[శ్రీమతి యలమర్తి అనూరాధ రచించిన – ‘నా’ నుంచీ ‘మనం’ లోకి! – అనే నాటికని పాఠకులకు అందిస్తున్నాము. ఇది రెండవ భాగం. మొదటి భాగం లింక్.]
[dropcap]కా[/dropcap]లింగ్ బెల్ మ్రోగిన శబ్దం.
ఆ తర్వాత తలుపు తెరిచిన చప్పుడు.
అక్షర: అమ్మా!
వసు: అక్షరా! నువ్వు బాగానే ఉన్నావు కదే!
అక్షర: అవునమ్మా. నాకేం కాలేదు. అలా చెబితే కానీ నువ్వు రావని.
వసు: ఇందులో మీ నాన్న పాత్ర కూడా ఉందా?
అక్షర: పాపం! నాన్నకు కూడా ఏమీ తెలియదు. మాములుగా పిలిస్తే వచ్చే టైపా మీ ఆయన.
వసు: ఇప్పుడైనా రాననే అని ఉంటారే.
అక్షర: అవునమ్మా! చాలా బ్రతిమాలాక కానీ ఒప్పుకోలేదు. చాలా నీరసంగా ఉన్నావమ్మా.
వసు: చాలా రోజులకి చూసావుగా. అలా అనిపిస్తుంది అంతే.
అక్షర: ఓ పదిహేను రోజుల్లో నిన్ను నేను మామూలు మనిషిని చేసేస్తాను. నేను పెట్టే తిండితో.
వసు(నవుతూ): అలాగే.
రామ్ (ఏమీ తెలియనట్లే): మమ్మల్ని ఇలా మోసం చేస్తావా?
అక్షర: తప్పయిపోయింది నాన్నా! నన్ను క్షమించండి. అమ్మా! ఇద్దరూ కాళ్ళూ చేతులు కడుక్కుని రండి.
వసు: అలాగే. బుజ్జి తల్లి కనిపించదే.
అక్షర: మీ అల్లుడు బయటకు వెళుతూ వెంట తీసుకువెళ్లారు. వచ్చేస్తుంది. అమ్మా! నీకు ఇష్టమని పెసరట్టు, ఉప్మా చేసాను.
వసు: భలే గుర్తు పెట్టుకుంటావే.
అక్షర: అమ్మనీ, అమ్మ ఇష్టాలనీ మరిచిపోతే వాళ్ళు కూతుర్లు ఎలా అవుతారమ్మా?
రామ్: హఁ! హఁ! హఁ!
వసు: పెద్ద నవ్వారులే.
అక్షర: నాన్నకి టీ పెట్టుకొని వస్తా.
వసు: నేను పెడతాలే.
అక్షర: ఇక్కడ నిన్ను ఏ పనీ చెయ్యనివ్వను.
***
వసు: అక్షరా! అల్లుడు గారు కనిపించట్లేదు.
అక్షర: అమ్మా! వాళ్ళ మేనేజర్ అప్పటికప్పుడు వెళ్ళాలని వేరే ఊరు పంపారు.
వసు: అవునా.
అక్షర: వెళ్ళేప్పుడు చెబుదామనుకున్నారు. మీరిద్దరూ మంచి నిద్రలో ఉన్నారు. లేపొద్దు, నేను చెప్పానని చెప్పు అంటూ వెళ్లిపోయారు.
వసు: ఏం ఉద్యోగాలో! ఏమిటో? మీ అన్నయ్యా అంతే ! ప్రొద్దున 9.30 కి డ్యూటీ ఎక్కుతాడు.
రామ్: దిగేది మాత్రం ఎవరికీ తెలియదు.
వసు: మధ్యలో ఒకటిన్నరకు వచ్చి గబగబా భోం చేసి వెళ్ళిపోతాడు.
రామ్: ఆ సమయానికి ముందు లేస్తాడు.
వసు: మేము ఇబ్బంది పడతున్నామని మా టిఫిన్ మేము తీసుకవెళతాం అంటారు. ఎంతకీ రారు.
రామ్: మీ అమ్మకేమో బీ.పీ. పెరిగిపోతుంది.
వసు: అవునే. పిల్లలు తినకపోతే తల్లి మనసు ఊరుకుంటుందా?
అక్షర: టిఫిన్ ప్లేట్లు, పచ్చడి, మంచినీళ్ళు.. అన్ని సార్లు తిరగాలంటే మీకు ఓపిక ఉండాలిగా.
రామ్: ఈ మధ్య అమ్మకు షుగర్ ఉందని బయటపడింది. మూడు నెలల నుంచే ఉందట. అక్కడి నుంచీ ఒకటే నీరసం.
వసు: అవునే.
అక్షర: నాకసలు చెప్పలేదు.
వసు: ఇక్కడ నువ్వుయినా హాయిగా ఉంటావని. చెబితే బాధపడటం తప్ప ఏం చెయ్యగలవు?
అక్షర: అలాగని చెప్పవా?
వసు: అసలు మతి ఉంటే కదా. వారానికి ఒక్కరోజు బాగుంటే గొప్ప.
అక్షర: అంతలానా?
రామ్: అవును. షుగర్ దయ మా ప్రాప్తం అన్నట్లు ఉండేది అమ్మ పరిస్థితి.
వసు: మందుల దారి ముందులదే. నీరసం దారి నీరసానిదే.
అక్షర: మరి నా దగ్గరకు వచ్చెయ్యచ్చుగా.
వసు: చిన్నదానివి. ఏమి వస్తాం. మరీ లేవలేని పరిస్థితి వస్తే అప్పుడు ఎలాగూ తప్పదు.
రామ్: నాకు అలానే అనిపిస్తుంది. ఒకరికి ఒకరం ఉన్నాంగా.
