‘నగరాజధర నీదు పరివారులెల్ల ఒగి బోధన చేసెడి వారలు కారే, యిటులుండిరే, నీ నగుమోము గనలేని నా జాలి తెలిసి నను బ్రోవ రా రాదా’ అన్నాడు త్యాగయ్య.
పూర్వీకులు చేసిన బోధలు తప్పా? లేక ప్రతి చిన్న విషయాన్నీ తర్కించుకుంటూ పోతేనే తప్ప మూర్ఖులకు గుర్తింపు లభించదేమో అనే ఆలోచన కలుగుతోంది. సర్వేజనాః సుఖినోభవంతు అనే మాట మరోలా మారింది. జనం యావత్తూ సర్వేలకు పరిమితమైపోయి జీవితం లోని ఏ అంశమూ వ్యక్తిగతం కాకుండా పోయి సార్వజనికమై పోయి కూర్చుంది.
ఆ మధ్య ఒక సభలో సినీ కళాకారులు, నేపథ్య గాయకులు వేదిక మీద కూర్చున్నారు. నిర్వాహకులు ఓ స్వామిజీని ఆహ్వానించి ఆయన్ని స్టేజి మీద ఓ ప్రక్కగా కూర్చోపెట్టారు. వీళ్ళల్లో కొందరు చేతులు కట్టుకుని, కొందరు కాళ్ళు జాపుకునీ కూర్చున్నారు. మంత్రిగారు ఇంకా రాలేదని బాధపడుతూ ఓ చిన్న కుర్రాడి చేత అటు మూల ఓ బ్రేక్ డాన్స్ చేయించారు. ఆ కుర్రాడు పాపం ఆ ప్రదర్శనలో క్రింది పడి దొరలి కాళ్ళు అటు ఇటూ కదపవలసి వచ్చింది. ఏమనుకున్నాడో ఏమో స్వామీజీ వైపు కాళ్ళు జాపకుండా జాగ్రత్తపడి ఎలాగో అలాగా కార్యక్రమం ముగించి అవతలికి వెళ్ళాడు. నాకు ఓ ఆలోచన వచ్చింది. కాలం ఎలా పరుగులు తీసినా ముందు తరం ఓ సారైనా ఒక పునశ్చరణ చేసుకునే అవకాశం ఈ భరతభూమి మీదనే ఉంటుంది. అందుచేతనే ఎంత మంది ఎంత ప్రయత్నం చేసినా ఎక్కువ సేపు నిలబడదు.
స్వామీజీ ఇచ్చిన సందేశంలో ఓ మాట చెప్పారు – ‘వాస్తవం ఏమిటి? అవాస్తవం ఏమిటి అనేది ఎలా ఉంటుందో అక్కడున్న సినీ ప్రముఖులను చూపించి వీరందరూ తెర మీద ఎలా ఉంటారో గుర్తు తెచ్చుకోండి, ఇప్పుడు ఎలా ఉన్నారో గమనించండి’. వాళ్ళంతా కొద్దిగా ఇబ్బంది పడ్డారు.
ఇంతలో సర్దుకుని, ‘అలా కూడా కాదు, అసలు మన శరీరంలో ఉన్న వాటన్నింటినీ బయట పెట్టేస్తే మనమందరం ఎంత అందగాళ్ళల్లా కనిపిస్తామో ఆలోచించండి’ అన్నారు!
కాకపోతే ఇప్పుడు జరుగుతున్నదంతా ఇదే. ఎవరి గురించి ఉదహరించినా వారు అలాగ, వీరు ఇలాగ, అక్కడ ఏం చేశాడు, ఇక్కడ ఇలా అన్నాడు… ఇలా ఎముకలూ, నరాలూ, చీమూ, నెత్తురూ అన్నీ సార్వజనికం చేసేసి, తర్కించి, అరుచుకుని, కొట్టుకుని చివరికి ఇచ్చే సందేశం ఏమిటంటే అందరూ చక్కగా ప్రేమించుకుంటే బాగుంటుంది అని చెప్పడం, చెప్పుకోవడం జరుగుతోంది.
