[dropcap]’ని[/dropcap]జాయితీ అనేది మనిషి బతుకులో అంతటా కనిపించాలి. అక్షరానికి అక్కర్లేదనుకునే మీలాంటి వాళ్ళంటే నాకసహ్యం’ ఎంత ఏహ్యభావనతో ఆ మాటన్నాడు-తన ఒక్కగా నొక్క కొడుకు-మధు! కణ కణ కాల్చిన కర్రువాత! |
‘ఇన్ని మాటలెందుగ్గానీ మా బతుకు మమ్మల్ని బతకనియ్యండి. మీదారి మీరు చూసుకోండి’. కోడలు ప్రమీల సూటిగానే చెప్పింది ఇల్లు ఖాళీ చెయ్యమని!
ఇది నిన్నటి ముగింపు.
మొన్న శనివారం ఉదయం నుంచి కాఫీ అందించటంతోనే విసుగు తుంపర మొదలైంది. చినుకులు… చాలానే టపటప రాలినై.
ఆ తర్వాత- స్కూల్లో నా పరువు పోతోంది. ‘ఏమిటే… మీ మాఁవ గారికి రోజూ ఇదే జాడ్యమే?” అని ఒకటే హేళన. అయినా, రోజూ దినచర్యలాగా, దైవకార్యంలాగా ఆ ‘ఫీచర్’లో అదే రాత… అదే రోత… అదే కుళ్ళు రాజకీయమేనా…?’ అని ఇంకొకరి నవ్వు. ‘కళ్ళకు ఎంతగా గంతలు కట్టుకున్న వెధవకైనా ఇంతటి ‘కాకా’ పనికిరాదు. ఇదెక్కడి న్యూసెన్స్. అందుకనే మేము ఆ పేపరు మానేశాము’ ఎన్నడూ ఎవరి గురించీ పల్లెత్తుమాట కూడా అనని కొలీగ్ సీత ఈసడింపు, నేను భరించలేకపోతున్నాను. స్కూలు వెళ్ళాలంటేనే…” ఆర్ధోక్తిలో ఆపింది ప్రమీల.
అప్పుడు – మధు వడగళ్ళు మొదలైనై. “అయినా వాడు విదిల్చే నాలుగు రాళ్లకోసం మనమెందుకు చెత్త రాయాలి? ఏ రాతరాసినా నిజాయితీ వుండాలి గదా! చెప్పండి నాన్నగారూ?’ ‘రాక్షసీ… నీ పేరు రాజకీయమా’ అని ఆదివిష్ణు ఎప్పుడో రాయనే రాశాడు. అదెప్పుడూ రాక్షసే. ఆత్మని చంపుకుని అక్షరాల్ని అమ్ముకోవాలా? అలా రాయడం సిగ్గనిపించట్లేదా?”
గుండె కలుక్కుమన్నది. అసలు ఆలోచనే స్తంభించింది.
“ఒక్కమాటడుగుతాను చెప్పండి. 365 రోజులూ-ఎవర్నో దూషించటం, మీ దృష్టితో ఆ దుర్మార్గపు పాత్రలకి రంగులేయటం, నిందించటం చేస్తుంటే- సైకో సోమాటిక్‌గా ఆ జబ్బు మీ వొంట జితించి పోవటం లేదూ-? దానితో మనసూ, దేహమూ కుళ్ళిపోదూ-?”
నా చెవులు వింటున్నా. కానీ అది అందుకోవటం లేదు. నాకు ఏదో అవుతోంది! చేష్టలు దక్కటం అంటే ఇదేనేమో!
మళ్ళీ ప్రమీల “అసలు మీకీ రాతలూ, డబ్బూ ఎందుకూ? మీ డబ్బు పైసా కూడా మాకక్కర్లేదు. చూద్దామంటే మీ అవసరాలు తక్కువ. కాఫీ, సిగరెట్ వుంటే చాలు. మీకేలోటూ రాకుండా చూసుకునేందుకు మా సంపాదన ఎక్కీ తక్కీ. పైగా మాకూ ఏ పిల్లా పితుకూ లేదు. సంపాదించి కట్టుకుపోతామా? అసలు ఇన్నాళ్ళూ మీకు చెప్పని నిజం చెబుతున్నాను. వినండి – ఆ మధ్య ఒక రోజున యాదృచ్ఛికంగా ‘యూ ట్యూబ్’లో ఏదో సైట్ తగిలింది. మీ కాలమ్ మీద ఎవరో కామెంట్స్ రాస్తూ పోయారు. అన్నీ బండబూతులు. అమ్మ నాయనల్ని ఏకరువు పెట్టారు. నాకు కడుపు రగిలిపోయింది. అసహ్యంతో శరీరం దహించుకు పోయింది…” అని ఆగి “అసలా రాతలెందుకూ అని నా ప్రశ్న?” అంటూ మధువైపు చూసింది.
