[అనుకృతి గారు రచించిన ‘అంతర్దర్శనం’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
[dropcap]శా[/dropcap]తవాహన ఎక్స్‌ప్రెస్ స్టేషన్లో వచ్చి ఆగింది. ఖమ్మంలో అది ఎక్కువసేపు ఆగదు. వేగంగా కదిలి ఆఖరు బోగి ఎక్కింది చిత్ర. ఇంటర్మీడియట్ స్పాట్‍కి అందుకోవాలంటే, ఆ ట్రైన్‌లో వెళితేనే టైంకి స్పాట్ సెంటరుకి చేరుకోగలదు. ఆ బోగీలో కూడా సీట్స్ ఏమీ ఖాళీగా లేవు. ఇంతలో ఎవరో “మేడం”, అని పిలవడం వినిపించింది.
“మీరు ఇక్కడ కూర్చోండి” సీట్ ఆఫర్ చేసిన ఆ వ్యక్తి కేసి చూసింది. ఇరవై ఏళ్ళు ఉంటాయేమో. సన్నగా, ఎండుపుల్లలా వున్నాడు. అంత సన్నటి మనిషిని చిత్ర ఎప్పుడు చూసి వుండలేదు.
చిత్ర వెంటనే తేరుకొని, వెళ్లి కిటికీ ప్రక్కన సీట్లో కూర్చొని, “నిలబడ్డావెందుకు, నువ్వు కూడా కూర్చో,” అన్నది సీట్ ఆఫర్ చేసిన అతని కేసి చూస్తూ. మామూలువాళ్ళు అంత ఈజీగా తేరుకొనేవాళ్ళు కాదు. చిత్ర టీనేజ్ పిల్లల టీచర్. అందుకే అతనిని చూడగానే కలిగిన భావాలను దాచుకోగలిగింది.
ఆ అబ్బాయి, “ఫర్వాలేదు మేడం, మీరు కూర్చోండి” అన్నాడు.
“సీట్ వున్నప్పుడు నువ్వు నిల్చోవడం దేనికి? వచ్చి కూర్చో”
సంకోచంగా వచ్చి తనకు తగలకుండా కూర్చున్న ఆ అబ్బాయిని చూస్తూ, ఎదుట కూర్చున్న వ్యక్తికేసి చూసింది.
ఏదో జుగుప్స లాంటి భావం అతని మొహంలో కదలాడింది. ‘మనిషి బాహ్య రూపానికి ఎంత ప్రాధాన్యం ఈ లోకంలో’ అనుకుంది.
“నీ పేరేమిటి?”
“నిశాంత్ మేడమ్”
“ఎవరైనా ఏమయినా అడిగినప్పుడు వాళ్ళకేసి చూస్తూ మాట్లాడాలి” నవ్వుతూ అన్నది.
ఆతను తలెత్తి ఆమె కేసి చూశాడు. అతని కళ్ళల్లో ఏదో తెలియని బాధ.
చిత్ర అతన్ని పరీక్షగా చూసింది. ఎండుపుల్లలాంటి, నల్లటి శరీరం లోతైన కాంతి లేని కళ్ళు, సన్నని ఎముకలాంటి ముక్కు. ముందుకు పొడుచుకు వచ్చిన చెవులు, ఏ కోశాన ఇరవైఏళ్ళ యవ్వనపు ఛాయలేని, మెరుపు లేని శరీరం. జాలేసింది చిత్రకు.
ఎటువంటి భావాలు తన మొహంలో కనపడనీయకుండా, “డిగ్రీ చేస్తున్నావా?” అని అడిగింది.
“అవునండి, బి.ఏ. ఇంగ్లీష్ లిటరేచర్”
“గుడ్, తెలుగు సాహిత్యం చదువుతావా, ఇంగ్లీష్ ఒక్కటేనా?”
“అప్పుడప్పుడు చదువుతుంటానండి”
“అలా కాదు, మాతృభాష రానివారు పరభాషలో ప్రావీణ్యం సాధించలేరు” అంటూ, ఏ ఏ రైటర్స్ సాహిత్యం చదవాలో అతనికి సజెస్ట్ చేసింది. అతను ఎంతో శ్రద్ధగా ఆమె చెప్పిన పేర్లన్నీ నోటుబుక్‌లో నోట్ చేసుకొన్నాడు.