అక్షర: అవుననుకో.
వసు: కాసేపు బుజ్జి తల్లితో ఆడుకుని వస్తాను.
అక్షర: అలాగే.
రామ్: అమ్మ మరీ నీరసపడి పోతోందని ఒప్పుకున్నాను కానీ..
అక్షర: అప్పుడు మీకు కూడా ఆ అబద్ధమే వినిపించేదాన్ని. రప్పించేదాన్ని.
రామ్: నువ్వంతటి దానివే.
అక్షర: వదిన సహాయం చెయ్యకపోయినా పోనీ అన్నయ్య అయినా చెయ్యవచ్చుగా.
రామ్: ఇది వరకు చేసేవాడుగా. ఇప్పుడు సరిగ్గా ఆ కంప్యూటర్ ముందు కూర్చోవల్సిన సమయానికి అయిదు నిముషాలు ముందు లేస్తాడు.
అక్షర: ఇప్పుడు అసలు వాళ్ళకు ఖాళీ ఉండటం లేదు. టిఫిన్స్, భోజనాలు కూడా తిననివ్వటం లేదు. మేనేజ్‌మెంట్ వాళ్ళు.
రామ్: అవును. అదీ నిజమే!
అక్షర: అన్నయ్య వచ్చి నెల అయినట్లందిగా.
రామ్: ఆఁ! అయ్యింది.
అక్షర: మరి వాడి స్నేహితులు ఎవరూ రాలేదా?
రామ్: ఎందుకు రాలేదు? అందరూ వచ్చారు. వీడు అందరితో కలివిడిగా ఉండేవాడుగా.
అక్షర: మరి అప్పుడు ఎలా లేచేవాడు?
రామ్: అదే అర్థం కాదు. మనం చెబితే డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గిరకు టిఫిన్ తినటానికి టైమ్ లేదంటాడు. మరి వాళ్ళు వచ్చినప్పుడు ఎలా కుదిరిందో.
అక్షర: ఈ వయసులో వాళ్ళు సహాయపడేట్లు ఉండాలి కానీ భారం కాకూడదు కదా నాన్నా!
రామ్: ఏమో! అదంతా ఆ భగవంతుడికే తెలియాలి.
***
అక్షర: అమ్మా! దగ్గరలో పార్కు ఉంది వెళదామా?
వసు: వద్దు. నాలుగు రోజులు ఆగాక వెళదాం.
అక్షర: అలాగే.
వసు: ఈ అపార్ట్‌మెంట్‌లో అందరూ కలిసి మెలిసి ఉంటారా?
అక్షర: ఫర్లేదు.
వసు: ప్రక్కింట్లో నా వయసు ఆవిడ ఒకరున్నట్లున్నారు. బయటకు రారా ఆవిడ?
అక్షర: కోడలు రానివ్వదు అమ్మ. ఆవిడ చాలా మంచిగా మాట్లాడుతుంది.
వసు: ఎందుకు రానివ్వదు?
అక్షర: వాళ్ళింట్లో విషయాలు అందరికే చెప్పేస్తుందేమోనని భయం.
వసు: అలా కూడా ఉంటారా?
అక్షర: జిహ్వకో రుచి, పుర్రెకో బుద్ధి అన్నారుగా. అలా అన్న మాట.
వసు: పోనీలే. వాళ్ళింట్లో వాళ్ళయినా మాట్లాడుతారా ఆవిడతో?
అక్షర: అదీ లేదమ్మా.
వసు: పాపం. కుటుంబాన్ని మహారాణిలా ఏలిన వాళ్ళు భర్త చనిపోగానే ఇలా పిల్లల పంచన చేరితే వీరి జీవితం ఇలా..
అక్షర: టిఫిన్‌కి రండి, భోజనానికి రండి అనే మాట తప్ప మరో మాట ఉండదు.
వసు: అలానా?
అక్షర: వాళ్ళు మాత్రం అప్పచెల్లెళ్ళతో, అన్నదమ్ములతో రోజంతా వీడియో కాల్ చేసుకొని మరీ మాట్లాడుకుంటారు.
వసు: అయ్యో! అందరూ ఉండి కూడా ఎవరూ మాట్లాడక పోతే ఆవిడకు ఎలా ఉంటుంది?
అక్షర: ఆవిడ మాత్రం ఏం చేస్తుంది.
వసు: పోనీ మిగతా పిల్లలైనా ఆవిడలో మాట్లాడతారా?
అక్షర: ఆఁ! మాట్లాడతారు. ఆవిడకు ముగ్గురు ఆడపిల్లలు.
వసు: పోనీలే. ఆవిడకు కొంత కాలక్షేపం.
అక్షర: మొన్నే, డెభైవ పుట్టిన రోజని వాళ్ళంతా కలిసి ఓ ‘టేబ్’ కొని ఇచ్చారు.
వసు: మంచి పని చేసారు.
అక్షర: ఇక ఆవిడ భజనలు అన్నీ చూస్తూ వింటూ ఉంటుంది. వాళ్ళతో మాట్లాడుకుంటుంది.
వసు: అవునా?
అక్షర: ఆ ఆడపిల్లలు అంటారు. పోనీలే మా అన్నయ్య అమ్మను వృద్ధాశ్రమంలో చేర్పించలేదు అని.
వసు: ఇప్పుడు అందరూ పెద్దవాళ్ళను ఎలా వదిలించుకుందామనే చూస్తున్నారుగా.
అక్షర: అలాగే ఆవిడకు సర్ది చెబుతారు బాధపడుతుంటే.
వసు: ఆవిడ పనులు ఆవిడే చేసుకోగలదా?
అక్షర: ఆఁ! చక్కగా!
