[box type=’note’ fontsize=’16’] “ఈ చిత్రం బలంగా చెప్పేది వొక్కటే మౌనంగా దేన్నీ సహించకుండా గళం విప్పాలి అని” అంటున్నారు పరేష్ ఎన్. దోషి ” ది సైలెన్స్” చిత్రాన్ని సమీక్షిస్తూ. [/box]
[dropcap]ప[/dropcap]చ్చటి కొండల నడుమ పెద్ద అందమైన సరస్సు. దానికి వో హార్ట్ ఆకారాన్నిస్తూ కొంత భూభాగం సన్నని దారిలా మధ్యలో కొంతవరకు సరస్సులోకి వెళ్తుంది. చాలా వాటికి అది సాక్షి. చిన్న పిల్ల అయిన చిన్ని అక్కడే వెళ్ళి నుంచుని మౌనంగా మనసులోనే యేడుస్తుంది. అక్కడే తండ్రీ కూతుళ్ళు కూర్చుని తమ గోడును వెళ్ళబోసుకుంటారు. అక్కడే తండ్రి, వెనుక అతని ఆర్థిక దారిద్ర్యాన్ని సూచించే సైకిలుతో, నిలబడి వెక్కి వెక్కి యేడుస్తాడు. కోకిలల స్వరాలు గాలుల్లో తేలియాడే ఆ పచ్చదనాల మధ్య ఈ కుటుంబం వ్యథ దేని గురించి?
మన అందరికీ తెలిసిన విషయమే. తెలిసినా మౌనం వహించే విషయమే. అది స్త్రీల, ముఖ్యంగా చిన్న పిల్లల లైంగిక దోపిడి. చాలా సర్వేలు కూడా ఇదే చెబుతున్నాయి, ఇలాంటి అత్యాచారాల్లో చాలా వరకు కుటుంబంలోనే, తెలిసిన వారి లేదా కుటుంబసభ్యుల చేతనే జరుగుతాయి. అయినా “పరువు” పేరు మీద మౌనమే వహిస్తారు. అందుకే చిత్రం పేరు కూడా మూర్ఖులు వహించే మౌనం అయ్యింది.
మొదటిసారి ముంబైలో అడుగు పెట్టిన అత్త (అంజలి పాటిల్) తన కథ చెప్పడం మొదలు పెడుతుంది. తన కథతో పాటే చిన్ని కథ కూడా. తన భర్త (నాగరాజ్ మంజులే – సైరాట్ దర్శకుడు) మేనకోడళ్లను – మందా (కాదంబరి కదం), చిన్ని (ముగ్ధా చాఫేకర్) లను చూడటానికి వెళ్తోంది. అయితే కథనం సరళ రేఖలా వుండదు. షఫల్ చేసిన పేకముక్కల పేరులా వుంటుంది. ముందుకీ వెనక్కీ కదులుతూ. అదీ వొక పధ్ధతి ప్రకారం. చిన్ని చిన్న పిల్లగా (వేదశ్రీ మహాజన్) తండ్రి (రఘువీర్ యాదవ్)తో మహారాష్ట్రలోని వో మారుమూల కుగ్రామంలో వుంటుంది. తండ్రి సైకిల్ మీద తిరుగుతూ పీచు మిఠాయి అమ్ముతుంటాడు. అందుకే అతని పేరు కూడా, వొకోసారి యెగతాళిగా, పీచుమిఠాయి అయిపోతుంది. భార్య ఇద్దరు పిల్లల్ని కన్న తర్వాత హృదయంలో బెజ్జం (congenital heart defect) వుండడంతో చనిపోతుంది. పెద్ద కూతురు మందా ని వాళ్ళ మామ ముంబాయిలో జూనియర్ ఆర్టిస్ట్ పనిలో పెట్టిస్తానని తీసుకెళ్తాడు. ఇప్పుడు చిన్ని కూడా పెద్దమనిషవడంతో అతనికి తన బావమరిది సాయం తీసుకోవాల్సి వస్తుంది. ముందే మామ (ఈ చిత్రంలో చాలా పాత్రలకు పేర్లు లేవు, సామాన్యీకరణ కోసం కావచ్చు) స్త్రీలోలుడు, భార్యను