందాంలే. బయట ఫుడ్ తినీ తినీ నోరు అదోలా తయారయింది.
గీత: నీకే నువ్వు బాగానే ఉన్నావ్. ఎప్పడు ఆ మాట పుసుక్కున అంటారో అని నాకు భయంగా ఉంది.
వంశీ: అయితే సాయం చెయ్యి. అమ్మ కూడా అన్నీ ఒక్కటే చెయ్యలేదుగా.
గీత: అదుగో. నువ్వు మాట తప్పితే నేనూరుకోను. అవసరమైతే పని అమ్మాయిని పెడతాను, వంటమ్మాయిని మాట్లాడతానన్నావు.
వంశీ: ఇప్పుడు మాత్రం కాదాన్నానా?
గీత: అలా అన్నావవే వచ్చాను. లేకపోతే నాకక్కడే బాగుంది.
వంశీ: అమ్మ చేతి వంట రుచిని అప్పుడే దూరం చేసెయ్యకు. వంటవాళ్ళు సరిగ్గా చేస్తారనే ధాఖలా లేనే లేదు.
గీత: ఏమో బాబూ నువ్వు వేటలో ఉండు.
వంశీ: సరే! నాకు నిద్ర వస్తోంది. పడుకోనీ. అలోచిస్తానంటున్నానుగా.
***
వసు: రామ్! ఆపు ఆ కాళ్ళు నొక్కడం.
రామ్: ఫరవాలేదులే వసూ! నీకు పని ఎక్కువైపోతోంది. నిన్నలా చూడలేకపోతున్నాను.
వసు: అందుకని.
రామ్: కాస్తన్నా నీకు ఉపశమనం అందివ్వనీ. దానికి కూడా అడ్డుకోకు.
వసు: ప్రొద్దున లేచిన దగ్గర నుంచీ రాత్రి పొడుకునే దాకా సాయం చేస్తూనే ఉంటావుగా. అది చాలదా?
రామ్: వారం రోజులకే పిల్లాడు మన దగ్గర ఉన్నాడన్న ఆనందం పోయింది.
వసు: అయ్యో! అదే మాట?
రామ్: అంతే వసూ! వాడికి వాడి భార్య ఎంత గొప్పో నాకు నువ్వు అంత కంటే ఎక్కువే.
వసు: తొందరపడి నోరు జారకండి.
రామ్: అందుకే ప్రయత్నిస్తున్నాను.
వసు: అప్పుడేనా.
రామ్: అన్నం ఉడికిందో లేదో చూడటానికి ఒక మెతుకే చూస్తారు. అంతా కాదు.
వసు: (బాధతో కూడిన నవ్వుతో) అవునా.
రామ్: నువ్వు ఈ విషయాన్ని చాలా తేలికగా తీసుకుంటున్నావు.
వసు: లేదు రామ్.
రామ్: మరి ఆ అమ్మాయి అసలు ఆడపిల్లేనా. అత్తగారు వయసులో ఉన్నావిడ చేసి పెడుతుంటే కూర్చుని తింటుంది.
వసు: చిన్నగా. వినిపిస్తుందేమో.
రామ్: విననీ. అప్పుడైనా సిగ్గు వస్తుందేమో.
వసు: మీరు కొంప ముంచేట్లు ఉన్నారండీ.
రామ్: వంశీ అయినా ఆ అమ్మాయికి చెప్పాలిగా.
వసు: చెప్పే ఉంటాడు.
రామ్: శని ఆదివారాలన్నా చేస్తారేమో అని చూసా. అత్తగారి ఊరికి పారిపోయారు.
వసు: వాళ్ళు వెళ్ళినందుకు కాదు. బుజ్జిగాడ్ని చూడటానికి మనల్ని కూడా రమ్మంటారనుకున్నా. అదీ లేదు.
రామ్: నేనూ అదే అనుకున్నా. నువ్వు బయట పడ్డావు, నేను బయటపడలేదు. అంతే తేడా.
వసు: కారే కదా! మాట వరుసకి కూడా పిలవలేదు.
రామ్: వాడికి అక్కడ ఏం ఇబ్బంది ఉందో ఏమో?