పరస్పరం గౌరవించుకోవాలన్నా, ఆదరించుకోవాలన్నా, స్నేహంతో ఉండాలన్నా ఈ సార్వజనికమైన విన్యాసాలు సాధ్యమెలా చేస్తాయి?
‘పర’వచనమా, ప్రవచనమా?
పైన ఉదహరించిన అంశం ప్రకారం భిన్నమైన విషయాలను, పంథాలను, మనోరంజనానికి చెందిన సాధానాలను ఒకచోట చేర్చి వాటికి కుదరని అనుబంధాన్ని ముడిపెట్టేసి ప్రజలను రంజింపజేసాం అనుకోవటం ఎంత పిచ్చితనమో, వాళ్ళని ఆలోజింపజేసాం అనుకోవడం కూడా అంతే వెర్రితనం.
‘వేదాః శాస్త్రాణి విజ్ఞానమేతత్సర్వం జనార్దనాత్…’ ఈ మాటలలో ఎంతో గూడార్థం ఉన్నది. వేదములు, శాస్త్రములు, ఆ వరుసన విజ్ఞానం అని చెప్పడం జరిగింది.
ఒక విధంగా ఆలోచిస్తే వైదిక సాంప్రదాయాన్ని అనుసరిస్తూ శాస్త్రార్థం జరిపే ఒక సాధనామార్గంలో విజ్ఞానం అనేది అంతర్లీనంగా స్ఫురించేది అని అవగతం కావచ్చు. ధర్మశాస్త్రాలకు భిన్నంగా వైజ్ఞానికపరమైనవి అధ్యయనం చేయటం సనాతన ధర్మంలో కనిపించకపోవచ్చు. అలా అని పూర్వీకులు విజ్ఞానవంతులు కారు అని లోకం చెప్పుకోవడం లేదు కదా!
ఇటు ప్రక్కకు వద్దాం. యాంత్రికపరమైన సాధానాలను సమకూర్చుకుని శ్రమించి, జీవన విధానాన్ని మార్చేసిన పాశ్చాత్యులు పిచ్చివారు కాదు. మహాభారతంలో శాల్వుని నగర విమానం గురించి చూశాం. కానీ అటువంటి నగర విమానం (స్పేస్‌క్రాఫ్ట్) మనం స్వయంప్రాతిపాదిక మీద లేదా సాంకేతికపరమైన అంశాలను అనుసంధానం చేసి నిర్మించుకోలేకపోయాం! దీనికి అనేకమైన కారణాలు కావచ్చు. స్వర్ణయుగం తరువాత చరిత్రలో ఎన్నో గ్రంథాలు మాయమైపోయినట్టు, ధనుర్వేదంలోని ఎన్నో గూఢమైన విషయాలను ఇతరులు దగ్ధం చేసినట్టు మనకు తెలుస్తోంది. అలా అని సాంకేతిక రంగంలో మేము పాశ్చాత్యుల కంటే ముందరే ఏమీ తయారు చేయలేకపోయినా మేమే గొప్ప అని చెప్పుకోవడం సమంజసం కాదు. ఇటీవల ధనుర్వేదం నుంచి ఎంచుకొన్న కొన్ని అంశాల నుంచి వైమానిక విజ్ఞానం భారతదేశంలో ఎంతో పురోగమిస్తోంది అని చెప్పవలసి ఉన్నది.
అదలా ఉంచి ధర్మశాస్త్రాల విషయం గురించి ప్రస్తావిస్తూ ప్రతి అంశం ఈ రోజు పుస్తకాలలో చదువుకుంటున్న విజ్ఞానాన్ని అనుసరైస్తూ వాటితో అనుబంధం ఉంటేనే అది సరైనది అనే ఒక అనవసరమైన ఒరవడిని కొందరు సార్వజనికంగా తీసుకుని వస్తున్నారు. ఏ సందర్భంలోనైనా ఏది చెప్పారు అని క్షుణ్ణంగా గురువుల వద్ద తెలుసుకుని అవసరమైనంత వరకే అన్వయించటం ఎల్ల వేళలా శ్రేయస్కరం.
