[సంచిక – డా. అమృతలత సంయుక్తంగా నిర్వహించిన 2024 దీపావళి కథల పోటీలో ₹ 2500/- బహుమతి పొందిన కథ. రచన మంగు కృష్ణకుమారి గారు. ఈ కథకు ప్రైజ్ మనీని అందించిన వారు సంచిక వెబ్ పత్రిక.]
[dropcap]తొ[/dropcap]మ్మిదేళ్ళ చిన్నారి ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్నాది. తన చదువుల బడిలోకి నీరు వడి వడిగా వచ్చేస్తున్నాది. చాలామంది పిల్లలు కేరింతలు కొడుతున్నారు, బడికి సెలవని.
చిన్నారికి ఎందుకో దిగులుగా అనిపించింది. వెనక్కి తిరిగి ఇంటికి పరుగున వచ్చింది. వాన ఆగకుండా కురుస్తున్నాది.
ఇంటికి వస్తూనే “అమ్మా! మా స్కూల్ అంతా నీరే! సెలవుట” అంది.
తల్లి జానకి గాభరాగా “చిన్నారీ! ఎక్కడికీ వెళ్లకు అన్నా, అక్కా కనపడ్డారే!” అంది.
“లేదమ్మా! నా పుస్తకాలు తడవకుండా పరికిణీలో ఉంచి గబగబా వచ్చేసాను” అంది. అయిదు నిమిషాల్లో అన్న గోపాలం, అక్క దేవిక వచ్చేసారు.
దేవిక కాస్త పెద్దది. కాలేజ్‌లో చదువుతోంది. “అమ్మా! ఇవాళ ఏరు పొంగుతుందో, ఏమో అని అందరూ అనుకుంటున్నారు” అంది.
జానకి భయంగా “మీ నాన్నగానీ కనపడ్డారే” అంది.
లోపల గదిలో మంచం మీద పడుకున్న ఎనభై ఆరేళ్ల అత్తగారు రాముడమ్మ దిగ్గున లేచి “జానకీ ఏమయిందే!” అని ఒక కేక పెట్టింది.
“ఏమీ లేదు, మీరు పడుకుందురూ” అరిచింది. గంటలో ఆ ఇంటి యజమాని రంగారావు గొడుగు మూసి లోపలకి వచ్చేడు.
“పిల్లలందరు ఇంట్లోనే ఉన్నారా” ఆత్రంగా అడిగేడు. చిన్నారి ఎగురుకుంటూ వచ్చి “నాన్నోయ్, మా బడి..” అంటూ అంతా చెప్పేసింది.
“జానకీ కొన్ని దుప్పట్లు బట్టలు, కొంచెం డబ్బు, బియ్యం పప్పులు లాటివి సద్ది ఉంచు. ప్రళయం వచ్చే సూచనలు ఉన్నాయి” అన్నాడు.
గంట తిరక్కుండానే నీరు ఇంట్లోకి రావడం మొదలెట్టింది. చిన్నారి నాయనమ్మ ఒళ్ళోకి దూరింది. నీరు ఆగితేగా! అంతకంతకీ నీటి మట్టం పెరిగిపోతున్నాది.
రంగారావు లేచి “పదండి అందరం డాబా మీదకి వెళ్లి పోదాం” అంటూ తల్లిని లేపి చెయ్యి పట్టుకొని మెట్ల దగ్గరకి తీసుకెళ్లేడు. గోపాలం, దేవిక కలిసి ఇంట్లో ఉన్న కొయ్య కుర్చీలు, బల్లలు లాటివి డాబా మీదకు చేరవేసేరు. ఇంట్లో ఉన్న గొడుగులు కూడా తెచ్చేరు.
మీదనించీ వాన కిందనించీ పెరుగుతున్న నీరు, దైవ ప్రార్థన చేస్తూ ఓ బల్ల మీద కూచుంది రాముడమ్మ. రోడ్లన్నీ జల ప్రళయంలా ఉన్నాయి. పక్కింటి కుటుంబం అందరూ వాళ్ల డాబా మీదే ఉన్నారు. ఊరు ఏమవుతోందో ఆలోచించే మానసిక స్థితి ఎవరికీ లేదు.
జానకి ఆందోళనగా అత్తగారి పక్కా, చిన్నారి పక్కా చూస్తున్నాది. నిజానికి అందరూ ప్రమాదంలో ఉన్నారు ఆవకాయ కుండ నీళ్ళ మీదనించీ మీదకి వచ్చేసింది.
చీకటి పడ్డా వాన తగ్గలేదు. హఠాత్తుగా పక్క డాబా మీదనించీ వాళ్ళ పదహారేళ్ళ కూతురు సుమతి ఘొల్లుమని ఏడుస్తూ తల్లిని పట్టుకొని “అమ్మా నాకు ఇప్పుడే..” అంటూ ఏదో చెప్తున్నాది.
అనుభవజ్ఞురాలయిన జానకి‌కి విషయం బోధపడిపోయింది.