వసు: అనుకుంటాం కానీ ఇప్పటి ఆడపిల్లలకు అత్తమామలంటేనే గౌరవం లేదు.
రామ్: అమ్మా నాన్నా అని నీ కొడుకుకి ఉందా చెప్పు. అదే ఉంటే ఇలా ప్రవర్తించడు కదా.
వసు: (ఒత్తి పలుకుతూ) మన కొడుకు.
రామ్: అవునులే. వాడు మంచిగా ఉంటే అలానే అనేవాణ్ణి.
వసు: నేను ఒప్పుకోను. వాడు ఎలా ఉన్నా మన కొడుకే. పెళ్ళి కాకమందు ఎంతలా ప్రాణం పెట్టేవాడు.
రామ్: ఓ మురిసిపోయే దానివిగా.
వసు: ఇప్పుడు మరి మనల్ని పరాయి వాళ్ళలా ఎలా చూస్తున్నాడు.
రామ్: ఇప్పుడేమిటి వసూ.. ఆ అమ్మాయి ఇంట్లో అడుగుపెట్టినప్పటి నుంచే వాడలా మారిపోయాడు.
రామ్: మన పెంపకంలో లోపమేమో.
వసు: అది కానే కాదు. ఆడ, మగ భేదం లేకుండా పెంచామని అందరూ మనల్ని ఎంత మెచ్చుకునే వారు.
రామ్: మరి అంతలా ఎలా మారిపోయాడు?
వసు: చెల్లికి పెళ్ళి నేనే చేస్తా. కట్నం కూడా నేనే చూసుకుంటా అన్నవాడు డబ్బులు సరిపోతాయా అని కూడా అడగలేదు.
రామ్: ఒక అతిథిలా వచ్చి వెళ్ళాడు. మారి ఉంటాడని నేనేం అనుకోలేదు వసూ.
వసు: నేనే పిచ్చిదాన్ని. నాకు తగ్గట్లుగా అన్నీ ఊహించుకుంటూ ఉంటాను.
రామ్: నీలో ఆ అమాయకత్వమే నాకు నచ్చుతుంది వసు.
వసు: రామ్!
***
ఫోన్ రింగవుతున్న శబ్దం.
వసు: హలో!
అక్షర: అమ్మా! నేను అక్షరను.
వసు: ఆఁ! చెప్పు తల్లీ.
అక్షర (ఆత్రంగా): ఏమిటమ్మా! అంత నీరసంగా ఉన్నావ్?
వసు: లేదురా! బాగనే ఉన్నా.
అక్షర: పోమ్మా! నాకు తెలియదా నీ సంగతి. నువ్వు బాగుంటే ఎంత హుషారుగా ఉంటావో.
వసు: నీ కబుర్లు ఏమిటి.
అక్షర: నావి ఎప్పుడూ ఉండేవే. నువ్వు ముందిది చెప్పు. వదిన నీతో బాగా కలిసిపోతోందా?
వసు: ఆఁ!
అక్షర: అమ్మా! నువ్వు ఏదో దాస్తున్నావ్. నాతో కాకపోతే ఎవరికి చెప్పుకుంటావ్?
వసు: ఏమీ లేదంటుంటే.
అక్షర: నేను నమ్మను. పోనీ అన్నయ్య ఎలా ఉన్నాడు? అది చెప్పు. ఇది వరకులా ఉంటున్నాడా?
వసు: నా బుజ్జి తల్లి ఎలా ఉంది?
అక్షర: మాట దాటేస్తున్నావ్.
వసు: నా మనవరాలి గురించి నాకు కాక ఇంకెవరికి ఉంటుందే.
అక్షర: అమ్మమ్మ, తాతయ్య మనింటికి ఎప్పుడు వస్తారు అని అడుగుతోంది.
వసు: ఏదీ. మీ నాన్న చాదస్తం నీకు తెలుసుగా. ఆడపిల్ల ఇంటికి ఎక్కువ వెళ్ళకూడదంటారు.
అక్షర: ఈ కాలంలో ఏంటమ్మా! నువ్వెంత చెప్పినా అన్నీ నాన్న వింటారు. ఇది వినరేంటమ్మా?
వసు: అదేనే నాకు అర్థం కానిది. ఆస్తిలో సగం వాటా ఇస్తానంటారు కానీ దానిని మాత్రం ఒప్పుకోరు.
