[dropcap]భా[/dropcap]రతీయ సనాతన ధర్మంలో ఆధ్యాత్మికత అన్నది జీవన వేదంగా యుగయుగాలుగా ప్రవహిస్తున్నది.
పృథ్విలో పుట్టిన ప్రతి జీవులలో మానవుడు ఎంతో ఉన్నతుడు. దానికి కారణం అతను ఆలోచించగలగటం. ఈ ఒక్క గుణమే కదా మానవుణ్ణి ఉన్నతుణ్ణి చేసింది.
అందుకే మానవ జన్మ వచ్చాక ఈ జన్మ కారణం, లక్ష్యం తెలుసుకోవటం ప్రతి మానవుని కనీస ధర్మం. మానవజన్మకు ముక్తి పొందటమే పరమావధి అన్న సత్యం ఆలోచనతో అవగతమౌతుంది. ఆ విషయమే సనాతన ధర్మం కూడా సూచిస్తుంది.
-మానవుడు ఇలాంటి విషయ-జ్ఞానం ఎలా సంపాదిస్తాడు? శాస్త్రాలు చదవటం వలన ఆ విషయ పరిజ్ఞానం వస్తుందా?
-శాస్త్రాలలో అనేక కర్మలు చెప్పబడ్డాయి. వాటిని ఆచరించి మానవులు జన్మ సాఫల్యం పొందవచ్చా?
-సత్కర్మలు చెయ్యటం వలన ముక్తి లభిస్తుందా?
శాస్త్రాలు చదివితే సత్కర్మల యొక్క జ్ఞానం తెలియవచ్చు.
కాని గ్రంథాలు చదవటం వలన జ్ఞానం ఎంత వస్తుంది అంటే, సందేహమే. అంతే కాదు, కర్మల వలన, జ్ఞానం వలన మానవులకు ముక్తి లేదా ఆత్మాజ్ఞానం (absolute truth) తెలియదు.
మరి గతి ఏమిటి?
– సమాధానమే గురువు. అంతర్ముఖమయి ఆత్మ జ్ఞానం పొందటానికి ప్రతి వారు తప్పక ఒక ‘గురువు’ ను ఆశ్రయించాలి. గురువు ద్వారానే ఆత్మజ్ఞానం లభిస్తుంది.
ఆత్మజ్ఞానము కావాలనుకునే మానవులు సాధన చెయ్యాలి. వారిని సాధకులు(Seekers) అంటారు.
ఈ సాధకులు ఒక జ్ఞాని అయిన గురువు వద్దకు వెళ్ళి జ్ఞానం కోసం అర్థించాలి.
గురువు అంటే ఎవరు?
ఎక్కడ ఉంటారు?
ఎలా ఉంటారు? ఎవరిని గురువుగా ఎన్నుకోవాలన్న ఎన్నో ప్రశ్నలొస్తాయి సాధకులకు.
‘గు’ అంటే గతి ప్రదాత. ‘ర’ అంటే సిద్ధి ప్రదాత ‘ఉ’ అంటే అన్నీ చెయ్యగలవాడని ఒక అర్థం.
మనకు గతిని, సిద్ధిని ఇవ్వగలవాడు ఒక్క పరమాత్మనే కాబట్టి మనకు మరో గురువు దొరకరు ఈ అర్థంలో చూసుకుంటే.
మరో అర్థంలో:
‘గు’ అంటే జ్ఞానం, ‘రు’ అంటే ప్రసాదించువాడు అని మరో అర్థం.
అంటే మనలోని అజ్ఞానాన్ని రూపుమాపి, ఆత్మ జ్ఞానం ఇచ్చువాడు గురువు అని అర్థం.
అలాంటి ఆత్మ జ్ఞానం మనకు ఇవ్వాలంటే ముందు ఆయన ‘ఆత్మజ్ఞాని’ అయి ఉండాలి. మనం అలాంటి ఆత్మజ్ఞానిని గురువుగా గ్రహించాలి.