ఎబోలా, జీకా లాంటి వైరస్‌లకంటే దారుణమైన వైరస్ మన పండితులను పట్టుకుని పీడిస్తున్నట్టు కనిపిస్తోంది. ఈ వైరస్ ఏంటంటే మూల గ్రంథంలోని విషయాలను పూర్తిగా మార్చేసి మాట్లాడడం, అందులో లేనిది ఉన్నట్టు కల్పించి చెప్పడం, ఏదో కొత్త విషయం, గొప్ప విషయం కనుక్కున్నట్లు అనవసరమైన భాష్యం చెప్పి ప్రజలను మోసం చెయ్యడం కూడా కనిపిస్తోంది.
ఒకసారి రైల్లో చోటు దొరక్క, ఒక ట్రంక్ పెట్టె మీద కూర్చోబోయాను. అది ఒక మహ్మదీయుని సామాను. అతను వెంటనే, “సార్, దాని మీద కూర్చోకండి. అందులో ఖురాన్ ఉంది” అన్నాడు. ఆ మాటకొస్తే, గురుద్వారాలలో పూజించేది గురుగ్రంథ్ సాహిబ్‌ను! అంత గౌరవం గ్రంథం పట్ల ఉంటుంది. వైదిక సంప్రదాయంలోని మూల స్తంభాలైన రామాయణ, మహాభారత భాగవత భగవద్గీత గ్రంథాలకు మనం అటువంటి ఆదరణ ఇవ్వకపోవటం నేటి ఈ దుస్థితికి కారణం. చాలామంది అడగవచ్చు – వాటిని పూజిస్తే ఏమొస్తుంది అని! ఇక్కడే కీలకం ఉంది. తరతరాలుగా ఆ విధానం కనుక నరనరాల్లో జీర్ణించి ఉండి ఉంటే ఆ గ్రంథాలలో ఉన్న విషయాల మీద ఇష్టారాజ్యంగా సంభాషించే సందర్భం ఉండేది కాదేమో ఒక పరి ఆలోచించవలసిన అవసరం ఉంది.
శ్రీ వైష్ణవ సంప్రదాయానికి చెందిన ఒక మిత్రుడు నాతో ఒకసారి చెప్పాడు – శైవులలో ఎక్కువగా వైష్ణవ మతం తప్పు అని చెప్పే సందర్భాలు ఎక్కువ ఉండవు. కానీ శ్రీవైష్ణవులలో చిన్నప్పటి నుంచే వాళ్ళ పద్ధతి తప్పు అని బోధించే వారున్నారు. దీనికి కారణం ఏమిటంటే కొన్ని పరిస్థితులలో మనది చాలా గొప్పది అని చిన్నప్పటి నుండే బుర్రలలో నాటకపోతే కొన్ని తరాల తరువాత ఆలోచనా విధానం మారుతుంది. దీనికి సహాయకంగా ‘వాళ్ళది సరైన పంథా కాదు’ అని చెప్పే ప్రయత్నం కూడా ఎక్కువగా చేస్తారు. ఇది సమాజంలో సామాన్యం. భారతదేశంలో ఇస్లాం మతం ఎక్కువగా హిందువులు చేసె ప్రతీ పనికీ విరుద్ధంగా చేయటంతో ముడిపడి ఉంటుంది. క్రైస్తవ మిత్రుడొకరు నాతో చెప్పటం జరిగింది – ‘ఈ దేశంలో మా మత ప్రచారం చెయ్యకుండా ఉంటే మేరీ మాతను ఒక దుర్గ అవతారంగానూ, ఏసుక్రీస్తును ఎక్కడో ఏదో పురాణంలో ఉన్న యోగిగానో చెప్పి ఒక స్తోత్రం ఎవరో వ్రాసేసి చివరకి చర్చ్‌లను దేవాలయాలుగా మార్చేసి మొత్తానికి మతాన్నే హిందూమతంలోకి తీసేసుకుంటారు. అప్పుడు మా పరిస్థితి ఏం కావాలి?’ అన్నాడు. ఆలోచించవలసిన విషయం ఇది. షిర్డి సాయిబాబా విషయం ఈ సందర్భంలో వేరుగా ప్రస్తావించవలసిన అవసరం లేదు.