అక్షర: నేను నాన్నతో మాట్లాడతాలే.
(మనసులో) అన్నయ్య, వదిన గురించి నాన్నతోనే రాబట్టాలి.
వసు: అల్లుడుగారు ఎలా ఉన్నారు?
అక్షర: మా అత్తయ్య బంగారం అంటాడు ఎప్పుడూ.
వసు: (నవ్వుతూ) కొంపతీసి నన్ను అమ్మేస్తాడేమో?
అక్షర: భలేదానివే. అలా చెయ్యబోతే నేనూ, నాన్న ఊరుకుంటామా? మేమే నిన్ను కొనేసుకుంటాం.
వసు: ఎవరో పిలుస్తున్నారు. మళ్ళీ మాట్లాడతా.
(ఫోన్ పెట్టేసిన శబ్దం.)
***
వసు: వంశీ! నువ్వు స్నానం చేసావా?
వంశీ: లేదమ్మా!
వసు: ఎప్పుడు చేస్తావ్?
వంశీ: ఈ రోజే.
వసు: ఎప్పుడూ ఇంతేనా?
వంశీ: అవునమ్మా! హైద్రాబాద్‌లో మా అపార్ట్‌మెంట్ లోకి వేడి అసలు రాదు. చల్లగా హాయిగా ఉంటుంది.
వసు: అందుకని రోజూ స్నానం చెయ్యవా?
వంశీ: ఏమిటమ్మా ఇది? చిన్న పిల్లవాడిని అడిగినట్లు.
వసు: అవునురా. చిన్నవాడివైతే రెండు పీకి శుభ్రం గురించి చెప్పేదాన్ని.
వంశీ: మరి ఇప్పుడెందుకిలా?
వసు: ఏమోరా! నిన్ను చూస్తే చాలా సిగ్గుగా ఉంది.
వంశీ: అమ్మా! టేక్ ఇట్ ఈజీ. ఇప్పుడిదంతా కామన్.
వసు: నేనే ఆ కామన్‌లో లేను. నా కొడుకు వారిలో ఒకడిగా ఉండడం నాకు నచ్చటం లేదు.
వంశీ: ఇలాంటి సుద్దులు చెబుతావనే ఇన్నాళ్ళూ మీకు దూరంగా ఉన్నాను.
వసు: అవునురా. నేను ఏదో చెయ్యకూడని పనిని నీతో చేయిస్తున్నట్లు.
వంశీ: మా కిష్టం లేనిది చేయమంటే అలాగే చిరెత్తుకొస్తుంది.
వసు: ఇంటర్‌లో నీ సాక్స్, బట్టలు ఉతుక్కోవటం లేదని మీ స్నేహితులు చెబితే నిన్ను సరి చేసాను.
వంశీ: తెలియని వాళ్ళకి చెప్పాలి.
వసు (వెళ్ళిపోతూ): శుభ్రత మన ఆరోగ్యం కోసం. నీకు చెప్పినా ఆ గోడకు చెప్పినా ఒకటే.
***
రామ్: వంశీ! అలా డాబా మీదకు వెళదాం. ఒక పది నిముషాలే. వస్తావా?
వంశీ: ఆఁ! నాన్నా! ఒక కాల్ ఉంది. ఇది అవగొట్టేసి ఒక్క అయిదు నిముషాలలో వస్తాను.
రామ్: సరే! నేను పైన ఎదురు చూస్తూ ఉంటాను.
వంశీ: అలాగే.
రామ్: ఏదో రాగాన్ని ఆలపిస్తూ ఉంటాడు.
వంశీ: వెన్నెల బాగుంది కదా నాన్నా!
రామ్: అవునురా. దానికి చల్లదనం ఇవ్వటమే తెలుసు.
వంశీ: మంచి వాళ్ళలా, మీలాగా!
రామ్: ఎందుకు? నువ్వడిగితే కొండ మీద కోతిని కూడా ఇచ్చేవాడిననా?
వంశీ: అవును. అమ్మ వారించబోయినా, నేనేది అడిగితే అది మీరు ఇచ్చేవారు. అందుకే మీరంటే ఇష్టం. గౌరవం.
