[శ్రీ విడదల సాంబశివరావు రచించిన ‘సౌందర్యం దివ్యత్వాన్ని సంతరించుకున్న వేళ..!’ అనే కవితని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
[dropcap]కా[/dropcap]లగర్భంలో..
కలలన్నీ ఛిద్రమై పోయాయి!
నీ వియోగపు విరహాగ్నిలో
రగిలిపోయిన నా హృదయం..
నువ్వు మళ్ళీ వస్తావని
ఆకాశమంత ఆశతో ఎదురు చూస్తోంది!
నాకు దూరంగా ఏ సుదూర తీరాలను
ఏలుతున్నావో తెలియదు గానీ..
ఇక్కడ నిరంతరం నీ జ్ఞాపకాలే
నన్ను వెంటాడి వేధిస్తున్నాయి!
లక్షలాది మాటలను మూటకట్టుకున్న
రత్నాలాంటి నీ కళ్ళు వర్షించే
కావ్యరస ప్రవాహాలు..
నా మనసులో ప్రేమదాహాన్ని పెంచుతూ
నాలో జీవన కాంక్షను రెట్టింపు చేస్తున్నాయి!
నీ భావోద్వేగపు అంతరంగం
ఎవ్వరి ఊహకు అందని
మహోన్నత భావనా సముద్రం!
అది.. ఆణిముత్యాల్లాంటి
మహోద్వేగాల రత్నరాసుల
ప్రేమ కావ్యాలను దాచుకున్న
జీవ చైతన్యం నిండిన హృదయ సాగరం!
ఆ హృదయ సౌందర్యాన్ని
సొంతం చేసుకోవాలని
నాకు తెలియకుండానే
నా పాదాలు నిన్ను వెన్నంటి నడిచాయి!
కౌముదీ కాంతుల చల్లదనంతో
ప్రకృతి కాంత పరవశించిన చందాన..
నీ మోముపై ప్రసరించే దివ్యత్వం కాంతులు
నన్ను ఊహాతీతమైన మంత్రశక్తికి
బానిసను చేశాయి ఆ మహత్తర క్షణాలలో!
నిన్ను చూసిన మరుక్షణమే..
దైవంపై నమ్మకం
నా మనసు మందిరంలో
తొలిసారిగా నిక్షిప్తమైపోయింది!
దైవత్వం మానవాకారం దాల్చి
దివ్యత్వాన్ని సంతరించుకొని..
అపురూప సౌందర్య రాశిలా
నా కోసమే భువిపై అవతరించిందని..
నాలోని ప్రేమికుడు విశ్వసించాడు!