వసు: అదీ ఒక అదృష్టమే. బ్రతికున్నంత వరకూ ఎవరితో చేయించుకోకుండా వెళ్ళిపోవాలి.
అక్షర: అందరూ అదే కదమ్మ కోరుకుంటారు.
వసు: అసలు భగవంతుడిని అనాలే.
అక్షర: ఏమని?
వసు: పిల్లలు అసరాగా ఉండటం కుదరటం లేదు ఈ ఉద్యోగాల వల్ల..
అక్షర: అయితే?
వసు: మరి చేసి పెట్టే వాళ్ళు లేనప్పుడు వృద్ధాప్యంలో ఈ జబ్బులు నీరసం ఎందుకివ్వాలేం?
అక్షర: దేవుణ్ణి అడుగుదామా?
వసు: ఆఁ! నాకు కనిపిస్తే నేను తప్పక అడుగుతాను.
అక్షర: అమ్మా! నీకు నాన్నకు మాత్రం నేనున్నాను. అన్నయ్య సంగతి వదిలెయ్.
వసు: నాకు తెలియదా ఏమిటి?
***
రామ్: అక్షరా! ఏం చేస్తున్నావ్?
అక్షర: వాషింగ్ మెషిన్‌లో బట్టలు వేస్తున్నా నాన్నా!
రామ్: నేనూ సాయం చేస్తా.
అక్షర: వద్దు నాన్నా! అక్కడ అమ్మకి సాయం చేసింది చాలు.
రామ్: ఖాళీగా కూర్చోవాలనిపించదు తల్లీ!
అక్షర: ఏ టీ.వీ.నో, సెల్లో చూసుకోండి.
రామ్: అవి ఎప్పుడూ ఉండేవేగా.
అక్షర: చక్కగా అమ్మతో కబుర్లు చెప్పుకోండి.
రామ్: అంతేగానీ నీకు మాత్రం సాయం చెయ్యనివ్వవు.
అక్షర: సరే కబుర్లు చెప్పండి.
రామ్: అక్కడ ఈ డ్యూటీ నాదే. అమ్మ నీరసంతో చెయ్యలేకపోయేది.
అక్షర: అవును కదా?
రామ్: మా ఇద్దరికయతే వారానికి రెండు సార్లు వేసుకుంటే సరిపోయేది.
అక్షర: మరి ఇప్పుడూ..
రామ్: అన్నయ్య, వదినవి కూడా కలిసాయిగా.
అక్షర: వాళ్ళవి మీరు ఉతకటం ఏమిటి నాన్నా!
రామ్: మనమా ఉతుకుతూంది మిషన్ కదా ఉతికేది.
అక్షర: అయినా. అన్నయ్యవి దెయ్యం పాంట్లు. నాకు తెలియదా?
రామ్: వాళ్ళు చూసుకుంటామంటారు. ఎండంతా పోయాక అప్పుడు వేస్తారు. నాకు ఊసురుమంటుంది.
అక్షర: అయితే ఏముంది నాన్నా! మరునాడు ఎండుతాయిగా.
రామ్: ఏమిటో అలా నాకు ఉండబుద్ధి కాదురా. ఉండలేను.
అక్షర: వాళ్ళకు శని, ఆదివారాలు ఖాళీనే కదా. అప్పుడు ఉతుక్కుంటే ఈ సమస్య ఉండదుగా.,
రామ్: వాళ్ళు అప్పుడు గీత వాళ్ళమ్మ దగ్గరికి వెళుతున్నారుగా.
అక్షర: అలానా!
రామ్: అయినా అమ్మ కూడా అంటుంది.
అక్షర: ఏమని!
రామ్: వాడు ఆన్‌లైన్‌లో చేసుకుంటున్నాడు కాబట్టేగా వచ్చాడు. అదీ ఏడేళ్ళకి అని.
అక్షర: అయితే?
రామ్: ఎప్పుడు బుద్ధి పుడితే అప్పుడు వెళ్ళిపోతాడు. ఇన్నాళ్ళకు కన్నబిడ్డను కళ్ళార చూసుకుంటున్నానని.
అక్షర: అదీ నిజమేగా!
రామ్: అందుకే. పని చేసుకోవటం కష్టమైనా పట్టించుకోవటం లేదు.
అక్షర: అమ్మ ఆనందం అమ్మది.
రామ్: అమ్మ మీద ప్రేమతోనే ఇలా అబద్ధం చెప్పి తీసుకు వచ్చాను గానీ..
అక్షర: కానీ..
రామ్: ఇప్పుడు వాళ్ళు వెళ్ళిపోతే మీ అమ్మ నన్ను చంపేస్తుంది.
అక్షర: పొండి నాన్నా! మీరు మరీను.
రామ్: ఇంకా వెళ్ళిపోదాం అని పాట మొదలుపెట్టలేదా?
అక్షర: ఏదీ రెండు రోజులే కదా అయింది. అప్పుడే అంటే తిడతానేమోనని ఊరుకుని ఉంటుంది.
రామ్: అదీ నిజమే!
అక్షర: అమ్మ అరిచి గీ పెట్టిగా నేను పంపేది లేదు. మీరు అడ్డు రాకూడదు.
రామ్: ..
అక్షర: చెప్పండి నాన్నా!
రామ్: ఆ మాట మాత్రం నేనివ్వలేను.
అక్షర: పొండి నాన్నా! అన్నయ్యనూ, నన్నూ సమానం అంటారు గానీ నా దగ్గర ఉండనంటారు.
రామ్: ఆడపిల్ల దగ్గిర అన్నాళ్ళు ఉంటే బాగోదురా.
అక్షర: మీ అల్లుడు అలా అనుకనే మనిషి కాదు నాన్నా!
రామ్: నాకు తెలుసురా.