నేను నిరుత్తరుణ్ణయిపోయాను. ఇంతకంటే సిగ్గుచేటు ఏం వుంది? నిజమే… ఇద్దరూ-యథార్థమే చెప్పారు. ‘నేనన్నమాట’నే చెప్పారు.
ఠక్కున మనసు గతంలోకి జారింది.
ఆవేళ-హెయిర్ కటింగ్ సెలూన్లో-వెయిటింగ్. “ఈ ఎదవ ‘నేనన్నమాట’ అంటూ రాస్తా ఉంటాడు. గుడ్డికళ్ళనాయాలు… ఆడి నాయకుడొక్కడే దేవుడు! ఆ దేవుడికి ఈడి బజన. తమాషా ఏందంటే జనాల్నందర్నీ ఆడిలా అబద్దమాడీ, ఘోరాయేసీ బతకమంటాడు. ఆడికేదీ తప్పుకాదు. ఛా… ఛా… గడ్డికి కక్కుర్తి పడే మడుసులు…” బెంచీ మీద పేపరు చదువుతూ ఒక యువకుడి చీదరింపు.
మనసు నొచ్చుకుంది. కానీ… వెంటనే ఆ మాటల్ని దులపరించుకుంది. పెదవి విరుపుతో సరిపోయింది.
ఆ తర్వాత – ఒకరోజు-
ఏదో సాహిత్య సభకి పోతే వేదిక మీద ఓ పెద్దాయన మాట్లాడుతున్నాడు. “ఈ దేశానికి పట్టిన దౌర్భాగ్యాల్లో అతిపెద్ద దౌర్భాగ్యం మనుషులందరూ అమ్ముడుపోవడమే” అంటూ “కొంతమంది రాసే రాతలు చూస్తుంటే వాళ్ళెప్పుడూ పందిని నంది అనటానికే పుట్టారా? అనిపిస్తుంది. చివరికి బురదని మెచ్చి… మెచ్చి – ఆ మురిగ్గుంటలోనే దొర్లుతూ వుంటారు” తీవ్రస్థాయిలో గొంతు చించుకుంటున్నాడు.
నేను మళ్ళీ అదే నవ్వు నవ్వుకుంటూ బయటకి వచ్చేశాను.
ఓసారి పార్టీలో మిత్రుడు సురేశ్, “నేను పేపర్లు చదవను. ఎందుకంటే అవి ఇప్పుడు న్యూస్ పేపర్స్ కాదు కదా- నువ్వో మరోటో చెప్పే వ్యూస్ పేపర్సేగా” అంటూ జోక్ చేశాడు.
“ఇది మరీ అన్యాయంరా” అని భుజం తట్టి మాటని గాలికి వదిలేశాను.
నాలుగేళ్ళ క్రితం –
ఒక రోజు నిద్రలేచి ఇంకా పడకమీద ఉండగానే అన్నది శర్వాణి – ” ‘అని అనిపించుకో అత్తా’ అన్నట్టు ఆ ఛండాలపు రాత లెందుకూ ఎదుటి వాళ్ళచేత మాటల చెప్పుదెబ్బలు తినటమెందుకూ? చేసినంత కాలం గౌరవంగా ఉద్యోగం చేశారు. ఇప్పుడీ నీతిమాలిన రాతలెందుకూ?”
