[సంచిక – డా. అమృతలత సంయుక్తంగా నిర్వహించిన 2024 దీపావళి కథల పోటీలో సాధారణ ప్రచురణకు ఎంపికైన మోహనరావు మంత్రిప్రగడ గారి ఈనాటి ఈ బంధమేనాటిదో’ అనే కథని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
[dropcap]“ప[/dropcap]డిలేచె కెరటం చూడు.
దూసుకెడుతున్న పడవని చూడు.
వలవిసిరే రంగయ్యని చూడు.
వలలో పడ్డ చేపని చూడు”
అని పాడుకుంటూ హుషారుగా ఒడ్డుకోచ్చాడు రంగయ్య.
ఆ చేపని పట్టుకుని రంగయ్య పట్నం వెళ్ళాడు. ఎప్పుడు ఇచ్చే నాయడుగారి ఇంటికి వెళ్ళాడు. నాయడు గారు చేపని చూసి రంగయ్య చేతిలో వందుంచారు. నాయడుగారి భార్య ఏవో తెచ్చి ఇచ్చింది, రంగయ్య అవి మూట కట్టుకోని, డబ్బులిచ్చి కావలసిన సంబారాలు కొనుక్కోని ఇంటి ముఖం పట్టాడు. రంగయ్య ఇంటికి చెరేసరికి పిల్లలిద్దరు ఎదురొచ్చారు.
రంగయ్య నాయడుగారి భార్య ఇచ్చినవి పిల్లలకిచ్చాడు. ఆ తరవాత వంటచేసి పిల్లలకు పెట్టి తను తిన్నాడు.
ఆ మర్నాడు మామూలుగా వేటకి బయలుదేరాడు. ఆ రోజు ఎందుకో సముద్రం చాలా ఉధృతంగా ఎగసి పడుతోంది. రంగయ్య సంకోచించకుండా పడవ తీసి లోపలకి వెళ్ళాడు. అంతే, పెద్ద కెరటం పడవని తల్లక్రిందులు చేసింది.
రంగయ్య ఇంటికి రాకపోవడంతో పిల్లలు కంగారుపడి, ఊరి పెద్ద దగ్గరకి వెళ్ళి ఏడుస్తు చెప్పారు. రోజు రంగయ్య తెచ్చిన చేప తోటే అన్నం తినే నాయడుగారు అంతవరకూ రంగయ్య రాకపోవడంతో కంగారుపడి తన బండిమీద ఆ గూడెం వచ్చారు. అప్పటికే గ్రామం అంతా పోగై మాట్లాడుకుంటున్నారు.
“ఏమయింది?” అని అడిగారు నాయడు గారు.
“అయ్యగారు, మన రంగయ్య యేటకెళ్ళి తిరిగి రాలేదండి” అన్నాడు గ్రామపెద్ద.
“అయతే నడవండి, సముద్రం దగ్గరకి వెడదాం” అని దారితీసారు నాయడుగారు.
అందరు అక్కడకి చేరారు. సముద్రం ఏమి తనలో దాచుకోదు, పడవ తిరగబడి ఒడ్డుకు చేరింది, అది చూసి అందరు అటు నడిచారు, పడవ మాత్రమే ఉంది.
“అరే, రంగయ్య ఏమైనట్టు?” అడిగారు నాయడు గారు.
“అల్లదిగో దూరంగా ఏదో కనపడతంది” అరిచాడు వాళ్ళలో ఒకడు.
అందరు అక్కడకి వెళ్ళారు. “తాత, తాత,” అంటు అక్కడకి వచ్చారు పిల్లలు.
అందరు దగ్గరగా పరిశీలించారు. “అయ్యా నాయడుగారు, మన రంగయ్య ఇంక లేడండి” అన్నాడు గ్రామపెద్ద విచారంగా.
ఆ మాటకి నాయడు గారు ఉలిక్కిపడ్డారు. ఆ పిల్లలు ఇద్దరూ “మా తాత కేమయింది, లెగటం లేదు” అడిగారు.
“మీ తాత దేవుడి కాడికి పోయాడు రా” అన్నాడు గ్రామపెద్ద.
ఆ పిల్లల్ని చేరదీసి. కొంచంసేపు ఆలోచించి, “ఒరేయ్, ఇదిగో, వెయ్యి రూపాయలు. మీరు వాడికి అంత్యక్రియలు చేయండి” అని డబ్బు తీసిచ్చారు నాయడు గారు.
ఆయన అక్కడుండగానే రంగయ్య కాయాన్ని బూడిద చేసి వచ్చారు. ఆ పిల్లలిద్దరు ఏడుస్తు నాయడుగారి దగ్గరకొచ్చారు. “అయ్యగారు మా తాత ఇంక రాడాండీ” అడిగింది ఆ పిల్లల్లో పెద్దది.