అక్షర: మరి ఎందుకు ఆ ఫీలింగ్?
రామ్: అనాదిగా నరనరాల్లో ఎక్కిన పైత్యం అనుకో.
అక్షర: నాన్నా.
రామ్: అవును తల్లీ! మీ అమ్మ లాంటి వాళ్ళు అందులోంచి బయటపడుతున్నారు.
అక్షర: మరి మీరు ఎప్పుడు బయటకి వస్తారు?
రామ్: ఏమో తెలియదు. కొన్ని ప్రశ్నలకు సమాధానం కాలమే చెబుతుంది.
వసు: ఏమిటి.. తండ్రీ కూతుళ్ళు మంతనాలు?
రామ్: ఏం? మనవరాలితో ఆటలు అయిపోయాయా?
వసు: హాఁ! అది బొజ్జుంది.
అక్షర: అమ్మ పిల్లల్ని భలే పడుకోబెట్టేస్తుంది నాన్నా.
రామ్: ఏదీ.. ‘వటపత్రశాయికి వరహాల లాలీ’ అని పాట పాడా..
అక్షర: ఆఁ! ఆఁ! అలాంటిదే!
వసు: నేను ‘జో అచ్చితానంద.. జోజో ముకుందా!’ పాడి నిద్ర పుచ్చాను.
అక్షర: ఓ.. నాన్నా! నేను ఓడిపోయాను.
రామ్: ఏం ఫర్లేదురా. ఓడిపోతే గెలిచే ఛాన్స్ ఉంటుంది ఎదురుగా. అదే గెలిస్తే ఇంకేం ఉండదు. ఎవరో చెప్పారు.
వసు: సరిపోయారు తండ్రీ కూతుళ్ళు ఇద్దరూ.
అక్షర (నవ్వుతూ): హఁ! హఁ!
రామ్: (మనసులో) వసూ! ఇంత హాయిగా ఉండటం చూసి ఎన్నాళ్ళయిందో, తనని ఇక్కడకు తీసుకు వచ్చి మంచి పనే చేసాను.
***
వసు: అక్షరా! పార్క్‌కి వెళదామన్నావుగా!
అక్షర: వెళదాం అమ్మా!
వసు: ఎప్పుడు?
అక్షర: ఇప్పుడే వెళదాం. నాన్నని కూడా అడగనా?
వసు: అడుగు. వస్తారేమో?
అక్షర: నాన్నా! నాన్నా! పార్క్‌కి వస్తారా?
రామ్ (దూరం నూంచే): అమ్మా వస్తానందా?
అక్షర: ఆఁ! వస్తానంది.
రామ్: సరే! వస్తాను.
వసు: మరి బుజ్జి తల్లి.
అక్షర: దాన్ని ప్రక్కన ‘రాజీ’ తీసుకువెళ్ళింది. పదండి. వెళ్దాం!
పక్షల కిలకిలారావాలు.
పిల్లల కేకలు, అరుపులు.
అక్షర: నాన్నా! అమ్మా! ఇక్కడ కూర్చుందామా?
రామ్: ఆఁ! బెంచ్ ఖాళీగా ఉందిగా కూర్చుందాం.
వసు: ఇక్కడ చాలా ప్రశాంతంగా ఉందే.
అక్షర: అవునమ్మా! నాకు కాస్త డల్‌గా అనిపిస్తే చాలు ఇక్కడ వాలిపోతాను.
వసు: ప్రకృతిలో గడిపితే ఆ ఆనందమే వేరు.
అక్షర: పిల్లలతో ఎప్పుడూ సందడి సందడిగా ఉంటుంది ఈ పార్కు.
రామ్: రిటైర్ అయిన వారికి చక్కటి కాలక్షేపం.
అక్షర: అవును నాన్నా. కాసేపు ఆగితే ఆ బ్యాచ్ వస్తుంది. ఒక్కొక్కరిది ఒక్కొక్క కన్నీటి కథ.
రామ్: అవునురా. రిటైర్ అయ్యేటప్పటికి పిల్లలు సెటిల్ అవ్వకపోయినా, ఆర్థికంగా ఎవరి పైనన్నా ఆధారపడినా ఇవి తప్పవు.
అక్షర: డబ్బు ఉంటే అవి కావాలని పీక్కుతినే పిల్లలు కూడా ఉన్నారు నాన్నా!
రామ్: ఆ విషయంలో నేను అదృష్టవంతుణ్ణి.
అక్షర: అమ్మా నువ్వేం మాట్లాడటం లేదే?
వసు: వింటున్నాను మీ ఇద్దరి మాటలు.
అక్షర: కొందరు పీడించి ఆస్తులు రాయించుకొని బయటకు తోసేసిన వారు కూడా ఉన్నారు.
వసు: దారుణం కదా!
అక్షర: వృద్ధుల విషయంలో ఇది మరీ ఎక్కువైపోతున్నాయి.
రామ్: బంధాలు తగ్గిపోయి, అనుబంధాలకి అర్థం మరిచిపోయిన మనస్తత్వాల వలనే ఇవన్నీ జరుగుతున్నాయి.
వసు: ఉమ్మడి కుటుంబాలు పోయి ఒంటరి కుటుంబాలు తయారయ్యాయి. పోనీ వీళ్ళన్నా బాగున్నారా అంటే అదీ లేదు.
అక్షర: అంటే ఏమిటమ్మా నీ ఉద్దేశం?
వసు: అవును అక్షరా! ఈ వాట్సాప్‌లు, ఫేస్‌బుక్‌లు వచ్చాక ఇంట్లో వాళ్ళు మాట్లాడుకోవటం తగ్గిపోయింది.
అక్షర: అవునమ్మా! అది మాత్రం వంద శాతం నిజం.