ఆవేళ కూడా నవ్వి ఊరుకున్నాను. ఇవాళ తాను లేదు, కాలం చేసింది. అవును. ఆరోజు.. భార్య చెప్పినా తలకెక్కలేదు. జ్ఞానోదయం కాలేదు. కొడుకూ, కోడలూ నిలవేసి, కుళ్ళబొడిస్తే ఇప్పుడు కళ్ళు విచ్చుకున్నై. అంతరాత్మ మేలుకున్నది. నిర్ణయాన్ని కిరణప్రసారంగా అందించింది. క్షణంలో సగం సేపు… అంతే! ఛీ.. అనుకుంది – మనసు.
ఒకే ఒక్క రోజులో అన్ని వ్యవహారాలూ – బంధాలూ, బంధనాలూ…. పూర్తిచేసుకున్నాను.
జీవితమంటేనే మార్పుకదా! చదివిన చదువునంతా అటకెక్కించి, మురికి అంటించుకున్నా, ఇంకా బుర్రలోని కొన్ని సిద్ధాంతాల ఆకులు పచ్చగానే ఉన్నై.
తెలతెలవారుతోంది.
బయట బాగా ముసురు పట్టింది. నాలో లోపల మాత్రం మనసుతెర – ధవళస్వచ్ఛంగా ఉంది. నా రాతల్ని ఆపేస్తున్నానని చెప్పవలసిన వారికి చెప్పేశాను.
ఇంతమాత్రమే అయితే నా కథ మీకు చెప్పివుండేవాడిని కాదు. మహాప్రస్థానమేమోగానీ, నా ప్రయాణం మాత్రం అంతకుముందే ఉంది. యాక్టివోని పెట్రెలు తాగుడికి తృప్తి తీరనంతగా అలవాటు చేశాను.
జానపద కథల్లో రాజకుమారులు లోకాన్ని తెలుసుకోవటానికి వేషం మార్చి దేశం మీద పడ్డట్టు తిరుగుడే… తిరుగుడు….!
ఉదయాన్నే దేవాలయ దర్శనం… పూజారి తీర్థానికీ, ప్రసాదానికీ చేయి చాపటం, ప్రసాదం వద్దు, పదిరూపాయలివ్వమని ప్రసాదాన్ని విసురుగా నాపై విసిరిన బిచ్చగత్తె నుంచీ, మధ్యాహ్నం మేరేజ్ రిజిస్ట్రేషన్ ఆఫీసులో సర్టిఫికెట్ ఇవ్వటానికి పట్టే రోజుల లెక్కకి ‘మామూలు’ టారిఫ్ అంకెల్ని నోట్ చేసుకోవటం,
సాయంత్రం – లాక్ డౌన్ సేవలో “నోరు నాది. పేరు మీది” బాపతు ‘వితరణ పంపిణీ, నిలువెత్తు మహామహుల ఫ్లెక్సీల ఆవిష్కరణం;
పట్టాలు- చట్టాలు… చుట్టాలు… అడ్డమైన సడ్డాలు….. మార్కెట్ల దళారీలు… పార్కింగ్ అడ్డాల దందా… సంక్షేమం-చట్టుబండలూ, ఇసుకరీచ్‌లూ;
కరోనా తల్లిని రోగం నయమైనా ఇంటికి రావద్దనే సంతానం నైజం;
పరువు హత్యలూ; ప్రేమ హత్యలూ, చదువు ఆత్మహత్యలూ, నేరాలూ, ఘోరాలూ, ఇప్పుడు ఆ టాప్ ఆఫ్ ఆన్ దీజ్… లాకప్ డెత్‌లు..
ఓహ్…. అప్రత్యక్షంగా అనంతమైన దృశ్యాదృశ్యాలు… ఇరుకు మురికి గాథలు… అవును… నేను ఇప్పుడు మళ్ళీ పత్రికలో రాయటం మొదలెట్టాను.
తేడా అల్లా… ఆనాటిది వందిమాగధుల చెక్కభజన. జోగీ జోగడాల అలంకరణ… ఈనాటిది… కళ్ళారా చూస్తున్నదీ, వింటున్నదీ… అదే మీరన్నమాటనే ‘నేనన్నమాట’ని చేస్తున్నాను.
ఇప్పుడు నేనెటు నిలబడాలో నాకు అర్థమైంది. ఈమాట అంటుంటే శ్రీశ్రీ ‘కవి’కి ఇచ్చిన నిర్వచనం స్పురించింది. నిండుగా ఊపిరి తీసుకున్నాను. చాలా హాయిగా ఉంది!!