ఆ మాటకు నాయడుగారి మనసు నీరైపోయింది.
“అసలీ పిల్లలు ఎవర్రా? వీళ్ళు రంగయ్య దగ్గరకెలా చేరారు? వాడికి ఏమవుతారు?” అని అడిగారు నాయడుగారు.
“తెల్దండి అయ్యగారు. చాలా రోజుల క్రితం సందలడ్డాక ఈళ్ళిద్దరిని తీసుకొని వచ్చాడండి, ‘ఈళ్ళెవర్రా’ అని అడిగితే ‘దేవుడిచ్చిన బిడ్డల్రా’ అని అన్నాడండి. అప్పటి ఆ పిల్లలు కూడా ఏం చెప్పలేని పరస్తితిలో ఉన్నారండి, ఆ తరవాత మాంకూడా పెద్దగా పట్టించుకోలేదండి” అన్నాడు గ్రామపెద్ద.
“మరేం చేద్దాంరా ఈ పిల్లల్ని?” అని అడిగారు నాయడుగారు.
“తవరే ఆలోసించాలండి, తవరికే మా సంగతులన్ని తెలుసు గదండి. తమవరే ఏదోటి సెయ్యండి” అన్నాడు గ్రామపెద్ద.
నాయడు గారు ఒక్క నిమిషం ఆలోచించారు, “సరే, బండెక్కండి” అని ఆ పిల్లలిద్దర్నీ తనింటికి తీసుకు పోయాడాయన.
నాయడుగారితో ఇంటికొచ్చిన ఆ పిల్లల్నిచూసి, ఆయన భార్య ఆశ్చర్యంగా నాయుడిగారి కేసి చూసింది. ఆ చూపుకి అర్థం గ్రహించిన నాయడుగారు విషయం వివరించారు.
ఆవిడ ఓ క్షణం ఆగి “అయితే వీళ్ళని ఏం చేద్దామని మీ ఉద్దేశం?” అని అడిగింది.
“నేనేం ఆలోచించలేదు, దీనంగా నాకేసి చూస్తున్న ఈ ఇద్దర్ని ఇంటికి తీసుకొచ్చాను, ముందు వీళ్ళకి అన్నం పెట్టు. ఆ తరవాత ఆలోచిద్దాం” అన్నారు నాయడుగారు.
“సరే. ఓయి పిల్లలు మీరు స్నానం చేసి రండి” అని రెండు తువ్వాళ్ళు ఇచ్చింది. ఇద్దరు బైటకి వెళ్ళారు. ఆ తరవాత నాయడుగారు కూడా స్నానానికి వెళ్ళారు.
అందరు భోంచేసారు. పిల్లలిద్దరు చాపమీదే నిద్రపోయారు. అది చూశాక నాయడుగారి భార్య హృదయం చలించింది. “వీళ్ళని పెంచడం ఈ వయస్సులో మనకి సాధ్యపడదండీ, వీళ్ళని ఏదేనా ఆశ్రమంలో చేర్చండి. డబ్బు కట్టండి మంచిగా చదువుకునే ఏర్పాటు చేయండి” అంది కళ్ళు వత్తుకుంటూ.
ఆ సాయంత్రమే నాయడుగారు వాళ్ళని పట్నానికి కాస్త దూరంలో ఉన్న ఆశ్రమంలో చేర్చి వాళ్ళ అవసరాలకు కావలసిన డబ్బు చెల్లించి పిల్లలకి విషయం చెప్పి లోపలకి పంపారు,
“అయ్యగారు మా తాత ఇంక రాడాడండీ?” అడిగాడు అందులో చిన్నవాడు.
నాయడుగారి మనసు వికలమైయింది. అది గ్రహించిన ఆశ్రమ నిర్వాహకుడు కలగచేసుకొని “మీ తాత దేవుడి దగ్గరకే వెళ్ళాడు కద. మీరు పెద్దయ్యాక వస్తాడు, అంతవరకు బాగా చదువుకోండి” అన్నాడు.
ఆ మాటకి పిల్లలు లోపలకెళ్ళిపోయారు.
“అయ్యా పిల్లల్ని బాగా చూడండి. ఏదైనా అవసరమైతే నాకు కబురు చేయండి” అని నాయడు గారు ఇంటిముఖం పట్టారు భారంగా.
ఆయన గుమ్మంల్లో అడుగు పెడుతుండగానే ‘ఈనాటి ఈ బంధంమేనాటిదో’ అనే పాట ఎక్కడనించో వినిపించింది.
నాయడుగారు భారంగా లోపలకి నడిచారు.
