అసమ నినీష జీవితమునందున నన్ని పథాల ముద్ర వే
య సమజ వృత్తిలోగొని వియత్తల మంచున త్రోసివేసి నా
దెస కనకుండ బోయితివి ధిక్కృతిలోపల దాచి భ్రష్టతా
భ్యసనము వృత్తియయ్యె విషయానుగమై భ్రమ చెందినానిటన్
దుఃఖముతో నొడంబడికతో బ్రతుకీడ్చుచున్నయప్డు శ్రే
యః ఖని తాను కెంజివురుకన్నుల లోకములేలు తల్లి స్వాం
తఃఖనితంబుగా భువి సుతారపు మిన్నుల చంద్రవంకయై
స్వఃఖగముంబొనర్చి భవసంగతి త్రెంచుము గోటి యంచునన్
అనిరుద్ధంబులు తీవ్ర వృత్తులకు లోనై దారులం గోలుపో
యి నిషిద్ధంబులు త్రోవలన్ బడలి సాధింపంగ సౌభాగ్య చిం
తన తీరంబుల సాగి పోవవలె ఆర్తత్రాణ జీవాతువా!
నిను సేవించెద నిన్ దలంచెద భవానీనాథ రక్షింపవే
కామము కొల్లగొట్టును వికాసము క్రోధము చిత్త విభ్రమ
ఫేమము, లోభమోహములు చేర్చును నిర్ల కొటారు, నింద్రియ
గ్రామము బంది సేయు విషగర్తమునన్ కృతదోష బంధమై,
శ్రీమహితానుభావమును చెందిన వెల్లుల జల్లు చిందవే
ఒక మూసంబడి యేగుచున్కి యిది ఏదో నెత్తిపై బడ్డ పి
డ్గు కృపావర్షము వెల్లువెత్తినపు డీఘోరం బిదేలాటిదో
బకవద్ధ్యానము లేమి సేయు, వికట ప్రారంభముల్ క్రమ్మ నా
నికటంబందున చేరరావొ నను మన్నింపంగ సౌగంధివై
గరవడియున్న మన్కి కినకాంతులు విప్పుకొనంగజేయవే
పరిణతి గల్గ దీ యుపల భావము లెన్నియుగాలు సాగునో
నిరతము నిన్ దలంచుటయే నీ మధురాగమనంబు వేచుటే
హరిహరి రామచంద్ర పరియాచకమేల వ్యధార్తుతోడుతన్
కొబ్బరి పాలవంటి పలుకుల్ వెలయించెడువారు లేరు ఇం
తబ్బురమైన ప్రజ్ఞగని అచ్చెరువొందెడువారు లేరు, నన్
ప్రబ్బిన ప్రీతి పొంగులను పంచుకొనంగలవారు లేరు
ఈ దబ్బర లోకమందు నమృతంబులు చిల్కెడువారు కల్గరున్
ఎన్నొ అళీకముల్ పలికి, ఎంతటి అర్థము మూటగట్టి రా
జాన్నము మ్రింగి మ్రింగి, తనువంటిన ఆమయముల్ తపింప జే
య న్నిరయంబు త్రోవల వ్యధావధి దేహములేక యేడ్చుచున్
తెన్నులెరుంగ లేని పరిదేవన మెవ్వని విన్కి కెక్కెడున్
ఎదిరి ఎవండొ నేనెరుగ నింతకు స్వీయుడెవండొ, గుండెలో
పదునగు వెల్లుటంగడుల భావమునందున నిల్వజాలకన్
తుదకు నొకండనై పృథివి తొల్చుచు బోదునొ, అగ్ని జొత్తునో,
వెదకుచు వచ్చు నాపదల వెంబడి యాతనలస్ భరింతునో
ఇది మృత్యధ్వము పారిపోవుటకు లేనేలేదు, ఈ మన్కికిన్
తుది తా నిశ్చితమై కనంబడును, ఎంతో దవ్వొ చెప్పంగ జా
లను, జీవావళి మ్రింగు గ్రాహమిది, లీలాడోల ఈ సృష్టికిన్
పదునౌ ఖడ్గము చిత్త జాగృతియె నిల్పంజాలు ప్రజ్ఞానమున్
ఈ దేహంబును వార్ధకంబె తొలుచున్ బీభత్సతల్ కూర్చు రో
గాదుల్ చీల్చును, దీని వెంటపడి చేతోహంకృతుల్ పేల్చు, ఓ
ర్పేదన్ చిత్తము చాల కోరుకొను అంభోర్చిర్ధారా వాయువుల్
సేదన్ దేరగనీవు ఏ క్షణము లక్షించున్ దురంత స్థితిని
ఒక పదియేండ్ల మున్ను తనయుండరిగెన్ సురలోకవీధి చే
రిక యయి రెండునేండ్లకును ప్రేముడి చెల్లియు స్వర్గవాసియై
సుకృతి పితృవ్యు డచ్యుతుని చోటికి చేరె, మరొక్కయేటికిన్
ప్రకటిత కీర్తి గౌరిపద పద్మము జేరెను తన్వి యొంటిగా
ఎనుబది రెండునేండ్లు చనె నిప్పటి కీ వ్యథ చాలనట్లుగా
మనసున కొత్త ఘాతము అమాంతము మృత్యువు చిన్నకూతు భ
ర్తను దిగమ్రింగె, రాయినయి రాపిడి పొందనులేక చావు తా
డనమున ప్రాణమందదుపు డాబు చెలంగదొ భగ్న చిత్తమై
ఏడ్పిది జన్మలె న్ననుభవించిననైనను పోదు పాపపుం
గాడ్పిది భావగంధమయి ప్రల్లదమై ఎద నావరించుబో
వీడ్పడినట్టి సంగతిని వెఱ్ఱి చికాకులు క్రమ్మునీ భువిన్
తడ్పని మేఘమై మనికి దారుల గ్రీష్మము నిండిపోయెడున్
(సశేషం)
