[శ్రీమతి పువ్వాడ శారద గారు రచించిన ‘ఎంత చేరువో అంత దూరము’ అనే నవలని ధారావాహికగా అందిస్తున్నాము.]
[కాలు బాగవగానే ఇంట్లోంచి వెళ్ళిపోవాలనుకుంటుంది ఊర్మిళ. కానీ పిల్లలిద్దరూ ముందరి కాళ్ళకు బంధాలయ్యారు. వాళ్ళని వదిలి ఎక్కడికి వెళ్ళను అనుకుంటుంది. పరిస్థితులు పూర్తిగా అదుపు తప్పకముందే ఈ సమస్యని ఓ దారిలో పెట్టాలనుకుంటుంది. అందరూ సుఖంగా ఉండాలంటే, పిల్లలతో వెళ్ళిపోవాలని భావిస్తుంది. ఈ సమస్య పరిష్కారం కోసమే జానూ ఇల్లు వదిలి వెళ్ళిందని ఊర్మిళకు తెలియదు. మాలతికి కూడా తెలియదు. ఆమె కాసేపు జానూ కోసం చూసి, అన్నం తిని గదిలోకి వెళ్ళిపోతుంది. జానూ హైదర్‍గుడాలో ఉంటున్న నీలి కజిన్ ధృతిమతి ఇంటికి వెడుతుంది. నీలి అప్పటికే జానూ గురించి చెప్పి ఉండడంతో ధృతి జానూని ఆప్యాయంగా ఆహ్వానిస్తుంది. అక్కడ ఆ అమ్మాయితో సమయం గడుపుతున్న తల్లి గురించిన ఆలోచనలు జానూని వదలవు. సాయంత్రం వాకింగ్ చేస్తూంటే మాలతికి కళ్ళు తిరుగుతాయి. తలలో హోరులా అనిపిస్తుంది. తనకేదో అవుతోందని అర్థమవుతుందామెకు. జానూ ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావు అని కూతురుని తల్చుకుంటుంది. గుండె దడ, చేయి మొద్దుబారిన ఫీలింగ్ కలుగుతుంది. గార్డెన్‌లో ఉన్న బెంచి మీద జారిపోతుంది. ఇంతలో అన్నమ్మ వచ్చి మాలతి ముఖంపై నీళ్ళు జల్లుతుంది. ఊర్మిళ కనిపించిన భ్రమలో, వాళ్ళకి క్షమాపణలు చెప్తుంది మాలతి. జానూ జాగ్రత్తని చెబుతుంది. మగతలోకి జారుతుంది. అక్కడ ధృతి ఇంట్లో జాను అన్యమనస్కంగా ఉంటుంది. తానే పొరపాటు చేసినట్టు గ్రహిస్తుంది. అమ్మ ఎంత కంగారు పడుతుందో అనుకుంటూ, ధృతి వాళ్ళకి – అమ్మ మెడిసిన్స్ తన బ్యాగ్ లోనే ఉన్నాయని చెప్పి అర్జంట్‌గా వెళ్ళాలని చెప్పేసి, ఇంట్లోంచి బయటకొచ్చేస్తుంది. ధృతి వాళ్ళ నాన్న కారులో ఇంటి దగ్గర దింపుతారు. జానూ లోపలి వస్తుంటే, బయట అంబులెన్స్ కనబడుతుంది. ఓ బాడీని బయటకు తెస్తుంటారు. అది చూసి జానూ కుప్పకూలిపోతుంది. అక్కడే ఉన్న ఆనంద్ ఆమె వైపు పరుగెత్తుకెళ్తాడు. – ఇక చదవండి.]
అధ్యాయం 29
[dropcap]ఆ[/dropcap]నంద్ వచ్చేసరికి అన్నమ్మ మాలతి ముఖం మీద నీళ్ళు జల్లుతున్నది.
“మాలతీ!” అంటూ ముందుకు వంగిన ఆనంద్‌కు క్షణాల్లో పరిస్థితి అర్థం అయింది. వెంటనే అన్నమ్మకు ఊర్మిళను అంబులెన్స్‌కు ఫోన్ చేయమని చెప్పి, మాలతికి సి.పి.ఆర్. ఇవ్వడం మొదలుపెట్టాడు.
అత్యవసర వాహనం రానే వచ్చింది.
కూడా మాలతితో కదిలాడు ఆనంద్.
మాలతిని ఐ.సి.యు.లో అడ్మిట్ చేసుకున్నారు. వెంటిలేటర్ మీద ఉంచారు.