రామ్: అవునా! అమ్మ ఒక్కతే అంత పని చేసుకుంటోందిగా. కాస్త సాయం చెయ్యమని గీతకు చెప్పవచ్చుగా.
వంశీ: మేము చేసేది సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీరు జాబ్ నాన్నా! మామూలు ఉద్యోగాలు కావు.
రామ్: అయితే నేనడిగిన ప్రశ్నకూ దీనికీ సంబందం ఏమిటి?
వంశీ: అక్కడికే వస్తున్నా. కంపెనీ వాళ్ళు మాకు లక్షల జీతం ఇస్తున్నారు. అలాగే మేము కదలలేని పరిస్థితి కల్పిస్తున్నారు.
రామ్: అవునా. మరి సాఫ్ట్‌వేర్ ఉద్యోగులెవరూ సంసారాలు చేసుకోవడం లేదా? వంటలు వండుకోవటం లేదా?
వంశీ: నాన్నా!
రామ్: అవునురా! నేను నాన్ననే మాట్లాడుతున్నాను. లోకంలో మీరిద్దరే ఉద్యోగాలు చేస్తున్నట్లు భలే మాట్లాడుతున్నావురా.
వంశీ: అది కాదు నాన్నా!
రామ్: మరేమిటి?
వంశీ: నిజం చెప్పాలంటే గీతకు ఏ పనీ రాదు. ఆ ఉద్యోగం చెయ్యటమే గొప్ప.
రామ్: ఆహా? మరి అక్కడ ఏం తినేవాళ్ళు?
వంశీ: మా అత్తగారు వచ్చి మాతోనే ఉండేవారు. ఆవిడే ఇలాంటివన్నీ చూసుకొనే వారు.
రామ్: ఓహో! అదా సంగతి.
వంశీ: అవును నాన్నా! తనకు సహాయం చెయ్యాలన్న ఆలోచన కూడా తెలియదు.
రామ్: ఓ! మీ అత్తగారు కూతుర్ని చాలా గొప్పగా పెంచారే.
వంశీ: అతి సుకుమారి నాన్నా.
రామ్: పెళ్ళి కాక ముందు అమ్మ కూడా అంతే, నీకు తెలుసా?
వంశీ: ఎందుకు తెలియదు?
రామ్: పాపం ఇప్పుడు మీ అత్తగారికి ఏమయ్యింది?
వంశీ: మావయ్య బాత్రూమ్‍‌లో కాలుజారి పడ్డారు. అన్నీ ఆవిడే చూసుకోవలసి వస్తోంది.
రామ్: ఓ! అదా సంగతి.
వంశీ: ఆఁ! అక్కడే ఉన్నారు.
రామ్: సరేరా! వెళ్ళి పని చేసుకో.
వంశీ: అలాగే నాన్నా! గీత గురించి ఏమీ అనుకోకండి.
రామ్: నువ్వు చెప్పావుగా. ఇంకెందుకు అనుకుంటాం?
వంశీ: సరే! వస్తాను.
మెట్లు దిగుతున్న శబ్దం వినిపిస్తుంది.
రామ్: ఏం పిల్లలు!?
***
వసు: రామ్! ఎందుకంత దిగులుగా ఉన్నావ్?
రామ్: ఏం లేదు వసూ!
వసు: నాకే వినిపిస్తావా కథలు. నీ మనసు చెప్పనివి నీ కళ్ళు చెప్పేస్తాయి నాకు.
రామ్: కాస్త నీరసంగా ఉంది.
వసు: అది నా సొంతం కదా.
రామ్: కాసేపు అది నా దగ్గరకు అద్దెకు వచ్చింది.
వసు: అబ్బో.
రామ్: ఎంత బాధలో ఉన్నా నవ్వించేస్తావు కదా.
వసు: హమ్మయ్యా! బాధ ఉందని ఒప్పుకున్నావుగా.
రామ్: అది నాలోనే ఉండనీ. తెలిస్తే నువ్వు కూడా బాధ పడతావు.
వసు: నేను బాధ పడినా ఫరవాలేదు. నీ బాధ దింపేసే అవకాశాన్ని మాత్రం నేను వదలను.
రామ్: మొండి.
వసు: ఊఁ! ఇప్పుడు చెప్పు.