వసు: భార్యాభర్తలు, తల్లి తండ్రులు, పిల్లలు మధ్య బంధాలు పలచబడిపోతున్నాయి. గమనిస్తున్నావా?
అక్షర: అవునమ్మా! నేను చూస్తున్నాను.
వసు: ఇంకొన్నాళ్ళు పోతే అందరూ ‘నా’ అనే ఫీలింగ్ లోకి దిగిపోతారు. ఇక అప్పుడు ఎవరినీ బాగుచేయలేం.
అక్షర: మనం.. మేం.. నేను.. భలే చెప్పావు అమ్మా!
వసు: ఇలాంటివి చూస్తుంటే దిగులు వేస్తుంది. మనల్ని ప్రేమించే వారితో గడిపితే ఎంత హాయిగా ఉంటుంది?
అక్షర: అమ్మా. ఇప్పుడంత నిస్వార్థంగా ప్రేమించే వాళ్ళే లేరమ్మా. అంతా కాగితపు పువ్వుల్లాంటి ప్రేమలే.
రామ్: భలే పోల్చావులే.
అక్షర: అదుగో. ఆ గేటు లోంచి వస్తోంది ఆవిడను చూడు.
రామ్: ఆఁ! చూసా!
అక్షర: ఆవిడను సొంత కొడుకు తెలియని ఊరికి తీసుకువెళ్లి వదిలేస్తే అనాథాశ్రమంలో చేరింది.
వసు: అయ్యో!
అక్షర: తల్లీ తండ్రీ లేని దంపతులు పెద్ద దిక్కు కావాలని ఈవిడని తీసుకెళ్ళి సొంత అమ్మ కంటే ఎక్కువగా చూసుకుంటున్నారట.
వసు: ఇలాంటివి చూసి అయినా సొంత కొడుకులకు బుద్ధి రావాలి.
అక్షర: బుద్ధి ఉంటే అసలు అలాంటి పనులు ఎందుకు చేస్తారమ్మా? నువ్వు మరీనూ.
వసు: అంతేలే!
అక్షర: అమ్మా! ఆ ఎర్ర చీర ఆవిడను చూసావా? ఆ రాయి ప్రక్కన కూర్చుంది.
వసు: ఆఁ! కనిపించింది.
అక్షర: ఆమెకు కోడలు సరిగా తిండి పెట్టదు. ఇక్కడకు వచ్చిన వాళ్ళ వలన తెలిసింది.
వసు: అయ్యో! పాపం!
అక్షర: నేను కూడా వచ్చినప్పుడల్లా ఏదో ఒకటి తెచ్చి ఇస్తుంటాను. తీసుకోవటానికి భలే మొహమాటపడుతుంది.
వసు: ఆత్మాభిమానం ఉన్న వాళ్ళు అంతేగా మరి. లేకపోయినా ఎవరినీ ఏమీ అడగరు.
రామ్: చీకటి పడుకోంది, వెళదామా ఇక.
అక్షప: ఏమ్మా?
వసు: వెళదాం. ఇక్కడ ఎంత సేపు ఉన్నా ఇంకా ఉండాలనే అనిపిస్తుంది.
అక్షర: దగ్గరే కదమ్మా! రావచ్చు.
రామ్: కాసేపయినా ఇలా స్వచ్ఛమైన గాలిని పీల్చాలి అక్షరా!
అక్షర: అవును నాన్నా! అపార్ట్‌మెంట్స్‌లో ఎలాగైనా గాలీ, వెలుతురూ తక్కువేగా.
వసు: బుజ్జి తల్లి ఏమైనా ఏడుస్తుందేమో!
అక్షర: లేదమ్మా! దానికి ఆవిడ దగ్గిర చేరిక ఎక్కువే.
వసు: అలా అయితే ఫరవాలేదు.
అక్షర: లేకపోతే నేను వదిలి పెడతానా దాన్ని.
వసు (నవ్వు): హ.. హ.. అవునులే.
రామ్: చిన్నప్పుడు మీ అన్నయ్యని, నిన్ను ఒక్క క్షణం కూడా వదిలి పెట్టేది కాదు మీ అమ్మ.
అక్షర: అవునా అమ్మా.
వసు: అవును.
***
అక్షర: అమ్మా! అన్నయ్య ఇలా ఎందుకు మారాడంటావ్?
వసు: ఏమోనే! నాకేం తెలుసు?
అక్షర: అదే నాకూ అర్థం కావడం లేదు.
వసు: హైదరాబాదులో సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజనీరుగా ఉద్యోగం చేస్తూ నాలుగు వేలతో సరిపెట్టుకొని ఇంటికి జీతం అంతా పంపే కొడుకు నా కొడుకే నని గర్వపడేదాన్ని.
అక్షర: మళ్లీ రూమ్‌లో స్నేహితుని కూడా పోషించేవాడు, బావమరిది అంటూ.
వసు: అవును. నెలకు మూడు వేలు ఆ అబ్బాయి కోసం ఖర్చు చేసేవాడు.
అక్షర: అవును. మొత్తం ఏడు వేలు ఉంచుకునేవాడు.
వసు: డబ్బు దేముందిలే అక్షరా. పెన్షన్ వస్తోంది. అద్దెలు వస్తున్నాయి. పిల్లవాడు అలా ప్రేమ లేని వాడిలా తయారయ్యాడేమిటనే బాధ తప్ప.
అక్షర: నా స్నేహితురాళ్ళు అందరూ అన్నయ్య అంటే మీ అన్నయ్యలా ఉండాలనేవారు.
వసు: తెలిసిందేగా.
అక్షర: ఇప్పుడు అలాంటి అన్నయ్య వద్దే అంటున్నారు. వాళ్ళకే అలా అనిపిస్తే ఇక నాకెలా ఉంటుంది?
