ఆ.. ఆనందమే వేరు సుమా..!!
[dropcap]జీ[/dropcap]వితంలో ఏ దశకు ఆ దశే గొప్పది. సీరియస్‍గా తీసుకుంటే దేని గొప్పదనం దానికుంటుంది. జీవితం చివరి దశలో వాటన్నింటిని సింహావలోకనం చేసుకోగలిగేవారికి, అంతకు మించిన ఆనందం, తృప్తి ఎక్కడ దొరుకుతుంది. కొందరు వారి వారి అభిరుచులను బట్టి, మిత్రులతో, సన్నిహితులతో, శ్రేయోభిలాషులతో, దగ్గరి బంధువులతో ఏదో రూపంలో నిత్యం సంబంధం కలిగి వుంటారు. అయితే అందరికీ ఇది సాధ్యం కాకపోవచ్చు. సాధ్యం అయినా దానిమీద పెద్దగా పట్టింపు ఉండకపోవచ్చు. కొందరు మాత్రం గత జ్ఞాపకాలను నెమరు వేసుకుని తాత్కాలిక తృప్తిని పొందుతూ వుంటారు.
ముఖ్యంగా చదువుకునే రోజులను గురించి చెప్పాలంటే, చాలామంది, పదవ తరగతి, లేదా ఇంటర్ వరకూ ఒకే చోట చదువుకుని, ఆ తర్వాత పై చదువుల కోసం తలోచోటికి పోయే పరిస్థితులు ఏర్పడుతుంటాయి. వారి.. వారి అవకాశాలను బట్టి వివిధ ప్రదేశాలకు వెళ్లి చదువుకోవడం, చదువులు పూర్తయ్యాక, ఉద్యోగ రీత్యా వివిధ ప్రదేశాలకు, రాష్ట్రాలకు, లేదా విదేశాలకు వెళ్లడం, అక్కడ స్థిరపడిపోవడం జరుగుతుంది. ఆడపిల్లల విషయం వేరేగా చెప్పనవసరం లేదు. అత్తారిల్లు, ఆఫీసు ఎక్కడ వుంటాయో చెప్పలేము.
ఇలా ఒకరినొకరు కలుసుకోలేని పరిస్థితి ఏర్పడుతుంది. అలా చాలామంది ఇక అసలు కలుసుకోలేక పోతారు. ఉద్యోగాల మూలానో, బంధుత్వాలు మూలంగానో, కొందరు వారి జీవితంలో బాల్య మిత్రులను కలుసుకోగలుగుతారు. అలా కాకుండా ఒక్కోసారి మనం ఊహించని రీతిలో, మనకు తెలిసిన వాళ్ళు అనుకోకుండా, వేరొకరి ద్వారా మన గురించి తెలుసుకుని, మన వివరాలు కనుక్కుని, మనకు కాల్ చేసినా, ఉత్తరం రాసినా (ఇప్పుడు అలవాటు తప్పిపోయిందనుకోండి) మనం పొందే ఆనందం చెప్పడానికి కొలమానం ఉండదు. ఎందుకంటే అలా జరుగుతుందని మనం ఊహించం, అనుకోము కూడా! అలాంటి సందర్భాలు మనిషికి జీవితం మీద మరింత ఆశను కలిగిస్తుంది. ఈ ఆధునిక కాలంలో మొబైల్ వంటి ప్రసార/ప్రచార సాధనాలు అందుబాటులోనికి రావడంతో, ఇలాంటి కలయికలు మరింత సులభం కావడానికి అవకాశం కలిగింది. ఒకప్పుడు వేరే ఊర్లలో, విదేశాల్లో వున్నవాళ్ళతో కనీసం మాట్లాడాలనుకుంటే, ‘ఎస్.టి.డి, ఐ.ఎస్.డి’ కోసం గంటల తరబడి వేచి చూడాల్సి వచ్చేది. మాట్లాడుకోవడానికి క్లారిటీ ఉండేది కాదు, పైగా బోలెడంత ఖర్చుతో కూడుకుని ఉండేది. సామాన్యులకు ఈ సదుపాయం ఉండేది కాదు.