కార్డియాక్ అరెస్ట్ అయిన తక్షణం ఆనంద్ సి.పి.ఆర్. ఇచ్చాడు.
కాస్త ఆలస్యం అయినా బ్రెయిన్ డామేజ్ అయ్యేది అన్నారు డాక్టర్స్.
రెండు రోజులు గడిస్తే కానీ ఏమి చెప్పలేమన్నారు.
మాలతికి స్టెంట్స్ వేయాలని అన్నారు.
సమయానికి సి.పి.ఆర్. ఇచ్చి తీసుకు వచ్చినందుకు డాక్టర్స్ అభినందించారు.
“దట్స్ గ్రేట్!” అన్నారు.
ఆనంద్ గుండెల నిండా గాలి పీల్చుకున్నాడు.
‘థాంక్ గాడ్!’ అనుకుని చేతులు జోడించాడు.
***
ఇంతలో ఊర్మిళ నుండి ఫోన్ కాల్.
ఎప్పుడో మధ్యాహ్నం అనగా ఫ్రెండ్ ఇంటికని చెప్పి వెళ్ళిన జాహ్నవి ఇంకా ఇంటికి రాలేదని.
ఆనంద్ అలర్ట్ అయ్యాడు.
జాహ్నవికి అంత ఫ్రెండ్స్ ఎవరున్నారు హైదరాబాద్‌లో!
టైం తొమ్మిదిన్నర దాటిపోయింది. ఫోన్ ఇంట్లోనే పెట్టేసి వెళ్ళిందట.
జాహ్నవి ఇలా చేయడమేమిటీ?
అతనికి గాబరాగా ఉంది.
హైదరాబాద్ లాంటి మహానగరంలో ఇల్లు వదిలి వెళ్ళిన అమ్మాయి నుండి ఎటువంటి సమాచారం లేకుంటే ఎంత టెన్షన్!
మాలతికి తాను హాస్పిటల్‌లో ఉండి చేసేదేమి లేదు ఇంక. డాక్టర్స్ పర్యవేక్షణలోనే నడుస్తుంది అంతా!
అతను ఆదుర్దాగా వచ్చేసరికి గేట్ ముందు అసలే ఆందోళనలో ఉన్న జాహ్నవి ఏడుస్తూ కనిపించింది.
“జాన్వీ! అది అమ్మ కాదు తల్లీ! ప్రక్కింటి వాళ్ళు..” అంటూ గుండెల కదుముకుని ఓదార్చాడు.
***
రూమ్‌కు షిఫ్ట్ చేసి అంతా నార్మల్‌గా ఉన్నది అని చూసాక మాలతిని డిశ్చార్జ్ చేసారు.
మాలతి ఇంటికి వచ్చింది. ఆరోగ్యం కుదుట పడింది.
ఆశ్చర్యం!!
గమనిస్తే..
మాలతిలో ఎంతో మార్పు కనిపిస్తున్నది, హాస్పిటల్ నుండి వచ్చాక.
కోపం, ఉద్రేకము కనిపించడం లేదు.
ఊర్మిళపై అరుపులు వినిపించడం లేదు.
పిల్లలపై చిటుకు దెబ్బలు (నొప్పి కలుగని దెబ్బలు) ఒక్కటి కూడా పడలేదు.
‘అమ్మ ఇలా ఉండడం ఇప్పుడు చాలా అవసరం. అమ్మకు ఫిజికల్ గానే కాదు, మెంటల్‌గా కూడా ఇప్పుడు రెస్ట్ చాలా అవసరం’ అనుకుంది జాహ్నవి.
మాలతిని డాక్టర్స్ వాకింగ్ చేయమన్నారు. మెట్లు దిగి క్రిందకు వెళ్ళకుండా, డాబా కాంపౌండ్ వాల్ చుట్టూ వాకింగ్ చేస్తున్నది మాలతి.
అప్పుడే ఆనంద్ డాబా మీదకు వచ్చాడు. అన్నమ్మ చెట్లకు నీళ్ళు పోసే పైపు పైనే వదిలేసింది.
మాలతి అతన్ని చూసి ఆగిపోయింది.
ఆనంద్ కూడ ఆమె వంక చూసాడు.
ఇద్దరి చూపుల తీరం ఒకటే!
‘ఎంత గండం గడిచింది!’
మాలతికి ఆనంద్ భుజంపై వాలి తనివి తీరా ఏడవాలని ఉంది.