రామ్: వంశీ మన మీద ప్రేమతో ఇక్కడికి వచ్చాడనుకున్నాం కదా!
వసు: అవును. అదే లేకపోతే ఇన్నాళ్ళూ రాని వాడు ఇప్పుడెందుకొస్తాడు?
రామ్: అదే! పిచ్చి ప్రేమ.
వసు: కాదా?
రామ్: నువ్వూ నేనే కాదు. తల్లి తండ్రులంతా ఇంతే. నిస్వార్ధపరులు.
వసు: రామ్! వింతగా ఉందే నువ్వు వేదాంతం మాట్లాడుతున్నావు.
రామ్: అవును వసూ! బాధ, కష్టం లోంచే వేదాంతం పుట్టుకొస్తుంది.
వసు: బాబోయ్! ఇక నేను ఈ సస్పెన్స్‌ని భరించలేను.
రామ్: గుప్పిట మూసినంత సేపే ఈ చిదంబర రహస్యం. విప్పానంటే ఏమీ ఉండదు.
వసు: నేను మాట్లాడను పో.
రామ్: అలగకు బంగారం.
వసు: సరే. చెప్పు.
రామ్: నీ కోడలికి వంటమ్మాయి చేసే వంట నచ్చక మన దగ్గరకు వచ్చారు.
వసు (బాధగా): అవునా! ఇన్నాళ్ళకు మళ్ళీ మన కొడుకుకి మన మీద ప్రేమ గుర్తు వచ్చింది అనుకున్నానే.
రామ్: నేనూ అలానే భ్రమ పడ్డాను.
వసు: నిజం చెప్పండి. ఇదంతా తమాషానా? లేక మీ ఊహాఁ?
రామ్: రెండూ కాదు. పచ్చి నిజం.
వసు: ఇలాంటివి వినటానికేనా పిల్లలను కని, పెంచింది?
రామ్: చిన్నప్పుడు కాళ్ళతో తంతారు. ఇప్పుడు మాటలతో.
వసు: మనం గుండెని రాయి చేసుకోవాలి అన్నమాట.
రామ్: తప్పుదు ఇంకా ఎన్ని వినాలో? మరెన్ని చూడాలో?
వసు: వెళ్ళమని చెప్పేద్దామా?
రామ్: వద్దు వసూ! ఇంటికి వచ్చిన శత్రువునే మనం వెళ్ళమని చెప్పం. అలాంటిది కన్న బిడ్డను పొమ్మనే కాఠిన్యామా?
వసు: నీ అభిప్రాయం తెలుసుకుందామని.
రామ్: ఏదయినా మనం నడిచేది ఒకే బాట, ఒకే మాటపైనే కదా!
వసు: అవును రామ్! చివరి వరకూ కలిసి ఉండేది ఉండగలిగేది మనమిద్దరమే.
రామ్: నా కది చాలు వసూ! అంత కంటే నాక ఇంకేం అక్కర్లేదు.
వసు: సరే! హాయిగా నిద్రపోండి.
***
వసు: రామ్! ఈ సారి వీళ్ళు వెళ్ళినప్పుడు బాబునూ, ఆవిడనూ కూడా తీసుకు రమ్మని చెబుదామా?
రామ్: ఎందుకు నీకు నువ్వు పనిని పెంచుకుంటావు వసూ?
వసు: ఆ తిప్పలేవో నేను పడతాను. ఈ విషయం వంశీకి చెబుదామా?వద్దా?
రామ్: చెప్పు ఏమంటాడో చూద్దాం!
వసు: సరే ఈ వారం ఎందుకో వెళ్ళలేదు.
రామ్: వీళ్ళింకా లేవలేదా?
వసు: లేదు. శని, ఆదివారాలు సెలవులు కదా, పన్నెండు, ఒంటి గంట దాకా లేవరట.
రామ్: ఓ!
వసు: వాళ్ళకు టిఫిన్ వండాలో వద్దో తెలియదు. పోనీ చేస్తే ప్రొద్దున్నది సాయంత్రం తినరట.
రామ్: ఓహో!
వసు: మిగిలితే పారెయ్యండి అంటున్నారు ఇద్దరూ.
రామ్: అది మనకు అలవాటు లేదు కదా.