కానీ ప్రస్తుత పరిస్థితి దీనికి భిన్నం. ఇప్పుడు మొబైల్ నుండి ఉచితంగా ఎక్కడికైనా మాట్లాడుకునే అవకాశం వచ్చింది. అందుచేత పాతవాళ్ళు కలుసుకోవడానికి ఇప్పుడు ఇదొక ముఖ్య సాధనం అయిపొయింది. అతి సామాన్యుడికి సైతం మొబైల్ అందుటులోనికి రావడమే దీనికి ప్రధాన కారణం.
మొబైల్ వచ్చి జీవితాలను నాశనం చేసిందని, బంధాలు-అనుభందాలను తెంచేసిందని, ఇంట్లో వాళ్ళు మాట్లాడుకోవడమే మానేశారని.. మొబైల్‍ను వాడుతూనే దానిపై నిందలు మోపేవాళ్లు కూడా లేకపోలేదు. దేనినైనా సద్వినియోగం చేసుకోకపోతే ఇలాంటి వ్యాఖ్యానాలే వినిపిస్తుంటాయి. అది ఆ పరికరం తప్పు కాదు కదా!
ఇక అసలు విషయానికి వస్తే, ఈ మధ్య రచయిత్రి శ్రీమతి పుట్టి నాగలక్ష్మి గారు (వీరు సంచిక – అంతర్జాల పత్రిక ద్వారా పరిచితులు) నా.. అనారోగ్యం వల్ల రెండుసార్లు వారి ఫోన్ విషయం నేను చూడలేదు. అయితే వారే నాకు వాట్సప్‌లో మెసేజ్ పెట్టారు. కొందరి పేర్లు ఉదాహరించి “వీరు మీకు తెలుసా, సార్” అన్నారు. అది చదివి నేను ఆశ్చర్య పోయాను. కారణం వారు ఉదాహరించిన వారందరూ, నాగార్జున సాగర్లో, నా విద్యార్థి దశలో నాకు బాగా పరిచయం వున్నవారు. వీళ్లంతా నాగలక్ష్మి మేడంకు ఎలా తెలుసబ్బా? అని కాస్సేపు ఆశ్చర్య పోయాను. ఆవిడ బంధువులు అనుకుందామా, అంటే, ఆవిడ చెప్పిన వ్యక్తులను బట్టి, బంధువులు అయ్యే అవకాశం లేదు. ఆవిడ ఫోన్ చేసి మాట్లాడేవరకూ ఆ చిక్కు ముడి వీడలేదు.
ఆవిడ చెప్పిన వాళ్లంతా, చదువు సంధ్యలు ముగించుకుని, ఉద్యోగ రీత్యానూ ఇతర కారణాల వల్ల నాగలక్ష్మి గారికి బాగా తెలుసు. అయితే మాటల మధ్యలో నాగార్జున సాగర్ రావడం, నేను సంచికలో రాసిన ఒక వ్యాసం ఆధారంగా లక్ష్మి గారు నా పేరు ప్రస్తావించడం, తద్వారా తీగ లాగితే డొంక కదిలినట్టు మొత్తం సమాచారం అందించే అవకాశం ఆవిడకు కలిగింది.
మేడం ఉదహరించిన వ్యక్తులు నన్ను అభిమానించే వాళ్ళు కావడం, ఇప్పటికీ అభిమానిస్తుండడం, ఇదంతా సాగర్లో నన్ను చదివించిన మా అక్క ప్రభావం. వాళ్లకి మా అక్క పట్ల వున్న గౌరవం,అభిమానం కారణంగా నన్ను ఇంకా గుర్తుపెట్టుకుని నన్ను గురించి తెలుసుకోవడం, నన్ను కలవాలని ఆరాటపడడం, వారి సహృదయతకు తార్కాణం. ఇప్పుడు ఇక్కడ వారందరి గురించి ప్రస్తావించలేను కానీ, ఒక వ్యక్తి గురించి తప్పక చెప్పాలి.