ఆనంద్‌కు రెండు చేతులు సాచి, గుండెలకు పొదువుకుని, “థాంక్ గాడ్! దేవుడు నిన్ను నాకు దక్కించాడు” అని చెప్పాలని ఉంది.
కాని ఎవ్వరి అడుగు ముందుకు పడలేదు.
తీరం తాకిన చూపులు (ఒకే భావంగా అర్థమయిన చూపులు) నిశ్శబ్దంగా వెనక్కు మళ్ళాయి.
కొన్నే అడుగులు – కానీ ఎన్ని మైళ్ళ దూరమో!
చేరువ కాలేని దూరం.
ఆనంద్ పైప్ అందుకుని వెళ్ళిపోయాడు.
మాలతి నడకలో వేగం మందగించింది.
***
మాలతి కోలుకుంది. జాహ్నవి సమస్య అలాగే ఉండిపోయింది.
“అమ్మా..!!” చెప్పాలని ఆగిపోయింది.
మాలతి అర్థం చేసుకుంది.
“వెళ్ళిపోదాం అనే కదా!” అంది.
అవునన్నట్టు తల్లి వంక చూసింది.
“అలాగే! వెళ్దాం” అంది.
ఆశ్చర్యపోవడం జాహ్నవి వంతు అయింది.
***
సీన్ కట్ చేస్తే..
చుక్ చుక్ బండి వెళ్ళిపోతూంది.
బండిలో జాహ్నవి – మాలతి.
జీవితంలో ప్రతి వాళ్ళు ఎక్కే బండి, ఆశల బండి. ఆ బండి ఎవర్ని దింపేస్తే వాళ్ళు దిగిపోవాల్సిందే. జాహ్నవిని కూర్చోబెట్టుకుని తండ్రికి దగ్గర చేసింది, ఆనంద్‌ను దూరం చేసి మాలతిని లాక్కెళ్ళింది.
***
ఇరువురిలో భావోద్వేగం నింపిన నిశ్శబ్దం –
గడిచిన గతం మదిలో నిలిపిన గుర్తులు.. తీపివో, చేదువో, కాలానికి వదిలేసి –
తిరుగు బాటలో ఇరువురూ –
భావాలను మాటల్లో పెట్టలేని మూగతనంలో –
ఎంత గండం గడిచింది.
అమ్మకేమైనా అయి ఉంటే తానేమయ్యేది, అనుకుంది జాహ్నవి.
రైలు కదులుతూంది – కలవని పట్టాలపై – ఎందరినో కలిపేందుకు!
కానీ, విడిపోయిన అమ్మా నాన్నలను అది కలుపలేదు.
అమ్మా -నాన్న ఎన్నటికీ కలువని ఈ రైలు పట్టాలే!
ఈ కలవని పట్టాల పైనే – తను ప్రయాణించింది.
ఎంత సుదీర్ఘ ప్రయాణం చేసినా వచ్చిన చోటుకే చేరాలనే చేదు నిజం ఆ చుక్ చుక్‌ల్లో వినిపిస్తూంది జాహ్నవికి.
ఇంతకీ అమ్మ తన లెటర్ చదివిందా!
ఎన్ని సార్లో అనుకుంది. కానీ అడగలేకపోయింది.
“అమ్మా!” అని పిలిచింది.
కిటికీలో నుండి బయటకు చూస్తున్న మాలతి “ఏమిటి! జానూ!” అంది.
అణిగిన అలలా ఆమె గొంతు ప్రశాంతంగా ఉంది.
ఆమెలో ఈ మార్పు జాహ్నవి గమనించింది.
“అమ్మా! నా లెటర్ వల్లే నీవీ నిర్ణయం తీసుకున్నావా!” అంది.
మాలతి కూతురి వంక చూసింది.
ప్రశ్న చిన్న గానే ఉంది.
సమాధానం లోనే మోయలేనంత బరువు ఉంది.
నిట్టూర్చి ఒక నిముషం ఆగి, జాహ్నవి వంక చూస్తూ చెప్పింది.
“కాదు జానూ! నీ లెటర్ కంటే ముందు నేను మృత్యు పత్రం చదివాను. అదే నన్ను మార్చింది, ఆ క్షణం నాకు ఆఖరి క్షణం అనిపించింది. అప్పుడు నా మనసు ఏమి ప్రార్థించిందో తెలుసా!” అంది మాలతి.
ఆ రోజు బెంచి పై తన వేదన గుర్తు చేసుకుంటూ..