డాబా పిట్టగోడ దగ్గరగా వచ్చి “వదినగారూ!” అంటూ అరిచింది. తనతో మేడమీదకి తెచ్చిన చినుగు పట్టిన తువ్వాలు ఆవిడ‌కి చూపించి ఆమెకి అందేలా విసిరింది.
“మొహమాటం పడే సమయం కాదు. మీరందరూ గుండ్రంగా మొహాలు ఇటు పెట్టుకొని నిలబడండి. సుమతిని మధ్యలోకి వెళ్లమనండి. మీ భారతిని దానికి సాయంగా ఉంచండి.” అంటూ కేకలు పెట్టింది. పక్కింటి రమణమ్మ ఏడుస్తూ జానకి చెప్పినట్టే చేసింది.
పావుగంట తరవాత సుమతి మొహంలో కొంత రిలీఫ్! చిన్నారికి ఏమీ బోధపడక “అమ్మా! సుమతక్క‌కి ఏమయింది” అంటూ ప్రశ్నలు వేసింది.
దేవిక చిన్నారిని చుట్టేసి “ఏం లేదమ్మా! చీకటి కదూ భయపడింది అంతే!” అంది. ఒకళ్ళకి ఒకళ్ళు ధైర్యం చెప్పుకుంటూ కాలం గడుపుతున్నారు.
జానకి “వంశధారతల్లీ, కరుణించమ్మా, నీ బిడ్డలమే కదా అందరం” అంటూ దండాలు పెడుతున్నాది.
మెట్లకి సగం దాకా వచ్చిన నీరు అక్కడితో ఆగింది. వాన కాస్త తగ్గింది. అప్పటికే రాముడమ్మ వణుకుతున్నాది.
“చిన్నారీ, గోపీ..” అంటూ పిల్లల కోసం తల్లడిల్లి పోతున్నాది.
తెల్లారిన తరవాత రెండుగంటల కాలం తరవాత నీరు తీసింది. రంగారావు జాగ్రత్తగా మెట్లు దిగి ఇంట్లోకి వెళ్ళి చూసేడు. ఇల్లంతా బురద! మళ్లీ కాళ్లీడ్చుకుంటూ మేడ మీదకి వెళ్లి భార్యనీ దేవికనీ కిందకు రమ్మని పిలిచేడు. వాళ్ళిద్దరికీ తనూ సాయం చేసేడు. కష్టపడి ఒక గది కొంతవరకూ శుభ్రపరిచేరు.
తరవాత రాముడమ్మనీ చిన్నారినీ ఆ గదిలోకి తెచ్చి ఉంచేరు. ఇంక తరవాత జరిగిన ప్రహసనాలు సామాన్యమయినవి కావు.
తాగేందుకి నీళ్ళు కూడా లేవు. దేవిక తెగించి గోపాలం సాయంతో తన స్నేహితుల ఇళ్ళు ఎలా ఉన్నాయో అని చూసిందికి వెళ్లింది.
ఊరంతా బురదా కంపు భయంకరంగా ఉన్నాయి.
ఒక్క పట్నాయక్ గారిల్లు కాస్త నయం. వాళ్లమ్మ సుబ్బమ్మ గారు కర్రల పొయ్యిమీద అన్నం వండుతోంది.
వీళ్లని చూడగానే “దేవమ్మా! అన్నం పులుసు గిన్నెల్లో ఇస్తాను, మీ చిన్నారికీ నాయనమ్మకీ పెట్టు. మిగిలిన వాళ్ళు ఇక్కడకి ఎలాగోలాగ రండి. పులుసూ అన్నమే ఉన్నాయి. తిందురుగాని” అంది.
దేవిక దండం పెట్టడం కూడా మరచిపోయి గిన్నెలు తీసుకొని వడివడిగా ఇంటికి వచ్చింది. మడిగా తప్పితే ఏనాడూ తినని రాముడమ్మ ఆ మాటే మరచి ఆత్రంగా పులుసన్నం తిన్నాది. తరవాత అందరు పట్నాయక్ గారింటికి వెళ్ళి కొంచెం కతికి వచ్చేరు.
దేవతలాగ సుబ్బమ్మగారు చాలా మందికి రెండురోజుల పాటు అన్నదానం చేసింది. అప్పటికి కొంత ఎండ వచ్చి బావినీళ్ళు తేటపడ్డాయి.
వరద వచ్చిన రెండో రోజు ఓ మంత్రిగారు తాపీగా ఒట్టి చేతులు ఊపుకుంటూ వచ్చి ప్రజల ఆగ్రహానికి తన్నులు తిని గన్‌మేన్‌ల సాయంతో హెలికాఫ్టర్ ఎక్కి వెళిపోయేరు.
లయన్స్ క్లబ్ వాళ్లు రెడ్‌క్రాస్ సొసైటీ వారు, ఆర్ ఎస్ఎస్ వారూ ఎలాగో వచ్చి సహాయపడతారన్న కబుర్లు తెలిసేయి.
ఆ తరవాత ఒక రోజంతా ఆకాశంలోంచి పేకెట్‌లు పడ్డాయి.