వసు: ఏం చేస్తాం? ప్రారబ్ధం అనుకోవాలి.
అక్షర: వదిన వల్ల ఇలా తయారయ్యాడంటావా?
వసు: ఏమో! ఎందుకు ఆ అమ్మాయికి అప్రతిష్ఠ అంటకట్టటం. మన బంగారం మంచిది అవ్వాలి కానీ..
అక్షర: కోడలిని మాత్రం ఏమీ అననివ్వవు.
వసు: మన పిల్లాడిని మనం తిట్టుకునే హక్కుంది. ఆ అమ్మాయిని ప్రేమించాలే కానీ ద్వేషించకూడదు. అది నా సిద్ధాంతం!
అక్షర: నువ్వు నా బంగారు తల్లివే అమ్మా!
వసు: చాల్లే! ఊరుకో!
***
గీత: వెళ్ళిపోదామంటే మాట్లాడవేం?
వంశీ: ఏమోఁ? ఎందుకో తెలియదు. కొన్నాళ్ళు ఇక్కడ ఉండాలనిపిస్తోంది.
గీత: అదేంటి కొత్తగా.
వంశీ: అమ్మా, నాన్నా నన్ను ఎంతో ప్రేమగా చూసారు.
గీత: అందరూ అంతే గదా.
వంశీ: తీసుకున్న దాంట్లో కొంతన్నా ఇవ్వాలిగా.
గీత: అలా అంటావా?
వంశీ: అవును.
గీత: ఎన్నాళ్ళు ఇలా?
వంశీ: నా మనసు అంతా అదోలా అయోమయంగా వెలితిగా ఉంది.
గీత: ఎందుకలా?
వంశీ: ఏమో?
గీత్: నీకు నువ్వే అర్థం కాకపోతే ఎలా?
వంశీ: ఆ అర్థమయ్యే స్థితిలో ఉంటే ఇలా అమ్మానాన్నాలకు దూరంగా ఇన్నాళ్లు ఉండేవాణ్ణి కాదు.
గీత: ఈ రోజు వింతగా మాట్లాడుతున్నావే?
వంశీ: అయినా నీకేంటి బాధ! అక్కడా హోటల్ ఫుడ్డే! ఇక్కడా అదే!
గీత: అవుననుకో.
వంశీ: చెప్పాలంటే అక్కడ కంటే ఇక్కడే ఇంట్లో చేసినట్లు ఉండేవి దొరుకుతాయి.
గీత: అయితే నీ ఇష్టం..
వంశీ: థాంక్స్.
గీత: (తలుపు దబ్బున వేసిన శబ్దం.)
***
అక్షర: అమ్మా! ఏమిటి? అదోలా ఉన్నావే?
వసు: ఏదో గుర్తు వచ్చి.
అక్షర: ఏమిటిది?
వసు: యువత పట్టించుకోనితనం. పట్టించుకొనే వైనం గుర్తు వచ్చి.
అక్షర: అబ్బో! రెండూనే!
వసు: అవునే.
అక్షర: చెప్పవా! చెప్పవా!
వసు: అబ్బ! వద్దులేవే? ఎవరివో సంగతులు?
అక్షర: ఆ ఎవరో ఎవరమ్మా? మన సమాజంలో వారే కదా. వాళ్ళు గురించేగా నీ ఆలోచనంతా.
వసు: అవునే.
అక్షర: నేనూ వారిలో ఒకరినేగా, విననీ.
వసు: మొన్నీ మధ్య నా స్నేహితురాలు కలిసి వాళ్ళింటికి తెలిసినవాళ్ళు వచ్చారని, పావుగంటలో పిల్లలు ఇల్లంతా ఆగం ఆగం చేసారని చెప్పింది.
అక్షర: ఇప్పటికి పిల్లలు పిడుగులు కదా!
వసు: కదా! అలాంటప్పుడు ఎంత జాగ్రత్తగా ఉండాలి. ఎవరింటికైనా వెళ్లినప్పుడు.
అక్షర: అంతే కదా! మన పిల్లల్ని మనమేగా చూసుకోవాలి?
వసు: వాళ్ళదేం లేదట. మా పిల్లలు గడుగ్గాయిలు అని చెప్పేసి హాయిగా కూర్చున్నారట.
అక్షర: అప్పుడే మయ్యింది?
వసు: అది వాళ్ళకి అతిథి మర్యాదలు చేస్తుంటే వాళ్ళాయన వాళ్ల పిల్లలను చూసుకున్నాడట.
అక్షర: అయ్యో!
వసు: వాళ్ళు ఎప్పటి నుంచో జ్ఞాపకంగా దాచుకున్న వాచీ కూడా పాడు చేసేసారట. ఆ కాసేపటిలో .
అక్షర: అలానా!
వసు: మరీ అంత నిర్లక్ష్యంగా ఉంటే ఎలా. ఒక చోటకి వెళ్ళినప్పడు.
అక్షర: అవునమ్మా.
వసు: మరీ ఇంత చిన్న విషయం చెప్పించుకునే స్థితిలో ఉన్నారే అని బాధ.
అక్షర: ఇంకొకటి.
వసు: అది ఓ మంచి భర్త సంగతి.
అక్షర: అయితే తప్పకుండా వినాల్సిందే.
వసు: కొత్తగా వచ్చిన కోడలు అత్తగారి మీద పెత్తనం చెయ్యబోయిందట రాగానే.
అక్షర: ఆఁ! అప్పుడు.
వసు: ఆ కొడుకు మీ ఇద్దరూ తల్లీ కూతుర్లలా కలిసి మెలిసి ఉన్నారా సరి.. లేదంటే మీకు కనిపించకుండా వెళ్ళిపోతాను అని అన్నాడట.