అన్ని మోహాపాశాలకు అతీతంగా తన మనసంతా ఒకే కేంద్ర బిందువు వద్ద స్థిరమై, అంతః శక్తులన్నీ కూడదీసుకుని – ‘ఓ! భగవంతుడా!, నా పిచ్చి తల్లి జాహ్నవి కోసం, నా బంగారు తల్లి కోసం నన్ను బ్రతికించు! నా బిడ్డ కోసమే నా జన్మ ముగిస్తాను’ అని.”
జాహ్నవి తల్లి వంక చలించి పోతూ చూసింది. “అమ్మా!” అంటూ ఆర్తిగా హత్తుకుంది.
ఇద్దరి మనసులు మౌన రాగంతో పెనవేసుకున్నాయి.
***
మరో సీన్ –
విశాలమైన హాల్లో ఆనంద్ ఒంటరిగా నిల్చుని ఉన్నాడు.
అణుచుకున్న ఆవేదన ప్రస్ఫుటంగా కనిపిస్తూంది అతనిలో.
మాలతి వెళ్ళి పోయింది.
తన శరీరంలో ఒక భాగం వేరు అయినట్టు ఉంది.
మాలతిని పరిరక్షించుకోవడంలో తృప్తి – ఆమె తన వద్ద ఉంటే మనసుకో సంపూర్ణ భావం –
తనను ఇలా బాధ పెట్టేందుకేనా మాలతి మళ్ళీ వచ్చింది.
ఆనంద్ కళ్ళ నుండి నిశ్శబ్ద జలపాతం..
ప్యాంట్ జేబుల్లో చేతులు దూర్చి నిలబడిన ఆనంద్ కు ఓదార్చేందుకు కదిలి వచ్చింది ఓ గాలి తెమ్మర. పరదా ఊగి ‘మాలతి’ అన్న అక్షరాలు అతన్ని మృదువుగా స్పర్శిస్తూ, వెనక్కి మళ్ళాయి.
కొన్ని బంధాలంతే ఎంత చేరువో అంత దూరం – ఎంత దూరమో అంత చేరువ!
ఆశల బండి ఆనంద్ ప్రక్క నుండే కదిలిపోయింది.
సవ్యమైన కుటుంబ వ్యవస్థ కోసం బంధం నిలుపుకోవాలి.
మంచి కుటుంబమే మంచి సమాజాన్ని నిర్మిస్తుంది.
అమ్మా నాన్నల మధ్య అగచాట్లు లేని భావి తరం పిల్లలను అందరమూ చూడాలి.
***
పరిగెత్తే ట్రైన్ కిటికీల నుండి చూస్తూంది మాలతి.
ఈ ప్రయాణం తనకు ఓ గొప్ప సత్యం తెలిపింది. ఇది తాను ఊహించనిది. కానీ తన మనసు మంటను చల్లార్చేది.
తాను మోసపోలేదు. అవివేకంగా జీవితాన్ని చేజార్చుకుంది.
ఊర్మిళ ఆయన జీవితంలోకి వచ్చినా, తనపై ఆయన ప్రేమ చెక్కు చెదరలేదు. జన్మాంతం విడిపోని ప్రేమలు తమవి.
‘చాలు, ఇది చాలు.. తన జీవితానికి అంతా ఆ భావన చాలు.. ఆ భావమే తోడుగా ఉండగా, ఇంక తాను ఒంటరి ఎలా అవుతుంది’.
***
మాలతి జాహ్నవి బ్యాగ్ సర్దుతూంది.
“అమ్మా!ఎక్కడికి వెళుతున్నాం” అంది జాహ్నవి.
“వెళుతున్నాం కాదు. వెళుతున్నావు” అంది మాలతి.
జాహ్నవి కేమీ అర్థం కాలేదు.
మాలతి బ్యాగ్‌లో ఏవేవో సర్దేస్తూంది.
“హూ! ఏమిటో నీ ప్లాన్ చెప్పవు. వారం రోజుల నుండి బ్యాగ్ మాత్రం సర్దేస్తూ ఉన్నావు.”
మాలతి బ్యాగ్‌లో బట్టలు పెట్టడం మానేసి, జాహ్నవి వంక చూసింది.
“నీకు ఇష్టమైన ప్లేస్‌కు. నువ్వెన్నో కలలు గన్న ప్లేస్‌కు!”
“అంటే..” జాహ్నవికి ఏదో అర్థం అయ్యీ, కానట్టు ఉంది.
మాలతి అటు తిరిగి చెంగుతో కళ్ళద్దుకుంది.