ఈ మధ్య కొందరు ధర్మశాస్త్రాల మీద, ఆచార వ్యవహారాల మీద గంటల తరబడి మాట్లాడుతూ తెరకెక్కుతున్నారు. జనంలో కొందరు భయభ్రాంతులవుతున్నారు. కొందరు కొత్త సందేహాలతో సతమతమయిపోయి చేస్తున్న మంచి పనులు కూడా మానుకుంటున్నారు. కొందరు మాకెందుకివి అని అనుకుంటున్నారు. కానీ ప్రజలలో మరో వర్గం ఉంది. ఇలా ప్రవచించే వారి మాటలను చక్కగా పొందుపరచుకుని ఆ జ్ఞానవేదిక అని, ఈ ఆధునిక వేదిక అని చెప్పుకుంటూ చక్కని మసాలా దొరికిందని తలచి సార్వజనీకంగా ఆడిపోసుకుంటున్నరు. ఇది అవసరమా?
పదవీ విరమణ కావించిన ప్రతీ వాడూ ఏవో మేనేజ్‌మెంట్ తాలూకు విషయాలు పురాతనమైన వాటితో మేళవించి గొప్ప ఆవిష్కరణ చేసి చూపించినట్లు కాలర్లు సద్దుకుంటున్నారు. ఒకరిని మోసం చేసి మభ్యపెట్టడం ఎలా అనే ప్రాతిపాదిక మీద ఎన్నో ఆధునిక పరమైన బోధనాంశాలు, విశ్వవిద్యాలయాలు, బిజినెస్ స్కూళ్ళు ఉంటాయి. ఏదైనా అమ్మాలి, నిన్ను నువ్వు నమ్మాలి, అమ్మించాలి… ఈ సిద్ధాంతంలో మిగిలింది ఏమిటి? అలా జరిగాక మనిషి మరణించాడని అర్థం.
సత్యం, ధర్మం మీద ఆధారపడ్డ కర్మ భూమి ఇది, పుణ్య భూమి మనది. సదాచారానికి కావలసిన ఈ మూల స్తంభాలను మూలకి తోసి పనికిమాలిన టెక్కునిక్కులను మనోరంజకంగా ముందుకు తోసి, గొప్ప ప్రొఫెషనల్ ట్రెయినర్లుగా వ్యాపారం చేసుకోవడం ఎంతవరకు సమంజసం?
పెద్దలందరూ – కవులూ, వక్తలూ, పండితులూ… ఇలా ఎందరో ప్రతిభావంతులందరూ ఒక్కసారిగా వారి గురువులను తలచుకుని వారి ఒరవడులను మార్చుకోవలసిన అవసరం ఉన్నది.
ముఖ్యంగా కొన్ని సాధనా మార్గాలు, షోడశోపచార పూజా విధానాలు, ఉపాసనా విషయాలు, స్వధర్మాన్ని ఆచరిస్తు సన్మార్గం మీద నడిచేవారి విధానాలు – వీటి మీద అనవసరమైన వ్యాఖ్యలు, వ్యాఖ్యానాలు చేయటం ఇప్పటి సమాజానికి శ్రేయస్కరం కాదు.
భక్తులెవరు?
క్షేత్రాలలోనూ, దేవాలయాలలోనూ మైకులో వినిపిస్తూ ఉంటుంది – ‘భక్తులకు విజ్ఞప్తి’ అని!