అతను వరంగల్ డిగ్రీ కాలేజీలో చదువుతున్నాడు. హాస్టల్లో తోటి విద్యార్థులెవరూ అతనితో స్నేహం చేయటానికి సుముఖత చూపించే వారు కాదు. ఇంట్లో కూడా అంతే. అక్క, అన్న తనని దగ్గరకు రానివ్వరని, తమ్ముడని చెప్పుకోవటానికి సిగ్గుపడతారని చెప్పాడు. ఆ మాట చెబుతున్నప్పుడు అతని కళ్ళల్లో నీళ్లు.
చాలా బాధ అనిపించింది చిత్రకు. “మీ అమ్మా, నాన్న ఎలా వుంటారు నీతో,” అడిగింది.
“అమ్మ తరచూ తిట్టిపోస్తుంది. నన్నెక్కడికీ తీసుకు పోయేదికాదు. తిట్టినందుకు మళ్లీ ఏడుస్తుంది.”
“నాన్న ఎలా వుంటారు నీతో?”
“మా నాన్నకి చాలా ప్రేమ నేనంటే. నాన్న నన్ను బాగా చదువుకోమని చెబుతారు”. తండ్రి గురించి చెబుతున్నప్పుడు అతని కళ్ళల్లో వెలుగు. “అసలు నేను పుట్టగానే పాలివ్వకుంటే, వాడే పోతాడు అని అందరూ మా అమ్మకు సలహా ఇచ్చారట కానీ నాన్న అందుకు ఒప్పుకోలేదు. వాడలా పుట్టడానికి వాడు కారణ౦ కాదు అంటూ నన్ను మా అమ్మ దగ్గిర పడుకోబెట్టారట. అసలు నేను బ్రతుకుతానని ఎవరూ అనుకోలేదట మేడం, అంత బలహీనంగా వుండేవాడినట.
మేడం, అన్ని వున్న పిల్లల్ని ఎవరైనా ప్రేమిస్తారు, నాన్న ప్రేమే లేకపోతే నేనెప్పుడో చనిపోయేవాడినండి. మా నాన్న ఇంట్లో వున్నప్పుడు నన్ను ఎవరూ ఏమీ అనరు మేడమ్. నాన్న మాత్రం నన్ను చాలా ప్రేమగా చూస్తారు.
మొదట నన్ను నాన్న హాస్టల్లో జాయిన్ చేసారు, కాని నాతో ఎవ్వరూ ఫ్రెండ్షిప్ చేసేవారు కాదు. నా రూమ్మేట్‍గా ఉండటానికి ఎవరూ ఇష్టపడలేదండి. నాన్న నా బాధ చూడలేక ఆయన ఫ్రెండ్ ఇంట్లో ఒక రూమ్ రెంట్‌కి తీసుకొన్నారు. నన్ను బాధపడవద్దని, బాగా చదువుకోమని చెబుతారండి. నాకు చాలా సార్లు నేను బ్రతికి ఏమి సాధించాలి ఈ శరీరంతో అని అనిపిస్తుందండి”.
“అలా అనకూడదు”, చిన్నగా మందలించింది
వరంగల్ వచ్చేదాకా ఆ అబ్బాయి యేదో ఒకటి చెబుతూనే వున్నాడు. చిత్ర స్టేషన్ దాటి ఆటో ఎక్కుతుండగా అడిగాడు, “సాయంత్రం మళ్ళీ ఇదే ట్రైన్‌కి వెళతారా మేడమ్” అని.
“అవును” అని, ఒక నిమిషం ఆలోచించి “సాయంత్రం కలుద్దాం” అంది.
నిశాంత్ మొహం పువ్వులా విచ్చింది .
***
సాయంత్రం అతను నిజంగానే ఆమె కోసం ఎదురుచూస్తూ కనిపించాడు. చిత్ర “ట్రైన్ లేట్ అట కదా” అన్నది.
“అవును, మేడం”
“కాంటీన్‍కి వెళదామా?”
“నేనా, మీతోనా?”