అక్షర: ఆహఁ!
వసు: దెబ్బకు దిగి వచ్చింది ఆ అమ్మాయి. ఇప్పుడు వాళ్ళిద్దరూ నిజమైన తల్లీ కూతుళ్ళు కంటే అన్యోన్యంగా ఉంటున్నారు.
అక్షర: నిజంగా!
వసు: ఆఁ! భర్త అనేవాడు త్రాసులా ఉండాలి. ఎటూ జరగకూడదు. భార్య వైపైనా.. తల్లి వైపైనా.
అక్షర: ఇలా అబ్బాయిలంతా ఉంటే సంసారాలు బాగుపడినట్లే! వృద్ధాశ్రమాలు అక్కర్లేదు.
రామ్: అది ఎంతంటే మీ అమ్మ ఒక సమయంలో వాళ్ళిద్దరూ కొట్టుకున్నారనే సంగతే మరిచిపోయే లాగా!
అక్షర: అవునా?
వసు: అవునే. ఆ విషయం ఎలా మరిచిపోయానో నాకే గుర్తులేదు.
అక్షర: విచిత్రంగా ఉందే!
వసు: అత్తగారు మా కోడలు చాలా బాగా చూసుకుంటోంది అని ఈ మధ్య చెబితే ఈ విషయం నాన్నే గుర్తు చేసారు.
అక్షర: ఆ అబ్బాయికి సన్మానం చెయ్యాల్సిందే.
వసు: అవును.ఇంట్లో గొడవలు లేకుండా సామరస్యంగా పరిష్కరించుకున్నాడు.
అక్షర: ఈ విషయం అన్నయ్యకి కూడా చెప్పకపోయావా?
వసు: భలే దానివే. ఇది అందరికీ తెలిసిన విషయమే. ఆచరణలో పెట్టరంతే.
రామ్: అందుకే మీ అమ్మ ఇలాంటివి గుర్తు చేస్తూ ఉంటుంది.
వసు: రామ్! ఎప్పుడూ నన్ను ఆట పట్టించటమే నీ పని.
అక్షర(నవ్వు): హఁ! హఁ! హఁ !
***
వసు: ఎవరు రామ్ ఫోను చేసింది?
రామ్: నాగోలులో ఉండే నారాయణరావు.
వసు: ఏమిటట?
రామ్: ఏముంది. అదంరిదీ ఒకటే భాగవతం.
వసు: అంటే?
రామ్: వాడి అబ్బాయి, అమ్మాయి ప్రేమ పెళ్ళిళ్ళు చేసుకొని దూరంగా వెళ్ళిపోయారు.
వసు: అయ్యో! పాపం! భార్య కూడా లేదుగా!
రామ్: అవును. నా గోడు ఎవరైనా కథగా రాస్తే బాగుండునని అంటాడు.
వసు: అందరూ అలానే ఉన్నారని చెప్పకపోయారా?
రామ్: నేను చెప్పేది ఎక్కడ వింటాడు? పరువు, ప్రతిష్ఠ వదిలేసి నేను పెళ్ళిళ్ళు చేస్తే నన్నిలా వదిలేస్తారా అని.
వసు: రెక్కలొచ్చిన పక్షులు ఎగిరిపోతాయి. అలాగే కొడుకులు అనే వాళ్లు ఒకప్పుడు.
అక్షర: మరి ఇప్పుడమ్మా..?
వసు: ఈ మధ్య నేనో వీడియో చూసాను. నన్నెంతో ఆనందపరిచింది అది.
అక్షర: ఏముంది అందులో?
వసు: ఒక ముసలి పక్షికి దాని బిడ్డ ఆహారాన్ని నోట్లో పెట్టి తినిపిస్తోంది.
అక్షర: ఎప్పుడూ వినలేదే..?
వసు: అది చూసాక అనిపించింది పక్షి జాతిని అనవసరంగా ఇన్నాళ్ళూ అవమానించామేమోనని.
అక్షర: అవునమ్మా!
వసు: వాటికున్న బుద్ధి తెలివి, జ్ఞానం ఉన్న మనుషులకు లేకుండా పోతోంది.
రామ్: అసలు వాళ్ల చిన్నతనాన్ని, వాళ్ళు అందించిన మధుర జ్ఞాపకాలనూ గుర్తు చేసుకుంటూ గడిపేస్తే బాగుంటుందని నాకనిపిస్తంది.
వసు: మీ నాన్నలా ఆలోచించగలిగితే ఏ తండ్రీ బాధ పడాల్సిన అవసరం ఉండదే.
అక్షర: అలా అందరూ ఉండలేరుగా.
వసు: అదే కదా!
***
వసు: చూడు రామ్! మనం వచ్చి పది రోజులయింది. ఒక్కసారైనా చెల్లికి ఎలా ఉందని వాడు ఫోన్ కూడా చెయ్యలేదు.
రామ్: వసూ! ఇంకా అలవాటు పడలేదా? ఇలా ఆలోచించి నీ ఆరోగ్యాన్ని పాడు చేసుకోకు.
వసు: ఎలా ఉంటాం? ఆలోచించకుండా!
రామ్: ఉండాలి. నా కోసం నువ్వు లేకుండా. నేను ఒక్కరోజు కూడా ఉండలేను వసూ.
వసు: నాకు తెలియదా?
రామ్: తెలుసు అనుకో. నా గురించి ఆలోచించకుండా వాళ్ల గురించి ఆలోచిస్తుంటే..
వసు: భలే పిచ్చి వాడివి రామ్! భగవంతుడు దయదలిస్తే ఇద్దరం ఒకేసారి వెళ్ళిపోవాలని నా కోరిక.