ఎవరండీ భక్తులు? సందర్శకులనండి. ‘భక్తుడు’ అనే పదం చరిత్రలోనే అతి తక్కువ మందికి వర్తిస్తుంది. ఈ క్షేత్రం నుంచి ఏదో పొందాలని, అంతర్జాలంలో, టివీలో చూపించారు కాబట్టి తోపులాటల్లోకి చేరిపోయి అక్కడికి వచ్చిన అమ్మాయిలను, ఇతర స్త్రీలను తొక్కిసలాటలలో తాకాలనే ఆశతో వచ్చినవారు, ఏదో ఒక కార్యం – ఈ సంవత్సరం పుష్కర స్నానం చేసాననో, మరేదో లెక్క వేసుకున్నాననో ఎందుకు ఈ జనసందోహం? ఎవరి వ్యాపారం అభివృద్ధి కావడం కోసమే కదా?
ఇన్ని తంతులు, తతంగాలు, వ్రతాలు, క్షేత్రదర్శనాలు నిరంతరం మారుమ్రోగుతున్న సందర్భంలో సగటు భారతీయుని నైతికత, కరుణ, సదాచారం ఎంత పెరిగిందని చెప్పుకోవాలి?
మీడియాకు ఒక వివాదం కావాలి. దానికి అమ్ముడుపోయే వ్యవహారంలో సగటు భారతీయుడు ఇరుక్కోకుండా జాగ్రత్త పడవలసిన అవసరం ఉంది.
శాస్త్ర సంబంధిత విషయాలలో దేశ కాల పరిస్థితులను అనుసరిమ్చి సరైన నిష్కర్షను చెప్పగలగటం ఒక కళ.
వైదిక కాలంలో జీవనదులు ప్రవహిస్తున్న రోజులల్లో ఏర్పర్చిన అంశాలను మూసీనదీ, హుస్సేన్‌సాగర్‌లను ప్రక్కన పెట్టుకుని ఉపదేశించడం ఎంత సమంజసం?
ప్రతీ సంవత్సరం వినాయక ఉత్సవాల పేరిట అరుపులు, కేరింతలు, చీకటి పడ్డాక నిమజ్జనాలు, భీభత్సం – ఇవన్నీ ఎంత అపచారాలన్న విషయం ప్రజల స్ఫురణలోకి ఎందుకు తీసుకుని రాలేకపోతున్నారు? మాకు ఏంటి సంబంధం? మాకు ఆ అధికారం లేదని మీరంటే మరి మీ ప్రవచనాలన్నీ మీరు చేసే వ్యాపారంలో భాగం కాదని ఎందుకు నమ్మాలి?
జ్యోతిషం
ఒక పెద్దాయన వారఫలాలిస్తూ అన్ని రాశులవారికి ఏదో చెప్పాడు. ఆయనే మరల ప్రతీ రోజూ దినఫలాలిస్తూ వాటికి విరుద్ధంగా చెప్పాడు. ఆరు వేదాంగాలలో ఒకటైన జ్యోతిషం ఇలా కేవలం ‘ఆ రంగు తొడుక్కో’, ‘ఈ సంఖ్య వాడుకో’ అని చెప్పటానికయితే అది వేదాంగమా? ఏమో! ఆ స్థాయికి ఎవరో తీసుకుని వచ్చి నవ్వులపాలు చేశారు!