“ఏం? వెళదాం పద”
కాంటీన్‌లో అందరూ ఆమెకేసి విచిత్రంగా చూడసాగేరు. స్నాక్స్, కాఫీకి ఆర్డరుచేసి బిల్ పే చేసింది.
ఆమెతో స్పాట్ పూర్తయ్యేవరకు నిశాంత్ ఆమెతో ట్రావెల్ చేసాడు.
ఓ రోజు ఒక సుభాషితాన్ని ఆమెకి చూపించి దాని అర్థం అడిగాడు
‘వస్త్రేణ వపుషా వాచ
విద్యయా వినయేనచ
వకారః పంచభిర్యుక్తః
నరో భవతి పూజితః’
చిత్ర ఆ ఐదు ‘వ’ కారాలు గురించి చెప్పింది. పరిశుభ్రమైన వస్రాలు, ఆరోగ్యవంతమైన మంచి శరీరాకృతి, మంచి మాట, వినయముతో కూడిన విద్య, ఈ ఐదు ‘వ’కారాలు కలిగిన వ్యక్తి ఈ సమాజంలో గౌరవింపబడతాడు అని వివరించి చెప్పింది.
ఆమె వివరిస్తున్నప్పుడు నిశాంత్ ఆమెకేసి తదేకంగా చూడసాగేడు.
“ఏమిటి, అలా చూస్తున్నావు?”
“మీరు ఈ సుభాషితానికి బాగా సరిపోతారు మేడమ్”
చిత్ర అతనిలోని ఆత్మన్యూనతా భావాన్ని పసిగట్టింది.
“మీ స్కూల్‌లో, కాలేజీ టీచర్స్ అంతా చాలా అందంగా వున్నారా?” అడిగింది
‘లేదు’ అన్నట్టు తలూపాడు.
“అందంగా లేకపోయినా, వాళ్ళ లోని విద్వత్తుని కదా మనం గౌరవించేది, నువ్వు ఇంతవరకు డిస్టింక్షన్ స్టూడెంట్‌వి. వినయము, వివేకంతో కూడిన జ్ఞానము ప్రపంచాన్ని జయింపచేస్తుంది నిశాంత్, నిన్ను నువ్వు తక్కువ చేసుకొని బ్రతకకు. అందరికి అన్ని లభించవు, ఆ అయిదు ‘వ’కారాల్లో నీకు లేనిది ఆ రెండోది అని నువ్వు బాధపడుతున్నావు, నీ చుట్టూతా వున్న ప్రపంచం ఆ ఒక్క లోపాన్ని కూడా విస్మరించేలా ఎదగాలి నువ్వు. అన్ని వున్నా ప్రేమ ఫలించలేదనో, ఏవో చిన్న అపజయాలకు కూడా ఆత్మహత్యలు చేసుకునేవారు ఎంతోమంది. నీకింకా నీ మీద నీకు కోపం కానీ, సమాజం పట్ల వ్యతిరేకత కానీ లేదు. ఈ ప్రపంచం నీ దారికి తెచ్చుకోవాలంటే నువ్వు బాగా చదువుకోవాలి. అందగాళ్ళకే ఈ సమాజంలో స్థానం అనుకొంటే అంతకంటే పిచ్చి ఆలోచన ఇంకొకటి ఉండదు. అలెగ్జాండర్ పోప్, నియో క్లాసికల్ ఏజ్ పోయెట్, మూడు అడుగులు కూడా ఉండేవాడు కాదు, కాని ఎంత గొప్ప కవి అతడు! మన చుట్టూ మనకు స్ఫూర్తినిచ్చేవాళ్ళు చాలా మంది వుంటారు నిశాంత్, గమనించాలి.”
నిశాంత్ కాసేపు తలవంచుకుని ఆలోచిస్తూ కూర్చున్నాడు
నిశాంత్ ఆమెతో అలా పదిహేను రోజులు ట్రావెల్ చేసాడు. ఎన్నో విషయాలు షేర్ చేసుకొన్నాడు. ఒక తల్లి చుట్టూతా తిరిగే పసివాడిలా ఆమె చెప్పే ప్రతి మాటను శ్రద్ధగా వినేవాడు.
