[శ్రీ విడదల సాంబశివరావు రచించిన ‘జీవన కాంక్ష’ అనే కవితని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
[dropcap]జీ[/dropcap]వితం చాలా చిన్నదేగానీ..
జీవించినంత కాలం సాగించే
సుదూర ప్రయాణాలు మాత్రం..
కచ్చితంగా జీవితాన్ని పెద్దదిగా చేస్తాయి!
నా జీవన యానంలో..
అగాధాలూ లోయలూ
దాటే నిరంతర ప్రక్రియలో
ప్రాణం అలసిపోయింది!
శక్తి హరించుకు పోయింది!!
జీవితమే స్తంభించి పోయిందనే భావన
నా మనసును అతలాకుతలం చేసింది!
బంధాలను ప్రేమించాను..
అనుబంధాలను, రక్త సంబంధాలను
సుసంపన్నం చేయడం కోసం
త్యాగాలెన్నో చేశాను!
జీవన రహదారుల్లో నడిచే వేళ..
సుడిగుండాలను దాటేసి
ముందుకు సాగిపోయాను!
సూర్య చంద్రుల్ని చూస్తూ..
నక్షత్రాల్ని లెక్కిస్తూ..
నెలలూ, ఏళ్ళూ, దశాబ్దాలూ కరిగిపోయాయి!
ఆయువు చిన్నదై పోయింది!!
వయసు భారంతో..
ఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాసాల ధారలు తగ్గిపోయి
ఆశలు, ఆకాంక్షలు పలచనై పోయాయి!
ఈ జీవితం చరమాంకంతో
బలమైన కోరిక ఒకటి
నన్ను వెంటాడుతూ వేధిస్తోంది!
నా త్యాగాల రక్తంతో ప్రాణం పోసుకున్న
నా ఆత్మబంధాలన్నీ..
ఎక్కడెక్కడో సుదూర తీరాలలో
హాయిగా సేదదీరుతూ..
నా ఉనికినే విస్మరించాయి!
ఆ బంధాలతో..
తిరిగి అనుబంధాన్ని
అనుభూతించాలని
చిట్టచివరి చిరుకోరిక!