ఒక పేకట్టులో, నాలుగు పూరీలు పంచదార, ఒక నిమ్మకాయ, ఒక బన్, ఒక మంచి నీళ్ళ పేకెట్, ఒక కొవ్వొత్తి, అగ్గిపెట్టె ఉండేవి.
అవి దొరికిన వాళ్ళకి దొరికేయి. లేని వాళ్ళకి లేదు. అవి రెడ్‌క్రాస్ వాళ్లు పంపేరని ముద్ర ఉండేది.
తనకి దొరికిన పేకెట్టు దేవిక చిన్నారికి ఇచ్చేసింది. పక్కింటి రమణమ్మ ఒక పేకెట్టు కొంగు చాటున ఉంచి తెచ్చి
“వదినగారూ, పిన్నిగారికి ఈ పూరీలు ఇవ్వండి” అంటూ జానకి చేతిలో ఉంచింది.
“అయ్యో, మీ పిల్లలకి ఉంచండి” అంటే “ఇంకో రెండు మా వాడికి దొరికేయండీ ఫరవాలేదు, మీ ఋణం తీర్చుకోగలనా” అంది.
ఇద్దరూ దుఖంతో ఒకళ్ళని మరొకళ్ళు హత్తుకొని ఉండిపోయేరు. ఏ వరదా, బురదా మనసులకీ, ప్రేమలకీ అంటలేదు.
ఆ మర్నాటికి సిటీలో ఉన్న జానకి రంగారావుల పెద్ద కూతురు జయలక్ష్మి, ఆమె భర్త సుదర్శనరావు ఎలాగో తెప్పలు పట్టుకొని ఊరికి చేరేరు.
అక్కని చూస్తూనే దేవిక వెక్కి వెక్కి ఏడిచింది. లారీలో ఎవరో ఉప్పు పంచుతూ ఉంటే, ఆమె కొంగులో ఉప్పు పోయించుకొని తెస్తున్నాది.
చిన్నారి మాత్రం హుషారుగా ఉంది.
తమ బడి దగ్గర రొట్టెలు పంచుతున్నారని తెచ్చుకొని వచ్చింది.
జయలక్ష్మి, సుదర్శనరావులు ఎవ్వరినీ ఆ ఊళ్లో ఉంచడానికి ఒప్పుకోలేదు. సుదర్శనం, గోపాలం కలిసి అన్నీ సద్దేరు.
రంగారావుని ఒప్పించీ ఇల్లు తాళం పెట్టించీ, ముసలామెనీ వంతుల వారీగా ఎత్తుకొని మోస్తూ పడవలో కూచోపెట్టేరు.
పడవ దాటించి బస్సెక్కించీ అందరినీ సిటీ చేర్చేసరికి రాముడమ్మ తెలివి తప్పి పడిపోయింది. ఒక నెల రోజులు ఎవ్వరినీ కదలనివ్వకుండా అక్కడే ఉంచేసారు.
***
నలభై+లో ఉన్న కమలిని (ఆనాటి చిన్నారి) తల్లి పక్కనే కూచొని తాటాకు విసనకర్రతో విసురుతోంది. హుద్ హుద్ తుఫాను తీవ్రంగా ఉంది. ఇల్లంతా నీరే!
తన చిన్నతనం గురుతొస్తోంది.
ఆనాటి రాముడమ్మలా ఈనాడు తన తల్లి. తండ్రి ఇప్పుడు లేడు.
తల్లికి బాగాలేదని చూడడానికి వచ్చి ఈ తుఫాను బారిన పడింది. అప్పటిలా మేడ మీదకి వెళ్ళి, తడిసే అవసరం లేకపోయినా, కరెంట్ లేదు. నీళ్లు తోడుకోడం, రుబ్బురోలు ఎప్పుడో మర్చిపోయింది. అన్నీ గుర్తు చేసుకుంటూ వారంపాటు తల్లిని కంటికి రెప్పలాగ చూసింది.
జానకి దిగాలుగా “అయ్యో చిన్నారీ! నిష్కారణంగా వచ్చేవే! ఎంత ఇబ్బంది పడుతున్నావో!” అంటే, ప్రేమగా తల్లిని చుట్టి “అమ్మా అప్పుడు వరదల్లో నన్ను, మామ్మనీ ఎంత బాగా చూసేవమ్మా, ఒక రోజు నువ్వు ఏమీ తినకుండా నాకు, మామ్మకే పెట్టీ లేదా! అప్పుడు చిన్నదాన్ని, తెలీలేదు. ఇప్పుడు చేయించుకోడం నీ హక్కు” అంది.
కమలిని టివిలో విజయవాడ వరదల పరిస్థితి చూస్తూ కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుంది. వానలు లేకపోతే మెతుకూ బతుకు ఉంటాయా?
అయినా వరదలు భరించలేం కదా.
‘వాన ముద్దుగానీ వరద వద్దు గంగమ్మతల్లీ..’ అని మనసులో దండం పెట్టుకుంది.