***
“నిశాంత్, రేపటినుండి నేను రాను, త్వరలో నా పెళ్లి, తను ఇండియన్ ఎయిర్ ఫోర్స్‌లో పని చేస్తారు.” ఆఖరు రోజు చెప్పింది.
ఆమె ఇంక తనకు కనపడదని అర్థమయ్యింది.
“మీతో ఒక సెల్ఫీ తీసుకోవచ్చా అమ్మా”
‘అమ్మా’ అనడంలో అతనిలోని ఆర్తి అర్థమై, “వై నాట్’” అంటూ సెల్ఫీ దిగింది. ఆమె రైలు దిగి వెళ్లిపోతుంటే, నీళ్లు నిండిన కళ్ళతో చూస్తూ ఉండిపోయాడు.
***
పదేళ్ల కాలగమనంలో చిత్ర ఇద్దరు బిడ్డల తల్లి అయ్యింది. భర్త ఉద్యోగరీత్యా హైదరాబాద్ వచ్చారు. ఆ రోజు ఆడబిడ్డ కొడుకు రాహుల్ వచ్చి, “మంచి మోటివేషనల్ స్పీచ్ వుంది వస్తారా” అంటూ అడిగాడు.
ఆ రోజు భర్తతో కలిసి ఆ ప్రోగ్రాముకి వెళ్ళింది. హాల్ అప్పటికే దాదాపు నిండిపోయింది. లాస్ట్ రోలో సీట్స్ దొరకాయి, వక్త అప్పటికే స్టేజ్ మీద వున్నాడు. పరిచయ కార్యక్రముంలో యువత హోరులో అతని పేరు సరిగ్గా వినబడలేదు. యథాలాపంగా తలెత్తిన చిత్ర వక్తని చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.
కాషాయ దుస్తుల్లో నిశాంత్. సందేహ నివృత్తి కోసం “అతని పేరేమిటి?”
“నిశాంత్ కృష్ణ ప్రభు”, చెప్పాడు రాహుల్. సందేహం లేదు, ఆతను నిశాంత్. ఆహార్యం మారింది, అతని శరీరం మారలేదు. ఇస్కాన్ సభ్యుడయ్యాడు. తన జీవితాన్ని సవ్య దిశలో మళ్ళించాడు. దేశ, విదేశాల్లో మోటివేషనల్ స్పీకర్‌గా పేరు తెచ్చుకొన్నాడు.
అతని స్పీచ్ మొదలయ్యింది. ఒక్కొక్క పరిచయం, మాట, జీవిత గమనాన్ని ఎలా మారుస్తాయో చెబుతూ అన్నాడు, “ఆ తల్లి పేరు ముఖ్యం కాదు, పదేళ్ల క్రితం, ఒక్క పదిహేను రోజుల ప్రయాణంలో నాలోని ఇన్పీరియారిటీ కాంప్లెక్స్‌ని తొలగిపోయేలా చేసి, దిశా నిర్దేశం చేసిన తల్లికి వందనం” అంటూ, ఇంకా ఇస్కాన్ గురువుకు కూడా నమస్కరించుతూ ప్రోగ్రాం ఆరంభించాడు. ఆద్యంతం సభ నవ్వులతో ముంచెత్తుతోనే, యువతరానికి కావాల్సిన మార్గదర్శకాలు సూచించాడు. నైతిక విలువలు పాటించడం ఎంత ముఖ్యమో చెప్పాడు.. సామాజిక బాధ్యతలు ఏమిటో అవి ఎందుకు, ఎలా స్వీకరించాలో తెలియచేసాడు.
చిత్ర కన్నీళ్లు బయటపడకుండా ఆపుకొని, అనుకొన్నది ‘అతన్ని కలవాల్సిన అవసరమే ఇంక లేదు. ఆతడు తనకి గొప్పతనమంతా ఆపాదించాడు కానీ తాను చేసింది అణువంత. అతను ఆకాశమంత ఎత్తు ఎదిగాడు, ఇప్పుడా సుభాషితం లోని బాహ్య స్వరూపానికంటే అంతర్స్వరూపo విశ్వ విఖ్యాతమై అతన్ని విశ్వ విజేతను చేసింది’.