-మనకు తల్లి మొదటి గురువు. తల్లికి ప్రతి మనిషి తన జీవితమంతా ముందుగా నమస్కారం చేసుకోవాలి.
మనకు చిన్న నాటి నుంచి చదువు చెప్పిన గురువును – గురువనవచ్చా?
మన జీవితంలో వివిధ సందర్భాలలో వివిధ వ్యక్తులు ఆత్మోన్నతికి సహాయపడుతూ ఉంటారు. వారు సూచకగురువులు.
మన కుల గురువులు, ఆచార్యులు, చెయ్యవలసిన విధుల గురించి చెప్పేవారు వాచక గురువులు. మంత్రాలను ఉపదేశించే గురువులు బోధక గురువులు.
మన మంత్ర గురువులే మన పరమ గురువు అయి ఉండనక్కర్లేదు.
తత్త్వ జ్ఞానోపదేశం చేసి జీవుని మార్గాన్ని సుగమనం చేసే వారిని దీక్షా గురువు అంటారు.
మాయాజాల స్వరూపమైన ఈ బ్రహ్మాండంలో పరమాణువు నుండి అనంతమైన విశ్వం వరకు గల అంతరంగ బహిరంగ విషయాల తత్త్వాన్ని బోధించేవారిని శిక్షా గురువు అంటారు.
గురువు అన్నవారు చాలా ముఖ్యులు మానవ జీవితంలో. ఆత్మదర్శి అయిన గురువు లభించిన వారి జన్మ ధన్యం.
అలాంటి గురువు నేటి మన జీవిత విధానంలో దొరకటం పరమ కష్టం.
గురువు త్రిమూర్తులకన్నా శక్తిమంతుడు. (గురుః బ్రహ్మా, గురుః విష్ణువు, గురుఃదేవో మహేశ్వరః గురుః సాక్షాత్ పరంబ్రహ్మః తస్మై శ్రీగురవే నమః’). ఆయన కృప కలిగితే సర్వ దేవతా అనుగ్రహం , ఆత్మదర్శనం, బ్రహ్మానందం కలుగుతాయి. అయన ఆగ్రహిస్తే శిష్యుని రక్షించువారు ఉండరు.
ముముక్షువులైన, ఆత్మదర్శిని ఎలా కనుక్కోవాలి? కలిసినప్పుడు ఎలా వారి అనుగ్రహానికి నోచుకోవాలి అన్నది ప్రశ్న.
గురువు కోసం సాధకుడు తపించాలి.
తప్పిపోయిన దూడ తల్లి ఆవు కోసం తపించినట్లుగా, సంతలో తప్పిపోయిన పిల్లవాని కోసం తపించే తల్లిలా తపించాలి.
సాధకునికి ఉండవలసిన ముఖ్య లక్షణం తపన.
సద్గురువు కోసం తపించిన శిష్యుణ్ని గురువు తప్పక వెత్తుకుంటూ వస్తాడు.
భగవత్గీతలో కూడా భగవానుడు గురువు యొక్క ప్రాముఖ్యతను వివరిస్తాడు.
గురువును గుర్తించటం అన్నది అసలు సమస్య. ‘సాయిలీలామృతం’ లో సాయినాథుడు చెప్పనది బట్టి, “ఏ మహాత్ముని రూపం నీకు మదిలో నిలిచిపోతుందో, ఏ మహనీయుని దగ్గరకు వెళ్ళగానే నీ సందేహాలు నివృత్తి అవుతాయో, ఏ వ్యక్తి దగ్గర నీకు ప్రశాంతత, ఆనందము కలుగుతాయో, ఏ వ్యక్తిమీద నీకు నమ్మకము, గురి కలుగుతాయో… ఆ మహనీయుడే నీకు గురువు”.
గురువు ఆహారం, ఆహార్యం వంటి వాటిని శిష్యులు పట్టించుకోకూడదు.
