[శ్రీ విడదల సాంబశివరావు రచించిన ‘విన్నవించుకోనా చిన్నకోరిక!?’ అనే కవితని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము.]
[dropcap]ను[/dropcap]వ్వు క్షేమంగా వున్నావని తెలుసుకొని
నా గుండె గాయాలు ఓడుతున్నా—
పర్వతశిఖరంలా పెరిగిన మనోవ్యథను
పెదాలను బిగపట్టి ఆపేసుకొని—
నిండుకుండలా నిశ్చింతగా ఉండి పోయాను!
ఎదలో రాజుకున్న ప్రేమ బడబాగ్నిని
త్యాగం చినుకులధారలతో చల్లార్చుకున్నాను!
నీ ప్రేమామృతాన్ని నింపి
నాకు అందించాలనుకున్న ప్రేమ పాత్ర
చేతికి అందబోయి చేజారి
పగిలి ముక్కలై పోయింది!
అది అందలేదని
చింత లేదు ప్రేయసీ!
నీ సంతోషం కోసం
కన్నీళ్ళు తాగుతూనైనా గడిపేస్తాను!
నా ఆశాసౌధాన్ని తునాతునకలు చేసి
నీ దారి నువ్వు చూసుకున్నావు!
సాఫీగా సాగిపోతోన్న
మన ప్రశాంత ప్రేమ జీవనయానంలో
నిర్దాక్షిణ్యంగా విధ్వంసాన్ని సృష్టించావు!
ఏ బలమైన శక్తి
నిన్ను ప్రభావితం చేసిందో
నాకైతే తెలియదు గానీ —
నా హృదయం లోగిలిని వీడి
మరో మనసు నీడను ఆశ్రయించావు!
నెత్తురోడుతోన్న గుండెతో
కాఠిన్యాన్ని హృదయంలో నింపుకొని —
నీపై కత్తులే దూయాలనుకున్నాను!
అయితే
నా అంతరంగంతో చెలరేగిన ఆవేశాన్ని
నా మదిలోయల్లో దాగివున్న వివేకం
హెచ్చరించింది ఇలా —
“మనిషి హృదయం క్షమా సాగరమైతే
కక్షలు కార్పణాలు దూదిపింజల్లా తేలిపోయి
అడ్డ గోడలన్నీ కూలిపోయి
ఆకాశంలా విశాలమై పోతుంది!”
నా మెదడు పొరల నుండి
ఈ అద్భుతమైన భావన తొంగిచూడగా —
నీ ఆనందం కోసం
సర్వశక్తులూ ధారపోయాలనీ —
నా జీవితాన్ని కాల్చేసుకొని
నీ బ్రతుకులో వెలుగులు నింపాలనీ —
నిండు మనసుతో నిర్ణయమే తీసుకున్నాను!
నా ప్రేమ హృదయాన్ని
గాయం చేసి వెళ్ళిపోయావు —
మరి — నా కళ్ళల్లో వెలుగువై ఉండిపో!
నా విన్నపాన్ని మన్నించు ప్రేయసీ!!