జ్యోతిష శాస్త్రవేత్త ధర్మశాస్త్రాలకు విరుద్ధంగా మాట్లాడటానికి వీలులేదు. ఇది ఏస్ట్రోఫిజిక్స్. సృష్టి క్రమాన్ని, కాలగమనాన్ని, ఆత్మవిద్యను అనుసంధానం చేసి వివరించే సంక్లిష్టమైన శాస్త్రం. రేపు ఏమవుతుంది అని చెప్పే అంశాలు ఇందులో వాస్తవానికి చాలా తక్కువ. ఒక అద్భుతమైన గణితం, గ్రహ నక్షత్రాల సంగతులు, తత్వంతో ముడిపడియున్న సిద్ధాంతాలు ఆలోచింపజేసేవిగా ఉండే రంగం ఇది. తెలిసీ తెలియని ఆధునిక విజ్ఞానాన్ని ముందుంచి కొందరు విరివిగా సిద్ధాంతులను హేళన చేసే అవకాశం ఇప్పుడున్న పరిస్థితులలో ఎవరిచ్చారని చెప్పాలి?
ఆరు మాట్రిమోని సైట్లలో జాతకాల పొంతన ఆరు విధాలుగా ఉంటుంది!
ఒక చక్కటి సంప్రదాయం, కృషి గల కుటుంబం నుంచి వచ్చి ఎంతో పరిశ్రమతో చదువుకుని ఏదో ఉద్యోగంలోకి ఎలాగో అలా వచ్చి తాను చదువుకున్న విషయాన్ని నడిబజారులో అశ్లీలంగా మార్చి వ్యవహరిస్తున్నప్పుడు ‘మేం ఏం తప్పు చేశాం? మాకెందుకు ఈ శిక్ష?’ అని అడుగుతున్నవారికి ఏం సమాధానం చెప్పగలం?
తెర
తప్పుడు వ్యవహారాలకు తెర పడాలంటే అది ఎంతో హాస్యాస్పదమైనదిగా మారిన మాట. సమస్త కర్మలు జ్ఞానమందు పరిసమాప్తి అవుతాయని శ్రీకృష్ణుడు గీతలో చెప్పియున్నాడు.
భారతదేశంలో ఈ రోజు చిన్నవి, గొప్పవి, అన్ని ప్రతిభలూ చివరకు వెండితెర మీద కలుసుకుని చిందు వేయాల్సిన పనే.
ఈ హీరోలు, అమ్మాయిలు పండగలు ఎలా చేసుకుంటారో చూసుకోవటమే సరిపోయింది. యువతరాన్ని తప్పుదారిన తీసుకుపోయే వీరే ఎయిడ్స్ మీద, ఇతర సామాజికపరమైన విజ్ఞాపనల్లోకి వచ్చి మనకు చెబుతుంటారు. ‘నాయనా, నువ్వు ఇన్ని పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుని, ఇంత మంది మహిళలను ఇబ్బంది పెట్టి నాకేం సందేశం ఇస్తావు’ అని అడగలేము!
ప్రభుత్వానికి సాహిత్యాన్ని, సంగీతాన్ని, లలితకళలను సినీరంగానికి దూరంగా పెట్టి ప్రోత్సహించే మాధ్యమమే లేదా? మనకు కూడా ఇంత ఆశ పనికిరాదు. ప్రభుత్వ కార్యక్రమాల కోసం సినీ ప్రముఖులను వాడుకుంటున్న కాలం ఇది. అకాడమీలు, పురస్కారాలు ఎంత గొప్పగా నిర్వహిస్తారో వేరేగా చెప్పనక్కరలేదు.
ఈ సినీ రంగాన్ని చాలా రంగాలకు దూరం చేయవలసిన అవసరం ఉంది. పాడుతా తీయగా లేదా ఆడుతా తీయగా అని చెప్పేసి చిన్నతనం నుండి కళ్ళకు బుల్లి తెరలు, వెండి తెరలూ కట్టేసి చక్కని పిల్లలను చెక్కబొమ్మల్లా తయారు చేస్తున్న వ్యవస్థ ఇది.
అర్థం కాని ఒక గుర్తింపు కార్డులా తయారైంది ఈ తెర.
పెద్ద మనుషులలో ఉండవలసిన హుందాతనం, చిన్నవారిలో ఉండవలసిన పరిశ్రమ, అంకితభావం, అనుశాసనం దీని ప్రభావం వలన పూర్తిగా ఆవిరై కూర్చున్నాయి.