వసు: కావల్సినంతే చేసుకోవటం మన పద్ధతి.
రామ్: లక్షలు జీతాలుగా వస్తే అలానే మాట్లాడతారులే.
వసు: ఒకేసారి భోజనం చేస్తారట.
రామ్: ఏమిటో ఇప్పటి పిల్లల పద్ధతులు ఏమీ అర్థం కావటం లేదు.
వసు: రాత్రి రెండు గంటల దాకా స్నేహితులతో కబుర్లు. అదేమిటిరా అంటే తప్పదమ్మా అంటాడు వంశీ.
రామ్: ఇలా చేస్తే వాళ్ళకి కావల్సిన ఆహారం ఎలా సరిపోతుంది? ప్రొద్దున టిఫిన్ మానకండి అని చెబుతుంది శాస్త్రం.
వసు: వీళ్ళేమో ఆలశ్యంగా పడుకుంటున్నాం కాబట్టి లేట్‍గా లేస్తాం అంటారు.
రామ్: మనమేం చెయ్యగలం?
వసు: అందుకే అట్లు పిండి కలుపుతున్నా. కావాలంటే తింటారు. లేకపోతే మానేస్తారు.
రామ్: బాగుంది వసూ. ఆదుకోవటానికి మనకు ఫ్రిజ్ ఉందిగా.
వసు (నవ్వుతూ): హఁ! హఁ!
***
సెల్ మ్రోగింది.
రామ్: హలో!
అక్షర: హా! నేను నాన్నా! అక్షరని!
రామ్: ఆఁ! చెప్పరా!? ఎలా ఉన్నారు మీరంతా!
అక్షర: బాగున్నాం.
రామ్: అల్లుడుగారు, బుజ్జి తల్లి కూడా! ఇంకేంటి విశేషాలు?
అక్షర: నువ్వే చెప్పాలి నాన్నా! అన్నయ్యా, వదిన మీతో ఎలా ఉంటున్నారు? మీతో బాగా ఉంటున్నారా అని.
రామ్: అంతా బాగుంది.
అక్షర: వదిన అమ్మకు సాయం చేస్తోందా?
రామ్: ఆఁ! చేస్తోంది.
అక్షర: నిజం చెప్పు నాన్న! నా మీద ఒట్టే!
రామ్: ఇంత చిన్న దానికి ఒట్లు దాకా ఎందుకు తల్లీ?
అక్షర: మరి నువ్వు నిజాన్ని దాస్తున్నావుగా.
రామ్: అమ్మ చాలా చిక్కి పోయిందిరా ఈ నెలకే. ఎక్కడ పడకేస్తుందో అని నాకు భయంగా ఉంది.
అక్షర: ఒక పని చేయకూడదూ.
రామ్: ఏమిటది?
అక్షర: నేను జారిపడ్డానని డాక్టరు రెస్టు తీసుకోమన్నారని, అందుకే అమ్మనీ, నిన్ను రమ్మనమన్మానని చెప్పి వచ్చెయ్యండి.
రామ్: బాగోదురా.
అక్షర (కొద్దిగా కోపంగా): వాళ్ళు ఏమీ చెయ్యకుండా తింటూ ఉంటే బాగుందా?
రామ్: ఏమోరా!
అక్షర: (బ్రతిమాలుతున్నట్లు) రండి! నాన్నా!
రామ్: పోనీలే. మీ అమ్మను పంపుతాను.
అక్షర: అదేం కుదరదు. నువ్వు రావాలి. మీ అల్లుడు కూడా సంతోషిస్తారు.
రామ్: చూద్దాం.
అక్షర: అదేం లేదు. మీరు వస్తున్నారంతే!
ఠక్కున ఫోన్ పెట్టేసిన శబ్దం.
***
రామ్: వసూ! ప్రొద్దున అక్షర ఫోన్ చేసింది.
వసు: ఏమిటిట. నాతో మాట్లాడనే లేదు. తండ్రీ కూతుర్లు ఏమి మాట్లాడేసుకున్నారు?
రామ్: అక్షర కాలు జారి పడిందట. డాక్టర్లు బెడ్ రెస్ట్ అన్నారుట.
వసు: అయ్యో! ఇప్పుడు ఎలాగుంది దానికి?