రామ్: ఇద్దరిదీ ఒకే ఆలోచన.
వసు: నా స్నేహితురాలు ‘హిమజ’ ఉందిగా, అది ఫోన్ చేసింది.
(మనసులో) టాపిక్ డైరెక్షన్ మార్చాల్సిందే.
రామ్: ఏం చెప్పింది?
వసు: దుబాయ్ నుంచీ కూతురు వచ్చిందని, దానికి పుట్టినరోజును హోటల్‌లో చేస్తున్నాడు తన కొడుకని.
రామ్: నిజంగా ఆ దంపతులు ఎంతో అదృష్టవంతులు!
వసు: నాకు అలానే అనిపిస్తుంది. ముగ్గురు కొడుకులకూ పెళ్ళిళ్లైనా అందరూ కలిసి ఉండటం.
రామ్: ఎలాంటి అరమరికలు లేకుండా.
వసు: ఎవరైనా తమ్ముడ్ని రాఖీకి దుబాయ్ పంపుతారా? అదొక్కటేనా అమ్మనాన్నలకు పుట్టిన రోజులు, చెల్లి పెళ్ళి, షష్టిపూర్తి అన్నీ భలేగా చేస్తారు.
రామ్: కుటుంబం అంటే అలా ఉండాలి.
వసు: అవును. అలా ఎక్కడో ఒక్కళ్ళు కనిపిస్తున్నారు.
రామ్: జీవితం అంటే అలా ఉండాలి.
వసు: పోనీలే. మనకు లేకపోయినా ఒకరికైనా ఆ సంతృప్తి దక్కిందని సంతోషపడదాం.
అక్షర: అమ్మా! ఇక్కడున్నావా? అన్నయ్య ఫోన్ చేస్తున్నాడు.
వసు: అరె! ఇప్పుడే అనుకున్నాం. వాడికి నూరేళ్ళ ఆయుష్షు.
అక్షర: మీ ఫోన్లు అక్కడ పెట్టి మీరు ఇక్కడ కూర్చున్నారు మరి.
రామ్: మాకంత ఫోన్లు ఎవరూ చేసే వాళ్లు లేరని. చేసే నీ దగ్గిరే మేము ఉన్నాంగా అని.
అక్షర: సరే! మాట్లాడండి! లైన్ లోనే ఉన్నాడు.
వసు: అవునా? ఏరా? ఎలా ఉన్నావు?
వంశీ: ఆఁ! బాగున్నాం అమ్మా! ఎప్పుడు వస్తున్నారు? ఇంటికి?
అక్షర: ఒరేయ్! అన్నయ్యా! నువ్వు అమ్మానాన్న నా దగ్గరుండే రోజుల్ని లాక్కోకు. నాకు ఇంకా పూర్తిగా తగ్గలేదు.
వంశీ: వాళ్ళున్నంత వరకూ నీకు తగ్గదు. నాకు తెలియదా నీ వేషాలు?
అక్షర: అదేం లేదు. బావగారు కూడా రేపు వచ్చేస్తున్నారు. నువ్వు కూడా వదిన్ని తీసుకొని ఇక్కడికే వచ్చేయ్.
వంశీ: కుదరదు లేవే!
అక్షర: వచ్చెయ్యరా. చాన్నళ్ళయింది నువ్వు మా ఇంటికి వచ్చి.
వంశీ: సరే!
అక్షర: ఒక వారం ఉండి అందరూ కలిసి వెళ్ళిపోవచ్చు.
వంశీ: ఆఁ!
అక్షర: అసలు అమ్మను నెల్లాళ్ళన్నా ఉంచుకుందామనుకున్నాను.
వంశీ: ఆశ, దోశ, అప్పడం, వడై.. కాల్ వస్తోంది నాకు ఉంటా.
వసు: అబ్బ ఎన్నాళ్ళయింది వీడిలా మనతో మాట్లాడి.
అక్షర: నిజం అమ్మా! నాకు అలానే అనిపించింది.
రామ్: నాకు కూడా!
వసు: మనకు మళ్ళీ మంచి రోజులు వచ్చాయన్న మాట.
(అందరి నవ్వులూ వినిపించాలి)
***
అక్షర: అమ్మా! ఇంకో పది రోజులన్నా ఉండొచ్చుకదే.
వసు: వాళ్ళంత మారి మన దగ్గరకు వచ్చినప్పుడు వెళితేనే బాగుంటుంది. మరోసారి వస్తానుగా.
అక్షర: వదిన అంతలా మారటం మనతో అలా కలసిపోవటం వింతలా ఉందమ్మా.
వసు: ఒకరు మారితే మరొకళ్ళు సహజంగా మారిపోతారు.
రామ్: మీ అమ్మ జ్ఞాని.
వసు: పోదురూ!
(వారం రోజులు అందరూ అందరితో కలిసి నిముషంలా గడిచిపోయి వెళ్ళిపోయే రోజు వచ్చేసింది కూడా)
***
వంశీ: అమ్మా! బయలుదేరుదామా?
వసు: ఆఁ! ఆఁ! వెళదాంరా.
వంశీ: అది వదలటం లేదా?
వసు: అది వదలటానికి ఏనాడు ఇష్టపడిందని?
వంశీ: దాన్ని కూడా మనింట్లోనే కాపురం పెట్టెయ్యమందాం.
గీత: హాఁ! ఇది చాలా బాగుంది.
రామ్: ఇదేదో బాగుందిగా.
అక్షర: పొండి! నాన్నా!
రామ్: ఆఁ పోతున్నాం!
అక్షర: వెళ్ళొస్తాం అనాలి.
వసు: ఓ! మా పాఠం మాకే చెబుతున్నావా?
అందరూ: బై! బై! బై! బై! బై! బై!
(సమాప్తం)