“మీ నాన్న దగ్గరికి!” స్థిరంగా పలికింది గొంతు.
జాహ్నవి అయోమయంగా చూసింది.
“మామ్! డు యు నో, వాట్ ఆర్ యూ సేయింగ్!”
“ఎస్! ఐ నో!”
అంటూన్న తల్లి వంక బిత్తరపోయి చూసింది, జాహ్నవి.
“అదేంటి! నేను వెళితే నువ్వూ, తాతయ్య గారు ఏమి కావాలి?”
“ఏమి కాము. బాగుంటాము” వెనుక నుండి తాత గారి గొంతు వినిపించి, తిరిగి చూసింది జాహ్నవి.
“మీరు.. నేను లేకుండా ఉండగలరా!”
ఇది సాధ్యం అవుతుందా!
జాహ్నవికి ఆ మాటలకు షాక్ తగిలినట్టు అయ్యింది.
“మేము బాగుంటాము” ఇద్దరూ ముక్త కంఠంతో అంటుంటే నివ్వెర పోయిన జాహ్నవి, బిగ్గరగా అరిచింది. “నో! ఇట్స్ ఇంపాజిబుల్. మీరు ఉండలేరు. మీరు ఇద్దరే ఒంటరిగా ఉంటే నేను ఒప్పుకోను.”
“నువ్వే అన్నావు గదా! ఇద్దరు అని. ఇంక దిగులు ఎందుకు?”
“అలా అంటావేమిటి, మామ్! తాతగారు పెద్దవాళ్ళు. నీకు హెల్త్ బాగుండదు.”
“లేదు, జానూ! నేను హెల్త్ బాగా చూసుకుంటాను. ఎప్పుడు వీడియో కాల్ చేసినా, నా నవ్వు ముఖమే నీకు కనిపిస్తుంది.”
“అమ్మ నాతో రోజూ వాకింగ్‌కు వస్తుంది.”
“నేను నీలి వాళ్ళమ్మ గారితో కలిసి గుడికి కూడా వెళతాను. పక్కింటి ఆంటీలు పిలిస్తే పేరెంటాలకు వెళతాను. “
“అంతేనా, వినుత వాళ్ళమ్మ గారితో షాపింగ్‌కు కూడా వెళుతుంది” చెప్పారు తాతగారు.
అవునన్నట్టు తలాడించింది మాలతి.
వరాలు గుప్పిస్తూన్న అమ్మా, తాతయ్య గార్ల వంక ఇంకా అపనమ్మకంగా చూస్తూంది జాహ్నవి.
“ఎందుకు! ఎందుకు ఇలా ఇదంతా!”
గట్టిగా అంది. “నో! నేను వెళితే మీరు ఒక్కరు అవుతారు.”
“లేదు, జానూ! మేము హ్యాపీగా ఉంటాం. ప్రామిస్! “
“ఎందుకు అమ్మా! ఎందుకు ఇదంతా!”
“జానూ! నా మాట విను. ఇన్నేళ్ళు మా వద్ద ఉన్నావు. ఇప్పుడు నాన్న దగ్గర ఉండడం న్యాయం!”
జాహ్నవి మౌనంగా ఉంది.
“ఇకపై నీ భవిష్యత్‌కు సంబందించిన నిర్ణయాలన్నీ మీ నాన్న తీసుకుంటారు.”
“నాన్న మంచితనం నిన్ను మార్చేసిందా అమ్మా!” అంది జాహ్నవి గాద్గదికంగా.
‘శ్రుతకీర్తి స్నేహం కూడా ఆలోచింప జేసిందేమో!’
‘ఆత్మసాక్షిగా మృత్యుముఖంలో చేసుకున్న ప్రమాణంతో మనసు అంతర్ముఖమయ్యిందేమో!’
ఏమో, ఏమి జరిగిందో!
కాలము, మనుషులు మారడం సహజమే!
***
ట్రైన్ కదిలింది.
జాహ్నవి వీడలేక, వీడలేక ట్రైన్ ఎక్కింది.
అమ్మా, నాన్నా..
ఎవరినో ఒకరిని మిస్ అవక తప్పని తన జీవితం..
తనదే కాదు, ఎందరో డైవర్సీ పిల్లల జీవితం – ఇంతే!
ట్రైన్, పట్టాలపై నుండి కదిలి పోతుంటే, వెనుకే అవుతున్న అమ్మను చూస్తూ, ముందుకు కదిలింది జాహ్నవి.
(సమాప్తం)