పోనీ ఆ రంగంలో కొందరు మంచి చిత్రాలు తీస్తూ చక్కని సందేశాలు ఇస్తున్నారు అంటే వారు కూడా అమ్మవారి మెడలోంచి తాళి తీసి వితంతువుకు కట్టేసి కళారంగాన్ని పూర్తిగా ఆకట్టుకొన్నారని భావిస్తున్నారు. సదాచార సంపన్నులు కలలో కూడా అలాంటివి తలపెట్టరు. వీరేశలింగం గారు వితంతు వివాహాలు ఇలానే చేశారా?
ఇమేజరీ, డయాజసిస్ వంటివి వాడాలంటే అనవసరమైనవి ప్రదర్శించవలసిన అవసరం లేదు.
అయినా ఈ రంగం కోట్లలో మునిగి తేలుతూనే ఉంటుంది. దాని మీద అంకుశం ఎవరికీ ఉండదు. ఈ రోజు ఉన్న తరం బజారులో ఎక్కువ, ఇళ్ళల్లో తక్కువ ఉంటున్న తరం. దాని పర్యవసానం ఇంతే.
రాజకీయాలలో ఓట్ల కోసం సార్వజనికమైన ప్రదర్శనలు, ప్రచారం, గ్లామర్ అవసరం. అది ఎప్పుడూ అంతే. సమస్య మరోలా ఉంది. సామాన్యులు కూడా సర్వం సార్వజనికం చేస్తున్న కాలం ఇది. బహుశా అది కూడా కాకపోవచ్చు. అసలు ఎవరికీ సామాన్యుడిలా జీవించాలనే ఆలోచన కలగకపోవటం ఒక వైపరీత్యం.
అందుచేత అందరినీ బలవంతంగా బజారుకెక్కించి తమాషా చూస్తోంది ఈ మీడియా!
ఇలా బజారులోనే ఉండిపోదామా లేక స్వగృహాన్ని మరోసారి వెతుక్కుందామా అని ఆలోచించవలసిన అవసరం ఉంది. అలా కాకపోతే మరొకరి జీవితాన్ని మనం, మనదైన అరుదైన జీవితకాలంలో జీవిస్తాం!
మనం ఎటు పయనిస్తున్నాం అనే ప్రశ్న సరైనది కాదేమో!
అందరం కలసి ఓ కాలుతున్న పెనం మీద పడి ఎవరి ఉనికి కోసం వారు కాలిపోతూ కూడా, నేను ఉన్నాను అని చెప్పుకునే ప్రయత్నం చేస్తున్నామని చెప్పాలి!
అది కాల ప్రవాహం. ఒక విధంగా సహజం కూడా. ఉన్నవీ, వస్తున్నవీ, వచ్చేవీ… అన్నీ పోయేవే.
‘నచైవ న భవిష్యమః’ – ఉండబోవు. ఒరవడులకు ఒరిగిపోయి మన కాలం తరిగిపోయింది అనుకోవడం పొరపాటు.
అన్ని మందులు మాయరోగం వచ్చిందని వాడేసి తగ్గలేదనుకొన్న రోజున జీవుడు ఓ పురాతనమైనదీ, సనాతనమైనదీ అయిన ఓ షాపు వద్దకు వెళ్ళకతప్పదు. అప్పుడైనా ఆ దుకాణం వాడు దగ్గుకుంటూ అయినా ఆ పాతమధురమైన ఆ పాత చేదు మందు దులిపి కౌంటర్ మీద పెట్టకపోడు.
అవి ఉన్నాయి, ఎక్కడికీ పోలేదు, ఎలా ఉండాలో అలానే ఉన్నాయి అని ప్రజలకు సూటిగా చూపించే ద్వారాలు కూడా కాలానుగుణంగా తెరుచుకుంటూనే ఉంటాయి…
– వేదాంతం శ్రీపతిశర్మ