ఇలాంటి గురువు దొరికాక, శిష్యుడు ఇక సర్వం గురువుగా భావించి సేవ చేసి సంశయ నాశనం పొంది, యథార్థ జ్ఞానం పొందుతాడు. అప్పటి స్థితి నుంచి ఆత్మజ్ఞానం, పరదేవతా దర్శనం లభిస్తుంది ఆ అదృష్టవంతునికి.
గురువు అన్నవారు జగత్తు కన్నా ఉన్నతమైనవారు. వారు ఈ లోకం గురించి ఆలోచించకపోవచ్చు, ఈ లోకం యొక్క సిద్ధాంతాలకు, కట్టుబడులకు గురువు దూరంగా ఉండవచ్చు, మాయలు చెయ్యకపోవచ్చు, కానీ ఆయన సర్వ శక్తివంతుడు.
అందుకే తమ గురువును శిష్యులు పరమాత్మ యొక్క మానవరూపంగా కొలవాలి. గురునింద ఎప్పటికీ చెయ్యకూడదు. భక్తిగా, శ్రద్ధాళువై ఉన్న శిష్యుణి గురువు అనుగ్రహం సదా కాపాడుతుంది.
సాధకుడు పరమ గురువును చేరేవరకు సహాయం చేసే గురు -పరంపరను అను నిత్యం నమస్కరించుకుని, తన గురువు అనుగ్రహము కోసం ప్రార్థన చెయ్యాలి. మంచి గురువు దొరికాక సాధకులు, తనకు తోచినప్పుడు కాకుండా, ఉన్నదే గురు సేవ కోసం అని నమ్మి సేవిస్తే, ఆ తత్త్వదర్శి, శిష్యునకు సర్వం అనుగ్రహిస్తాడు.
కాబట్టి మానవ జన్మ నెత్తిన ప్రతివారు, ఒక గురువును చూసుకొని సాధన ద్వారా ఆత్మ దర్శనం చేసి బ్రహ్మానందం పొందటమే జీవన్ముక్తి అని సనాతన ధర్మం చెబుతున్నది.
గురువులలో ఆదిశంకరులకు జగద్గురువని పేరు.
***
జన్మ నెత్తినది మొదలు మానవులు:
దుఃఖం అన్న అంగీ ధరిస్తారు,
జమచేసుకోవటం అన్నది లక్ష్యం గా బ్రతుకుతారు…
దుస్తుల దొంతరలు కురుస్తారు …
ధన, నగల మూటలు నిలవబెడతారు,
వస్తువులు పేర్చుకుంటారు,
అజ్ఞానం కప్పి పుచ్చుకుంటారు,
నలుగురిలో గొప్ప చెప్పుకుంటారు।।
‘మాయ’ ముసుగును నిలువెల్లా నింపుకుంటారు,
జన్మ నెందుకు ఎత్తామని ఆలోచించరు.
శాశ్వత సంతోషం మరిచెదరు…
అశాశ్వతమైన క్షణికానందంకై అర్రులు చాస్తారు…
గురువును దైవమును తలవరు ।।
జనన మరణ చట్రంలో చిక్కి …
రేపగలు, రుతువులు కాలాలు, నెలలు, వత్సరాలు …
వృధాచేసి వగచటమెందుకీ నరులు?
కళ్ళున్నా చూడలేని గ్రుడ్డి తనమెందుకు?
జ్ఞానానికి దారి తీయని విద్యెందుకు….
గురువును కలవని జన్మ మెందుకు?
గురువు పాద మంటని శిరసెందుకు?
నా గురువు అంటని చేతులెలా?
సేవ చెయ్యలేని జన్మమెందుకు
నాకెందుకీ అజ్ఞానపు మానవ నిర్మిత మయా సంపదలు…
నా గురువిచ్చే మంత్రం తప్ప!
జ్ఞానమన్న మార్గం తప్ప… సదా గురు వందనము తప్ప!!