హింసించే వాడూను. అతనొచ్చి బావకు మటను, విదేశీ మద్యం, అమ్మాయికి గౌను ఇచ్చి అమ్మాయిని తన వూరుకు తీసుకెళ్తాడు. అక్కడ ఆమెను బలాత్కరిస్తాడు. ఇంటికి పోవాలని పట్టుబడితే తీసుకొచ్చాను అని చిన్నిని తండ్రి దగ్గరికి తిరిగి వదిలి వెళ్తాడు. అప్పట్నుంచీ పూర్తిగా మౌనం దాల్చిన ఆ చిన్నారిని తండ్రి అర్థం చేసుకోలేకపోతాడు, దిగులు పడతాడు. తర్వాత విషయం తెలిసిన తర్వాత మందా కేసు పెడుతుంది. కాని సరైన సాక్ష్యాలు లేక అతనికి శిక్ష పడదు. కాని అతనికి శిక్ష అతని భార్యే ఇస్తుంది – రెండు విధాలుగా. తండ్రి కాగల అవకాశం లేని అతని ముందు తన ప్రెగ్నెన్సి రెపోర్ట్ ఇచ్చి, “చూడు నన్ను గొడ్రాలన్నావు కదా, నేను తల్లిని కాగలను, అవుతాను కూడా” అంటుంది. తర్వాత అతన్ని కొడవలితో చంపేస్తుంది. జైలు గడువు పూర్తి అయ్యాకే తన కూతురిని కలుస్తుంది. మరో పక్క చిన్ని వో ముంబాయి లోకల్ లో వో మనిషి ఒక అమ్మాయిని బలాత్కారం చేసి నడుస్తున్న రైలు నుంచి బయటకు విసిరేయడం చూస్తుంది. తన మనసులో గూడుకట్టుకున్న బాధ ఆమెను వెంటాడుతూ వుంటే కనీసం ఆ చనిపోయిన అమ్మాయికైనా న్యాయం దక్కాలని పోలీసు స్టేషన్లో స్టేట్మెంట్ నమోదు చేయడానికి వెళ్తుంది.
ఈ చిత్రం వొక నిజ సంఘటన ఆధారంగా తీసింది. రఘువీర్ యాదవ్, అంజలి పాటిల్‌లు (వీళ్ళు “న్యూటన్”లో కూడా వున్నారు) బాగా నటించారు. చిన్నిగా చేసిన ఇద్దరూ, మందాగా చేసిన అమ్మాయీ బాగా చేశారు. అయితే ప్రత్యేకంగా చెప్పుకోవాల్సింది నాగరాజ్ మంజులే నటన. తన బాడీ లేంగ్వేజితో సహా ఆ పాత్రలో జీవించాడు. దర్శకుడుగా అతని సత్తా మనం సైరాట్ లో చూశాము. అవసరమైన సైలెన్సెస్ వాడుతూ ఇండియన్ ఓషన్ మంచి నేపథ్య సంగీతమిచ్చారు. కృష్ణ సోరెన్ చాయాగ్రహణం చాలా బాగుంది. వొకోసారి అంత అందాన్ని చూడటం కష్టమనిపిస్తుంది, యెందుకంటే కథ ఆడపిల్లల లైంగిక శోషణ కథకు అది అడ్డం పడుతుందేమో అనిపిస్తుంది. అయినా అందంగా వుందనే అంటాను యెందుకంటే చాలా విషయాలు మాటలతో కాక దృశ్యాలతోనే మనముందుకొస్తుంది కథ.
మీకు గుర్తుంటే నాగేష్ కుకునూర్ చిత్రం “లక్ష్మి” కూడా ఆడపిల్లల ట్రాఫికింగ్ గురించే. అది భయంకరంగా డిస్టబ్ చేస్తుంది. ఇది మాత్రం చాలా మెత్తగా చెబుతుంది కథను. ప్రభావం విషయంలో లక్ష్మి చిత్రానిదే పై చేయి. అయితే ఈ చిత్రం బలంగా చెప్పేది వొక్కటే మౌనంగా దేన్నీ సహించకుండా గళం విప్పాలి అని. యెందుకంటే మౌనం అత్యాచారాలు చేసేవారికి ప్రోత్సాహమే అవుతుంది గనుక.