రామ్: కదలలేకపోతోంది కాని బాగానే ఉందట.
వసు: ఆవునాఁ?
రామ్: నిన్ను పంపిస్తాను. వెళతావా?
వసు: వెళదాం.
రామ్: నేనెందుకు? నీ అవసరం దానికి ఉంది.
వసు: మీరు లేకుండా నేను ఎక్కడికైనా వెళ్ళానా?
రామ్: ఇప్పుడు వెళ్ళు.
వసు: వెళ్ళను. వస్తానంటే వెళదాం. అది కూడా మొన్న చాలా గొడవ పెట్టింది. మనం వాళ్ళింటికి రావం లేదని.
రామ్: సరే ! వెళదాం లే!
వసు: అయితే వంశీకి చెబుతా ఈ విషయం.
రామ్: చెప్పాలిగా మరి.
వసు: అయితే ఏదైనా వండనా?
రామ్: వద్దు. సంస్కృతి ఫుడ్స్‌లో అన్ని దొరుకుతున్నాయి. కొనుక్కొని తెచ్చేస్తాను.
వసు: సరే! బట్టలవీ సర్దుకోవాలిగా.
రామ్: అవును.
వసు: సరే! నేనా పనిలో ఉంటాను.
రామ్: మంచిది. బజారు కెళ్ళి అవి కొనుక్కొని వచ్చేస్తాను.
వసు: ఈ ఎండలో ఎందుకు? సాయంత్రం వెళ్ళి తెద్దురుగానీ.
రామ్: ఏ పనీ నా కిష్టమైనట్లు చెయ్యనివ్వవుగా.
వసు: నేను వెళ్ళవద్దని అంటే ఆ మాట అనాలి.
రామ్: లాజిక్కులకు ఏమీ తక్కువ లేదు. అసలు నువ్వు లాయర్ వయ్యి ఉండాల్సింది.
వసు: ఆఁ! ఇక నాకు అదొక్కటే తక్కువ.
***
గీత: వంశీ!
వంశీ: ఏమిటో చెప్పు.
గీత: మనం హైద్రాబాద్ వెళ్ళిపోదామా?
వంశీ: ఏం మీ అమ్మ వచ్చేస్తానందా?
గీత: లేదు.
వంశీ: మరెందుకు?
గీత: ఏమో! ఇక్కడ ఉండాలనపించటం లేదు.
వంశీ: అమ్మానాన్నా రేపు చెల్లి దగ్గరకు వెళుతున్నారట.
గీత: అదేంటి. మనం ఇంట్లో ఉండగా మనల్ని వదిలేసి ఎలా వెళతారు?
వంశీ: మనం వాళ్ళను వదిలేసి వెళ్ళటం లేదా?
గీత: బాబును చూడటానికి వెళ్తున్నాం.
వంశీ: ఇప్పుడు వాళ్ళూ అదే పని చేస్తున్నారు. చెల్లి పడిందట. డాక్టరు బెడ్ రెస్ట్ అన్నారట.
గీత: ఓ! అందుకా?
వంశీ: మరీ.. ఊరికే మా అమ్మానాన్న ఎక్కడికీ కదలరు.
గీత: అంతేలే! గూటి పక్షులు.
వంశీ: అంతే అనుకో.
గీత: మరి మనం ఇక ఇక్కడ ఎందుకు? చెప్పేసి వెళ్ళిపోదాం.
వంశీ: బాగుంటుందా?
గీత: ఇందులో బాగుండటానికి ఏముంది?
వంశీ: ఆలోచిద్దాం!
గీత: కావాలంటే వాళ్ళు వచ్చాక మళ్ళీ వద్దాం. ఆరుగంటలేగా ప్రయాణం?
వంశీ: ఆఁ!
గీత: అన్నిటికీ నాన్చుడు వ్యవహారమే.
వంశీ: నీ అంత సులభంగా నేను ఏదీ నిర్ణయించుకోలేను.
గీత: అటో ఇటో తేల్చు బాబూ!
వంశీ: ..మౌనం.
గీత: మాట్లాడు.
వంశీ: అమ్మా వాళ్ళని ముందు వెళ్ళనీ.
(ముగింపు వచ్చే వారం)