నాగార్జున సాగర్, దక్షిణ విజయపురి హైస్కూల్‍లో మా అక్క స్వర్గీయ కుమారి కానేటి మహానీయమ్మ గారు సైన్స్ అసిస్టెంట్‍గా పని చేస్తూ, బయాలజీ, ఆంగ్లం బోధించేవారు. అక్కకు ఇద్దరు మంచి స్నేహితులు (సహోద్యోగులు) ఉండేవారు. వారు శ్రీమతి శేషారత్నం గారు (ఇప్పుడు గుంటూరు లో విశ్రాంత జీవితం గడుపుతున్నారు) శ్రీమతి సత్యవతి గారు (ఇప్పుడు లేరు). సత్యవతి టీచర్ గారు హిందీ బోధించేవారు.
ఈవిడ మా అక్కను, మమ్ములను (నన్ను, అన్నయ్య డా. మధు) స్వంత బంధువులుగా చూసేవారు. మా కుటుంబం నాన్-వెజిటేరియన్,అయినప్పటికీ మా అక్క మాత్రం నూటికి నూరుపాళ్లు శాకాహారి. అందు చేత సత్యవతి టీచర్ గారు, నాకు అన్నయ్యకు, మాంసాహారం ఆప్యాయంగా వండిపెట్టేవారు.
ఆవిడకు ముగ్గురు పిల్లలు, ఆ పిల్లలతో పాటు, వారి చెల్లెలి కొడుకును కూడా చదివించేవారు. ఆ ముగ్గురు పిల్లలకంటే ఈ అబ్బాయి పెద్దగా ఉండేవాడు, ఇంటిపనులలో టీచర్ గారికి సహాయం చేస్తూ కష్టపడి చదువుకుంటుండేవాడు. నేను 1974లో ఇంటర్ పాస్ అయిన తర్వాత, హైదరాబాద్‍కు వచ్చేయడం చదువు, ఉద్యోగం, పదవీ విరమణ, విశ్రాంత జీవితం 70 ఏళ్ళ వయసుకు లాక్కొచ్చింది. ఈ కాలంలో సత్యవతి టీచర్ గారు చనిపోవడం మాత్రమే తెలుసును గానీ, వారి పిల్లలు ఏమి చదువుకున్నారో నాకు తెలిసే అవకాశం లేదు. ఆ ఆలోచన కూడా సహజంగా ఉండదు. ఎందుకంటే మన నిత్య జీవిత వ్యవహారాలు మనకుంటాయి కదా!
మేడం పుట్టి నాగలక్ష్మి గారి ద్వారా తెలిసిన విషయం ఏమిటంటే, సత్యవతి టీచర్ గారి దగ్గర చదువుకున్న వారి చెల్లెలి కొడుకు,శ్రీ నరసింహ రావు (ముద్దు పేరు ‘నర్స’) ప్రస్తుతం విజయవాడలో ఫస్ట్ మెట్రోపాలిటన్ మేజిస్ట్రేట్ గా పని చేస్తున్నాడని (సత్యవతి టీచర్ గారి పిల్లలు ఈ స్థాయికి వచ్చినట్టు లేరు).
ఈ విషయం విన్న నా ఆనందానికీ ఆశ్చర్యానికి కొలబద్దలు లేకుండా పోయాయి. అంత మాత్రమే కాదు, నా గురించి తెలియగానే నా మొబైల్ నంబర్ సంపాదించి, నాతో ఎంతో మర్యాదగా ఆత్మీయంగా మాట్లాడడం. ఎలాంటి భేషజాలు లేకుండా, ఆయన కుటుంబ మిత్రుడిలా, నలభై నిముషాలు మాట్లాడడం. ప్రతి రెండు నిముషాలకూ తనకు విద్యాబోధన చేసిన మా అక్కను స్మరించుకోవడం, అతని సంస్కారానికి, అభిమానానికి చిన్నవాడైనా, చేతులెత్తి నమస్కరించాలనిపించింది. ఇలా మా అక్క ద్వారా నాకు లభించే గౌరవానికి గర్వపడుతుంటాను. ఊహించని స్థాయికి చేరుకున్న అక్క శిష్యులను గురించి విని సంబరపడిపోతుంటాను. అక్క ఎంత అదృష్టవంతురాలో కదా! గురువుల విలువ కూడా అలాంటిది మరి!!
(మళ్ళీ కలుద్దాం)
