[box type=’note’ fontsize=’16’] ఈ కావ్యం.. దుఃఖం అంటే ఏమిటో తెలుసుకొనే ప్రయత్నం చేసింది. దీనిలో ప్రజ్ఞావాదం లేదు. ‘నష్టోమోహః స్మతిర్లబ్దా’ అన్న దశ లేదు. ‘అహంత్వా సర్వపాపేభ్యో మోక్షయిష్యష్యామి’ అనే జగద్గురువు అభయహస్తం కోరుకుంటున్నారు కవి కోవెల సుప్రసన్నాచార్య. [/box]
ఎన్నో నిచ్చెనలెక్కి వచ్చితిని నే, నీ వింత వైకుంఠ పా
ళి నిర్మించిన ధాత ఎంత గడుసో, లీలా వశుండో, తుదిన్
మన్నింపం డొక పెద్ద గ్రాహము నసామాన్యంబు నన్ మ్రింగె నే
నెన్నో లోతుల జారి పాపమయ సంధిన్ జేరితిన్ భీతుడన్
ఇతరుల పీడలందెలిసి ఏ విధినైనను వాని బాపగా
జతన మొనర్చు వైష్ణవుల సంతతి జన్మమునొంది పాపపుం
బ్రతుకుల మధ్యమం దిరికి ప్రాణము లల్లలనాడ నిట్టి వి
చ్యుతిగలిగెస్ ప్రభూ ఎడద తొక్కిన భ్రాంతి తొలంగుటెప్పుడో
జీవుని పెళ్లగించి తన చిత్తములోనికి చేర్చు నూరుపుల్
పూవులు జల్లునట్లు తనువున్ పులకింపగ జేయు చూపులున్
పావురమేమొ నా గగన భాగము తానయినట్టి రాకడల్
ఏ విది? నన్ను గ్రమ్మితి సఖీ మదనాంబక జాల వల్లరీ
విలువలు నిల్పలేని తనువిచ్చి వచస్సున మాధురీ రసాం
చలము పికీరవంబొలికి సర్వజనున్ పరిపాకమిచ్చి న
ట్లలమినదాన! ధర్మమనియాడవు ప్రేమమొ కామమో వెలుం
గులో మరి యిర్లొ నా బ్రతుకు కొంగుల యీ విచికిత్స గూర్చితే
ఎంగిలి తీపియంచు మది నెంచిన జీవితమెల్ల చేదు, స్త్రీ
సంగమే మన్కి లక్ష్యమని చాటిన బోధయే ఆగమంబుగా
ప్రాంగణమెల్ల స్త్రీకలిత రమ్య విలాసమే భావుకత్వమై
దొంగిలితిన్, భవం బిది విదూరముగా పరతత్త్వ సన్నిధిన్
ఆసురసంధ్య యేదొ మనమందునక్రమ్మిన యట్టులుండే భృం
గీసమ వాగ్విలాస మన కేవల సంగతి యందు చిక్కెనో
ఈ సముదాత్త కావ్యజగ మింతటి వాగ్వనితా సమర్చ నీ
దోసిట నొల్క బోసితినొ దుర్భర వేదన లావరింపగా
పాపము పున్నెమున్ తెలియబట్టని లోకముతీరు వేరు ఈ
పాపము పున్నెమున్ మనసు బంటిగ నేర్చిన నాటి కార్య సం
దీపిత మింద్రియార్థముల నేరుపు తీరులు వేరు లోకమా
దాపరికమ్ము చిత్తమున తప్పదు కాదిడె సర్పదంష్ట్రయై
ఇది లాక్షాగృహమం చెరింగి బ్రతుకిందే బుగ్గి మౌనేమొ, సం
పదలున్ సౌఖ్యములంచు తీక్ష్ణ సుఖ విభ్రాంతిన్ విమోహంబునన్
సుదతిన్ తన్‌బడి వచ్చితిన్, విఫలుడై శోభా దరిద్రుండ న
న్నదలింపన్ బనియేమి – ఈ విషమ చిత్రావర్తమం దొక్కడన్
తుదకీ గీమె తొలంగునేమొ నిజబంధూ! తత్కథాంతంబుగన్
గడచిన కాలమందెపుడో క్రమ్మిన కల్మష వేళ యిప్డు న
న్నడలగజేయుచున్నది రహస్సుల నేకతమున్న వేళలన్
పిడికిట బట్టి నన్ను భయపెట్టును కర్మ ఫల ప్రదాత నీ
కడ శరణంటి నన్ సుకృత గాంగజలంబుల ముగ్గజేయవే
నీ దంష్ట్రల్ విరజిమ్ము నగ్ను, లఘముల్ నిశ్శేషముంజేయు, నా
మోదించున్ నను దివ్యమార్గమున నిర్మోహున్ భవత్సన్నిధిన్
వేదారణ్యగుహాశ్రయా! నరహరీ! వృత్త్యగ్రదీపప్రభా!
ఛేదింపంగదే నా అహంతను మహర్షి నీ నఖాగ్రంబునన్
తామయి గుండె చీల్చుకొని దాన ప్రవేశము జేసి, నా వచ
స్తోమము నర్చిరధ్వమున చొక్కగ జేసిన సద్దురూ! కృపా
ధామ! నివేదితం బఘవితానము కాల్పవె, నిత్య భావనా
శ్రీమహిత ప్రకాశ! రస సింధు పరిష్కృత నిత్య యాత్రికా
అందరిలోన నొక్క శిశు వాడును సృష్టికి క్రొత్త దివ్వెయై
అందరిలోన నొక్క పశువాడును జీవుని జారుబండయై
అందరిలోన కొం తఘము లాపయి పుణ్యములున్ ఘటించు నిం
పొందని మన్కి వేదనల పొంగులు తప్పవు, చిత్త విచ్యుతుల్
గురువనుకొంచు జారిపడి కోర్కెల పంకములోన చిక్కితిన్
బరువయి మానసంబు శరపంజరమందున చిక్కి పోవదో
హరిహరి ఎంత దుఃఖమిది ఆ క్షణ మెంతటి పాప దష్టమో
కొరత తొలంపవే బ్రతుకుక్రొన్నెలవంక ధరించు వేలుపా
నీ దయ వేల్పుటేరగుచు నెత్తిన దూకదొ, పుట్టువుల్ వ్యధా
పాదులు నన్ను వీడ్కొనునొ, భక్తులు నన్ దరిచేర వత్తురో
పాదుతొలంచి నా యెడద పట్టున నీవయి నిల్చి పోదువో
శ్రీదయితామనోరమణ! చిత్తసరోరుహసూర్యతేజమా!
