[శ్రీ విడదల సాంబశివరావు రచించిన ‘జీవితం.. ఒంటరితనం ఒంటి స్తంభం మేడ!’ అనే కవితని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
[dropcap]అం[/dropcap]దరినీ దీక్షగా చూస్తున్నా..
ప్రతి మనిషి దిగులుగానే వున్నాడు!
అందరికీ..
ఎద లోయల్లో మంటలు
ఎగిసెగిసి పడుతున్నాయి!
ఆ మంటల తాలూకూ సెగలు
కళ్ళల్లో.. ‘లావా’లా
పొంగి పొర్లుతున్నాయి!
ఆప్యాయతానుబంధాల నడమ
అపార్థాల అడ్డగోడలు నిర్మితమై
ఒకరికి మరొకరు శత్రువులై
ఒంటరితనం ఒంటిస్తంభం మేడలో
ఏకాకి జీవితాన్ని అనుభూతిస్తూ
జీవితమంతా విషాదం చీకటిలో
బ్రతుకు బండిని భారంగా లాగుతున్నారు!
ఈ నగర వాటికలో
బ్రతుకంతా కలిసి నడుస్తారని
నమ్మిన సహచరులందరూ..
ఒక్క రొక్కరుగా
అర్ధాంతరంగా వెళ్ళిపోతున్నారు!
ఎన్నెన్నో వ్యయ ప్రయాసల కోర్చి
నిర్మించుకున్న బంధాల ఆశాసౌధం
రోజు రోజుకీ పగుళ్ళు బారుతోంది!
రేపటి రోజున శిధిలమై
కళ్ళ ముందే కూలిపోతే..!?
అందరూ పోయిన తర్వాత
మిగిలిపోయిన జీవితమంతా
దుఃఖాన్ని మోస్తూ బ్రతకాల్సిందే కదా!?
ఒంటరితనం వేదన
గుండె లోతుల నుండి వెలువడి
కళ్ళల్లో ఉప్పెనలా ప్రవహిస్తోంది!
